Genaaid. Minks wekelijkse column 8-7-2014 In mijn vak als herbergier moet ik, als ik zelf mijn mond hou, al 21 jaar naar mensen luisteren. Nu en dan een begripvol knikje of geluidsuitstootje zo van: “goh” of “nee” en een serieuze blik, zijn genoeg om de schijn hoog te houden dat men niet alleen voor het drankje betaalt. U zult misschien begrijpen dat ik na zoveel jaren aanhoorderschap, erg gesteld ben op mijn stilte gebied. Zo ook tijdens de dagelijkse brunch in mijn favo koffiesalon. Binnen zitten was er vandaag niet bij, alle krukken bezet, en staand eten vind ik niks. Een man van middelbare leeftijd, alleen aan een tafeltje, met naast hem, de enige vrije stoel van het terras. Zijn haarcoupe en kledij waren onberispelijk. Bij hem, aan het tafeltje, kon ik vast, op mijn gemak, het nieuws van NU.nl doornemen. “Is deze plaats vrij”, vroeg ik, op vriendelijke toon. “Ga zitten, liever dat het een leuke vrouw was, maar oké”, grapte hij. Hier legde de man wellicht een homofobisch trekje bloot, maar deze conclusie mag u bij twijfel ook bi-beoordelend tot u nemen. Koud zat ik, of Bill (hij leek op Bill Clinton) begon onophoudelijk te ratelen, shit, daar ging mijn bijkom kwartiertje. “Ja, een paar maanden een vriendin, en nu laat ze me gewoon in de steek voor een ander. Irakese, veel jonger en mooier dan mijn vrouw, het was fantastisch? Nog tweeduizend euro aan die Aiesha uitgeleend, voor haar zieke moeder, wil ze niet terug geven. De rechter er bij gehaald, ik pik het niet. Ze heeft alweer een ander, eentje van de opvang, die hang ik er ook aan; machtsmisbruik. Hij heeft haar vijfduizend gegéven, dit keer om te studeren, kan die naar fluiten”. Om van deze slopende monoloog vol zelfmedelijdende af te komen liet ik hem achter met raad; “Ik zou het geld laten zitten. Normaal was je, voor een fantastische tijd, veel meer kwijt geweest, toch? Zie het een beetje als een storting aan vluchtelingenwerk Nederland. Een mooi streven en je hebt er nog zat voor terug gehad. Misschien geeft dat wat meer compassieruimte voor je vrouw, die zich, door jou, toch óók flink genaaid zal hebben gevoeld”. Na een ferme knipoog liep ik weg, pffftttt. Zeiken over tweeduizend euro terwijl meneer haar leven en erger nog mijn brunchkwartier verpest, uitgenaaide egoïst. Alle vergelijkingen, berusten op louter toeval. Tekstverantwoording: Mink Out.

Kaas. Minks wekelijkse column 18-6-2014 Om mijn klanten te voorzien van de beste kwaliteit, tegen een zo laag mogelijke prijs koop ik kaas bij de Lidl. Mooie vierkante blokken voor, vier zoveel, de kilo, overigens; tijdens de oranje voetbal perikelen, ineens 75 cent duurder, maar dit buiten de lijnen. De vis, maar ook de kaas, wordt duur betaald dus wil ik stukken zonder buitenkorst. Na grondig graafwerk keer ik een aardig, ze smelten de kazen, slagveld, de rug toe. Als je bij de kassa moet afrekenen lach je, je ding uit je broek, echt goedkoop. 30 euro, voor een bergje boodschappen en 6 kilo kaas, yes. In het café, toch maar ff de bon nakijken, wel erg goedkoop, en jawel, gewoon vijf stukken kaas vergeten langs de bieper te halen, vreemd. Bij elkaar toch zo’n twintig euro korting, waarbij die ‘1 plus 1 gratis’ van de Jumbo natuurlijk op een muis lijkt, die op zijn beurt weer een gevaar voor mijn kaas is. Het begon toch te knagen. Nu moet ik u bekennen dat ik vroeger wel eens iets gepikt heb, met vrienden en zo, maar dat was meer voor de stoerheid en de sensatie. Dat soort dingen is al sinds mijn puberteit passé, bij respect voor elkaar, hoort ook het respect voor bezit. Ik had er niet voor betaald dus het zat me niet lekker. Twee weken later, bij de kassa, loopt de chef voorbij; ik hou hem tegen en geef hem twee tientjes in zijn handen, met de boodschap (ha, ha, boodschap) van de 5 kilo kaas die niet gerekend was. De gezichtsuitdrukking, van chefke en het meeluisterend personeel, gaf me de indruk dat ze een psychiatrische inrichting wilden bellen om deze gek weg te laten halen. Van dit soort eerlijkheid hadden ze hier duidelijk geen kaas gegeten. “Laat maar zitten” zeggen, was ten overstaan van het personeel geen slimme zet. Hij stond voor het blok (om maar ff bij de kaas te blijven). “Heeft u het bonnetje?”, vroeg hij als uitvlucht. “Neen, maar vijf stukken kaas, maal vier euro is toch twintig, ongeveer?”. Hij stamelt, terwijl ik het geld weer in handen krijg,: “Neen, sorry meneer, komt u volgende week maar terug, of zo, ik kan hier niks mee”. “Dus je wil het niet?” Zijn appelige blik zei me genoeg. “Dan heb ik er nu zat aan gedaan” sprak ik, een verblufte chef, personeel en klandizie achterlatend. Ik voel me belachelijk. Denk dat ik met de voetbal maar een extra rondje kaas weggeef. Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

(Ven)ster van Bethlehem. Minks wekelijkse column 10-6-2014 In de jaren 60 werden er, in Denhaag, al volop fietsen gepikt, dus als mijn moeder haar stekelkoppies mee de stad in nam, om de kinderbijslag er doorheen te ‘jassen’, ging haar stalen ros voor beperkte tijd de fietsenstalling in. Deze bewaarplaats, met zijn houten fietsenrekken, zat op de hoek van de Raamstraat en de Grote Marktstraat. “So far, so good” zult u zeggen: “Klopt”, is mijn antwoord, totdat de ‘fietsenstaller’ te voorschijn kwam. Hij was een oude man met een gezicht vol wratten. De toen nog Jonge Neel (mijn moeder) drukte ons, kleine flapuiten, op het hart de mond dicht te houden en niet te lachen. Nou, ik kan u verzekeren: als deze, niet te benijden, man zijn hoofd uit de bedompte duisternis van zijn fietspakhuis stak, verging het lachen je vanzelf. En met een mond vol tanden, stonden deze twee Haagse schoffies ook niet echt te trappelen om een optreden te doen als het duo; De Oralia’s. Vanuit een misplaatst rond venster, boven in de blinde muur, scheen een lichtstraal, door deze met zware shag en stof bezwangerde duisternis. Een soort (ven)ster van Bethlehem tafereel. Op een vreemde 1e Pinksternacht, lekker met een maat van mij op stap, “Hit the town”, zeg maar ff, veel gezelligheid en buiten roken. Op zo’n avond hebben we nooit genoeg, dus nog ff een deurtje verder. Bevriende beroepsstappers (Tom & Tom) wijzen ons de weg langs immer veranderende locaties der nacht-horeca. Ietwat zwalkend, (zoveel hadden we toch niet op?) bereikte we dit nieuwe ‘pakhuis’. Het vertier spat er af; drinkende dansers, zingende zoeners, lavende lachers of een combinatie hiervan. Ik krijg het idee dat ik me bevind in de moderne versie van een Jan Steen schilderij. Het kan dus blijkbaar nog, in Denhaag, alle culturen aanwezig en geen onvertogen woord; “My kind of town Denhaag is”. In een prettige roes gaat mijn blik in deze ruimte omhoog en volgt de zware houten balken tot in de stenen muur, met daarin een misplaatst rond venster. Een schok van herkenning! Dit was dezelfde ruimte als vijftig jaar geleden bij de onfortuinlijke wratman. Deze nacht, ontwaar ik een hemelsbreed verschil in tijd en gebeuren, een soort van openbaring belicht door dit Haags (ven)ster van Bethlehem. Tekstverantwoording: Mink Out.

Hij die niet bestaat. Minks wekelijkse column 4-6-2014. In een god geloven doe ik niet, de moeite van scholen, tehuizen en zomerkampen ten spijt. Zelfs de bijbelse stempeltjes en de prachtige glitter plakplaatjes in mijn schriftje van de zondagsschool bleken, achteraf, paarlen voor de zwijnen. Vroeger zat ik nog wel eens, voor het slapen gaan, op mijn knietjes met gevouwen handjes en gesloten oogjes een gebedje te zingen. Op school geleerd; mijn moeder vond dit devote gedrag alleen maar schattig, meer ook niet. Ze vertelde dit intiem ritueel aan een ieder die het, wel of niet, wilde horen, hetgeen mijn ontluikend macho-gevoel niet ten goede kwam. Maandagmorgen, tijdens de derde klas periode (groep 5 voor de wat nieuwere mensen onder ons), verplicht een psalmversje uit het hoofd op zeggen. Voor een toen al, vergeetachtig Minkie Out werd “de dag des Heere” niet echt een rustdag, zult u op de klompen aanvoelen. Na een zorgvuldige overleg met mijzelf kwam ik tot de conclusie dat het, bij nader inzien, toch niks voor mij was, zo’n godsdienst. Geloof in wat je wil, geen probleem, maar accepteer ook, dat ik er niet aan mee doe. Ondanks mijn ‘heidense’ inslag, heb ik regelmatig het idee, dat er iemand aan de touwtjes trekt, zeker in deze financieel slechtere tijden. Net of er een figuur is, die neemt en geeft. Zo, komt de bodem van mijn schatkist in zicht, vrees ik barre tijden, en net op tijd wordt me weer een kluifje toegegooid om door te gaan. Als ik dan ‘s-nachts in bed lig, praat ik denkbeeldig met hem, die niet bestaat. Dan zeg ik zoiets van: “Mocht je dan toch bestaan, wat natuurlijk niet zo is, dan mag je best wel wat meer gas geven, die rem heeft er nu wel lang genoeg op gezeten”. Het is alsof ik een soort van marionet ben; trekt hij, die niet bestaat, aan het touwtje, dan is het gewoon bewegen, geen gelul. En ik? Ik kijk angstig omhoog met de zweetdruppels op mijn voorhoofd, “Kan dat niet wat makkelijker” roep ik, naar boven. Maar hij hoort niks, want hij bestaat niet. Regelmatig geef ik, wat meer, voor een goed doel, ook als het me slecht gaat. Dit doe ik niet als een soort van aflaat maar gewoon omdat ik probeer aan mijn medemens te denken. Ik vermoed als hij, die niet bestaat, mij bij die gouden poort ziet rondhangen, over zijn baard en hart strijkt en zal zeggen: “Die Mink is eigenlijk wel een redelijk fijn gozertje, die de toegang weigeren, dat bestaat toch niet”. Tekstverantwoording: Mink Out.

Koffer in Berlin. Minks wekelijkse column 28-5-2014 De Berlijnse afdeling van de Duitse SPD, zeg maar: Partei fur die Arbeid (op zijn Duits uitgesproken, toch altijd nog een beetje eng) heeft een geniaal idee gelanceerd. Volgens hun feministische tak, zal ‘a giant step for mankind’ worden gezet als de voetgangerslicht-mannetjes, deels worden vervangen door, jawel, vrouwtjes. Neen, de Berlijnse feministes staan hun vrouwtje, alleen maar mannen op de stoplichten zou het seksisme niet doen afnemen en de suprematie van de man onnodig benadrukken. Ook hier moet de vrouw haar intrede doen. Nooit bij ‘stil gestaan’ dat wij een ‘loop-je’ nemen met het feminisme, doordat er poppetjes met of zonder lange broek op stoplichten voor voetvolk zijn afgebeeld. Naar mijn idee zijn deze silhouetten bedoelt om, zo duidelijk mogelijk, het visuele, gaan en staan signaal af te geven. Een vrouw in minirok dan? Neen, meteen weer klaar, té seksistisch. Daarentegen zou een vintage maxi-outfit redelijk wat onduidelijkheid scheppen, en hier en daar ook wat voetgangers. Wellicht iets aan de vorm van de poppetjes veranderen, smallere taille of weelderige borsten; tja ik hoor u al zeggen: “Te lustobjecties en stigmatiserend”. De integratie van de vrouw als stoplicht-icoon wordt een lastig verhaal vrees ik. Doe waar je goed in ben; mannen de plaatjes, vrouwen de praatjes. Mijn idee; bij ieder stoplicht een zwoele, lage Marlene Dietrich stem: “Komst du mal” of “Warten zie bitte ein bit”. En bij de extreem drukke zebra’s de stem van directrice Angela Merkel: “LAUFEN” en “STEHN BLEIBEN” Komende 9 november is het 25 jaar geleden dat de Berlijnse muur viel, vond ik, een belangrijke gebeurtenis in de moderne geschiedenis. En nu; mannetjes of vrouwtjes-stoplichten als klap op de vuurpijl voor het zilver, democratisch huwelijk tussen oost en west….. pfffffffffff. Om nog heel even op Marlene Dietrich terug te komen, met het nostalgisch heimweh-lied: ”Ich hab noch einen Koffer in Berlin” nou, laat maar staan! Misschien ff luisteren ”Ich hab noch einen Koffer in Berlin” erg mooi WO 2. Tekstverantwoording: Mink Out.

Oude grond. Minks wekelijkse column 21-5-2014 Mijn hang naar het verleden is groot, je kan het nieuwsgierigheid noemen. Wat was hier vroeger, wie woonde er, waar zocht men vertier, het houd me bezig. Leergierig? Met grote regelmaat slurp ik gulzig allerlei kennis mijn onverzadigbare hersenpan in. Het internet veranderde mijn informatie vergaring, helemaal, in een ordinaire graaicultuur. En sinds kort, hoef ik het niet eens meer te zoeken; ze reiken het me aan; de diverse foto-pagina’s op Facebook. Aanreiken is nog mild uitgedrukt, het lijkt soms meer op volproppen. En ik, ik doe gewillig mijn mond open en laat me volproppen, hoe meer, hoe beter. Zat leden, dus aanbod genoeg. Wat dacht u van kasteel de Binckhorst waar volgens overlevering de begrafenisboot van prins Maurits in 1625 voorbij voer. “Afgezet met zwarte draperiën, vervolgde het vaartuig zijn route naar Delft”. Zonder te hoeven zoeken, wordt dit opmerkelijk feit bij mij naar binnen gegoten. De geschiedenis van de Haagse koninginnen kermis, al vanaf 1394. Vrijmarkt, kermis en, als spetterend hoogtepunt, een spectaculaire executie op het groene zootje (Plaats). Vanuit de wijde omtrek was dit gezellig dagje, in Die Haghe, iets waar men een heel jaar lang, reikhalzend naar uitkeek, met uitzondering van de veroordeelde, lijkt me. En zo besef ik me steeds meer dat de oude grond waarop wij lopen niet de onze is. En dat alles wat staat, slechts tijdsbakens zijn voor de huidige bepotelaars. Over honderd jaar zullen anderen weer jeremiëren dat ze dit of dat ooit hebben afgebroken. Een laatste houvast van het geborgen gevoel van toen ze nog zorgeloos kind waren. Waar ooit Mozart, van Gogh, Spinoza en Constantijn Huygens zich ophielden, lopen wij nu, voor mij een vreemd idee. Ook zij zaten in café en schouwburg, ook zij liepen langs het strand, alles was in kleur, vogels zongen en de zon scheen. Waar de beroemde Romeinse veldheer Corbulo ooit met zijn paard en goudbeslag over het veld snelde staat nu het Voorburgs filiaal van Mac Donalds, fastfood aan de man en de vrouw brengen, wat een tegenstelling. Terwijl ze de versletenen verzwelgt, doet ze er het zwijgen toe. Geduldig wachtend op nieuwe. Deze oude grond, waar heden en verleden elkaar, zo zeer, missen. Meld je aan op Facebook; Foto’s van Voorburg en/of Foto’s van Oud Denhaag. Tekstverantwoording: Mink Out.

We mogen niet vergeten. Minks wekelijkse column 13-5-2014 Anne Frank in het theater; met of zonder Champagne arrangement bij de voorstelling. Eén kiezelsteentje in het heilige water van het Anne Frank-meer, en weldra overspoelen tsunami-hoge golven de oevers. Lang duurt het voordat de commotie wegebt. Levert heel wat free publicity op, maar dit terzijde. “We mogen nooit vergeten”, daar heb ik wel wat mee, het was natuurlijk schofterig dat de joden, zowat werden uitgeroeid door Adolf H. De hele wereld keek de andere kant op en achteraf was het ach en wee over dat vergassen en zo. Vluchtende Joden, op elkaar gepakt in boten, werden tijdens, en vlak na de tweede wereldoorlog, oeverloos heen en weer gemanipuleerd om te voorkomen, dat ze de kust van Palestina bereikte. In sommige gevallen werd zelfs geschoten of getorpedeerd om ze de toegang tot het “beloofde” land te onthouden. We shall not forget. Dat doet me denken aan die nieuwe drenkelingen bij Lampedusa, niemand wil ze (als ze nog leven) hebben. Er zitten veel, terecht, vluchtenden uit Syrië bij, ook bang voor gas, een dictator, de dood, en als bonus; mannen in jurken met baarden. Remember the songfestival (misplaatst grapje). De “Vrije wereld” kijkt wederom de andere kant op. Een zeemansgraf voor mensen die hun land ontvluchten, enkel om een vreedzaam leven, en een veilige school voor hun kinderen. “Wir werden das niemals vergessen”. Over veilige scholen gesproken; tweehonderd tienermeisjes zijn in Nigeria vanaf hun school ontvoerd. Ff geregeld door één of andere los geslagen Ali Baba met heel wat meer dan veertig, bebaarde, rovers. Ali zegt voor Allah te zijn, maar daar heb ik zo mijn twijfels over. Zeker als ik hoor dat hij de meisjes als slavinnen wil verkopen voor 12 Dollar, per lichaam scharrelvlees, of wellicht, ruilen tegen zijn gevangen zittende strijdmakkers. Een tot op het bot corrupte Nigeriaanse regering steekt geen vinger uit, omdat ze het druk hebben met de nieuwste Dolce Gabbana zonnebril en het in stand houden van hun speknek. Zelfs voor de bemiddeling bij een gijzeling vragen deze “Heren”geld. We zullen niet vergeten? Mooie retoriek die op iedere 5 mei moet worden afgestoft omdat we er helaas zeer weinig mee doen. En wat zal Anne dáár nu van vinden? Tekstverantwoording: Mink Out.

Starry night over the Rhone. Minks wekelijkse column 7-5-2014 Na te hebben gekozen voor een flatscreen-loze slaapkamer, moest er een kale gele muur worden aangekleed. Met verjaardagsgeld, van mijn moeder, zou ik een passend schilderij kopen. De keus was snel gemaakt; “Starry night over the Rhone” van, van Gogh, een schilderij om vele nachten, zorgeloos bij in slaap te soezen. Nou heeft de moeder van dees kroegbaas, helaas, niet de munten om haar zoon het echte schilderij te geven, dus werd gekozen voor een op canvas geprinte versie van dit impressionistisch meesterwerk. Langs de kade, weerspiegelt de straatverlichting in het water, tot aan de horizon. Onder in beeld loopt een verliefd stelletje hand in hand te kuieren. Van dichtbij is het simpel. Korte, dik aangezette, bijna geplamuurde verfstreken, van licht- tot zeer donker, vertalen de nachtelijke lucht. Sterren? Kinderlijk, een bolletje met wat streepjes er omheen. De lichtreflexie van de lange rij lantaarns zijn simpele horizontale gele streepjes die, naar omlaag toe, steeds breder worden om een langzaam wegebbend effect in kabbelend water te creëren. En dan, op afstand, voltrekt zich het wonder; je ziet wat je zou zien als het echt was, fenomenaal, wat een kunstenaar die Vincent van Gogh. Ik slaak een zucht van tevredenheid als ik mijn hoofd op het kussen leg. Mijn ogen tasten het doek af, een mooi moment met mezelf. Met een duim in mijn mond, kriebel ik, met mijn gekromde wijsvinger, over mijn neus, niemand ziet het; een geborgen gevoel, zoals toen ik nog klein was. Maar volgens mij, ik weet het niet zeker, mis ik sterren, en de schoenen van de op vrijersvoeten kuierende romantische snuiter. Ik strompel het bed uit en stoot mijn kleine teen aan de achtergebleven stofzuiger. Na een reeks, niet voor herhaling vatbaar zijnde woorden, zie ik het; een deel van de afbeelding is om het frame heen geniet dus verdwijnt de buitenste rand. En welke van Gogh knies-oor ligt er wakker van een sterretje, een paar ouwe schoenen en een lantaarn, nou ik dus! Mijn; Starry night over de Rhone veranderd in een starende nacht over; wat zonde! Ik leg me er, voor vanavond, maar bij neer.

Hoge druk. Minks wekelijkse column 1-5-2014 Met de hogedruk-reiniger van mijn vriend Ton, spuit ik de terrastegels schoon, een dankbaar werkje. Eentonig, dat wel, je moet met een slingeruurwerk-achtige beweging, langzaam van links naar rechts, anders blijft er vuil achter. Tijdens dit monotone werk dwalen mijn gedachten af naar KonDag (Koningsdag), ik sta op een podium, de zenuwen gieren door mijn keel; ik mag heuse artiesten aankondigen en een waar publiek toespreken. Ik loop tussen de mensenmassa door maar zie de meeste niet, nervositeit, heb ik iedere keer op deze dag, mijn hoofd draait op volle toeren. Zal de verkoop, minimaal, kosten dekkend zijn of moet er geld bij, na het afgelopen “topjaar” in de horeca, zal een tegenvaller mijn feeststemming zeker niet ten goede komen. Dan wordt ik staande gehouden door een meisjeskind met een afschuwelijk lelijk, zelf gemaakt, grabbelton/doosje. Goh, wat een prachtig doosje heb je daar, lieg ik tegen de klippen in, het kind glundert maar durft me niet aan te kijken: “Grabbelen voor 1 dubbeltje” fluistert ze. Het ziet er goor uit, krantenproppen ontnemen het zicht van de op de bodem verborgen schatten of erger nog; stroop of stront of zo. Je weet het maar nooit in deze tijd van veel mag, omwille van de zelfontplooiing en de rust van de ouders. Ik vertrouw het voor geen meter, maar geef een dubbeltje en god zegen de greep, mijn hand tussen de proppen van het NRC. Ja hoor; prijs, een plastic doolhof met zo’n balletje dat je van A naar Beter moet manipuleren in de vorm van een kerstboompje. Echt wat voