Knagend schuldgevoel.         Minks wekelijkse column 24-7-2019

 

Modern kapsel, zonnebankbruin gezicht, mantelpakje, nagels gelakt en een goed figuur, het scheen een hang naar aandacht . 

“Ja ach, we kwamen niets te kort, hij reed op het buitenland, bloemen, het geld kwam met bakken binnen, een rijk leven.

Tot dat telefoontje, klem gezeten bij het laden, kantje boord maar hij kwam er doorheen, hield er een dwarslaesie aan over”.

 

De tranen stonden in haar met zorg opgemaakte ogen: “Goede uitkering, dat was het niet, moest mijn baan opzeggen, een nieuwe loopbaan als full time mantelzorger, tis je man, dat doe je gewoon.

In bed hadden we niks meer, behalve slapen dan, dat spel was uit.

20 jaar voor hem gezorgd, kinderen de deur uit, ik op fitness.

Ging goed, ik werd slanker, mannen zagen me weer staan.

Hij zat ook op cardio, leuke kerel, een stuk jonger, ook getrouwd.

Hij gaf me na lange tijd weer het gevoel dat ik een vrouw was.

 

Mijn vriendin verzorgde een alibi, een dagje naar de bollen of zo.

Wel vreemd, hotel ver weg om geen bekenden tegen het lijf te lopen. Een portier die zo naar je kijkt van: ik weet wat je gaat doen en dan in zo’n vreemde kamer, zwijgend uit de kleren op klaarlichte dag, het lijkt wel zoiets als een doktersbezoek maar dan anders, onwerkelijk, het had veel weg van een goedkope film, voelde natuurlijk niet goed.

 

Als ik thuis kwam liep ik met een dijk van een schuldgevoel in het rond, en dan die vragen: Was het leuk, wat hebben jullie gegeten, heb je nog foto’s gemaakt? En maar liegen, ik kon niet meer terug.  

Op een onbewaakt moment vroeg hij uit het niets: Is er een ander?

Die ogen, de teleurstelling van het ontdekt verraad, de haan kraaide. 

Tuurlijk niet” ik draaide mijn hoofd om me niet bloot te geven.

Die man van de sportschool heeft toch weer voor zijn eigen vrouw gekozen, kon ik wel begrijpen, twee kinderen in de puberteit.

Hij kon schijnbaar een stuk beter liegen dan ik.

 

“Mijn man hebben we twee maanden geleden begraven, tis beter zo, alleen het schuldgevoel, dat blijft, die ogen!!!!!”.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl   

Hij was pas zeven.              Minks wekelijkse column 17-7-2019

 

“Tis maar voor drie weken, een soort vakantietje, onze kinderen hebben het goed, hij is pas zeven, vader in de gevangenis, moeder verslaafd, dat kind heeft niets, we nemen hem gewoon”.

 

En daar stond hij dan, Jordy, een verlegen dreumes met één verschoning en tandenborstel in een plastic tasje, drie euro in de zak van zijn trainingspak, een opgeschoren coup met zo’n haarscherpe scheiding, dit manneke zou in onze villawijk niet onopgemerkt blijven.

De eerste week schuchter, na het bedwateren zat hij angstig in een hoekje weggedoken tot bleek dat zijn straf niet kwam.

 

De tweede week trok hij bij en werd een beetje zichzelf, een bloedlip bij Marie-José, dochter van de rechter die links van ons woont, een dik oog bij Floris-Jan, zoon van de directeur inkoop bij Albert Heijn die rechts van ons, in het huis met de rieten kap, woont.

Onze kinderen kwamen er ook niet ongeschonden vanaf, achterin de Range Rover was Jordy onbetwist de machtsspecialist.

Tijdens het eten uitte hij zijn ongenoegen over het gebruik van mes en vork door zijn beker water tegen de muur te gooien.

“Dan geen water, als je denkt dat je er normaal mee om kan gaan mag je dat even aangeven, maar voorlopig even een poosje niet!”      

Bij de Jules delicatessen op de laan stal hij een zakje gesuikerde pinda’s voor zijn zusje thuis. We zijn terug gegaan en hebben het na een ‘welgemeend’ excuus betaald van de drie euro die hij nog had.

 

De laatste week waren onze kinderen naar een hippisch treffen dus hadden Jordy en ik het rijk alleen, vliegtuigen kijken, dat is wat hij dolgraag wilde. Een hele middag bij Rotterdam Airport met chips en cola vliegtuigen gespot, hij babbelde honderduit, een heerlijk kind. Wat extra aandacht en opvoeding zou een stuk schelen, zelfs het gebruik van bekers water gaf geen problemen meer.

 

Aan het eind van de vakantie terug naar zijn huis in de Schilderswijk. Met huilend hart bracht ik hem tot aan de deur, een magere vrouw met holle ogen en een sigaret tussen haar dunne lippen deed open. Jordy keek angstig naar haar op. “Naar binnen!” hij roetsjte langs haar heen, de deur klapte dicht………………. hij was pas zeven!!!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Voor en achter de duinen.    Minks wekelijkse column 3-7-2019

 

Handdoek, factor 50 en Emile Zola in mijn linnen Lidl tasje. Douchen hoeft niet, T-shirt over mijn nauwelijks wakker lijf. Spring in shorts, schiet in slippers, sla de deur in het slot.

Wel wat link om zo dun gekleed op de nep-Harley te stappen. Rij wel wat rustiger van A naar Beter, te veel spullen bij me schiet nu niet op.

 

Altijd een mooi moment als ik in mijn zomerkleding, tasje achteloos over mijn schouder, op de boulevard richting Bonononoos slipper.

Het maakt een gevoel van enorme vrijheid in mij los, ook al is het maar voor een paar uurtjes, het laadt de accu.

Kom al jaren bij deze strandtent, niet omdat hij beter zal zijn dan een andere, vergelijkend warenonderzoek heb ik nog nooit gedaan, neen, hij ligt strategisch gezien gewoon goed, tussen de Keizerstraat en, niet onbelangrijk, de zee in, lekker tostietje, bakkie en gezellige lui.

 

Liggend op een bank, nog luier dan ik, gaat de zon mijn energiecrisis te lijf tot ik als de gloeiende Godfried van Bouillon het water in moet.

In een tel dompel ik kopje onder in koel troebel water, sinds lange tijd weer een (vrijwillige) speelbal der opmerkelijk woeste golven.

Het is als vroeger, toen ik nog Minkie was, ze blijven komen, sleuren me als een lappen pop met zich mee, laat lekker met me sollen.

Adembenemend, zeker als ze je verrassen bij ‘snakkend’ lucht happen.

Ben nu stukken sterker maar dit brute natuurgeweld doet mij de nietigheid der mensen voelen, het kind in mij komt boven water.

 

Mooie stad, ook voor de duinen, ff een koud stortbad;-) en een nog kouder 0.0 Radlertje, een stukje Emile Zola en ik ga, over de Scheveningseweg kalm naar huis.

Passeer een prachtig Vredespaleis terwijl prachtige muziek in mijn helm passeert: Offenbach, Belle nuit, o nuit d’amour (zoek maar op).

Thuis een doucheje, dan op een holletje naar Toko Sien Sien voor een overheerlijke Moksi Meti, ik heb het beregoed en laat het me smaken.

 

Een, voor mij, vreemde man uit den vreemde pakt zijn fiets bij het raam van waarachter ik zit te smullen en steekt zijn duim op zo van: eet smakelijk, ik duim lachend terug.

Het mag gezegd: een mooie stad voor en achter de duinen!!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.            

Ziende blind.                       Minks wekelijkse column 12-6-2019.

 

“De prins en prinses leefden nog lang en gelukkig. En nu naar dromenland want morgen is het weer vroeg dag schatten”.

Drie zoenen, de deur op een kier, ganglicht mag aan blijven.

 

Thierry zit op de bank aan zijn zoveelste biertje, vier jaar geleden werkeloos, geen zin meer, kent alle tv programma’s uit zijn hoofd.

Ze springt onder de douche en vervolgt met een bedrieglijk schminkwerk van trouwe moeder tot een meedogenloze femme fatale.

Hunkerend glanzende lippen, ogen wilskrachtig zwart aangezet met wat goud voor de sprankel, rouge voor het ‘spontane’ blosje.

Ingetogen nepwimpers om, zo af en toe, de ogen onschuldige neer te kunnen slaan en een bedwelmend pufje parfum voor de illusie .

 

Ze wurmt zich in een strak zwart jurkje dat nauwelijks iets te raden over laat, als finishing touch een paar loei hoge hakken .

Ze ziet er uit om een dode tot leven te wekken of zelfs een levende de dood in te beminnen????

In de deuropening van de huiskamer staand vraagt nerveus: “Goed zo?” Hij reageert niet, de bel gaat, de chauffeur staat voor, ze is weg.

 

Sjiek hotel, obscene portiers, brallende mannen, sjansende obers, kaviaar, champagne een dure suite en een veel te goedkoop einde.

 

Tegen vijven in de morgen komt ze doodop met de hakken in haar hand weer thuis, ze kijkt de kinderkamer in maar stelt een tussenkus uit.

Na zo’n nacht doucht ze altijd een stuk langer, poetst haar tanden geducht en spoelt extra goed, het helpt een heel klein beetje.

Een degelijke pyjama doet de femme fatale verdwijnen, nu pas teent ze de kinderkamer binnen voor een kus met haar aller echtste lippen.

 

De slaapkamer stinkt naar bier en rook, Thierry snurkt, ze vleit zich tegen hem aan, dat heeft ze na zo’n avond gewoon hard nodig.

Hij wartaalt wat, draait zich weg, laat een scheet en snurkt verder.

Een enkele traan trekt traag een spoor over haar wang, ze is alleen.

Het is donker, ze staart naar het plafond………….. ziende blind.

 

Even de wekker zetten, nog twee uurtjes, kinderen naar school.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Hel op aarde.                       Minks wekelijkse column 29-5-2019

 

De moorddadige tuinman Volkert, die een ander het recht om te leven zonder berouw afnam, tart smalend onze rechtstaat omdat hij vindt dat zijn rechten wel gelden en de beperkingen opgeheven dienen te worden. Dat kan in onze democratie.

 

Dat Michael een fietsende vrouw ‘niet expres’ van het leven heeft berooft en dreigt zichzelf het leven te nemen is minstens ironisch. 

Volgens ons rechtssysteem mag zelfs deze empathieloze man wél gaan voor de tweede kans (hoger beroep) die zijn ‘prooi’ niet kreeg.

 

Dat Thijs mensen, die met hun honden een blokje om liepen, hoogst waarschijnlijk het hoekje om hielp terwijl hij onder behandeling was heeft ook te maken met ons ‘tolerant’ rechtssysteem.

Dit illuster trio, fine de fleur in een ‘branche’ met overigens ook weer hoofdzakelijk mannen, gaf deze week, bij toeval samen, acte de présence in ‘s Neerlands pers.

 

Dat je dit soort gasten op het verkeerde moment, met of zonder hond, niet tegen moet komen en beter een straatje om kan lopen is overduidelijk dacht ik zo.

Dat deze type’ s hun slopend werk aan slachtoffers en gemeenschap leveren stuit ons flink tegen de borst. Slechts een boute manier van verontwaardiging en een weigering het boetekleed met gepaste spijt, geknakte trots en gebogen hoofd te dragen is hun reactie.

Hartvochtigheid heeft geen plaats gemaakt voor berouwvol dragen.

In weerzin der nabestaanden, die ongevraagd door hen in een hel op aard terecht kwamen blijven ze, ongegeneerd en zonder mededogen, een voor zichzelf zo hemels mogelijke straf nastreven.    

 

Het zijn helaas wrange vruchten……. de wrange vruchten van onze democratische rechtsstaat, tja we zullen het er mee moeten doen.

Nou ja, TBS, verplichte dwangverpleging en 28 jaar is het vonnis dat Michael voorlopig als uitspraak te horen kreeg.

Die zien we, als het goed is, nooit meer terug, een matige hel op aarde voor hem dan, zoals we dat in geciviliseerde landen doen, of je het er nou mee eens bent of niet.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl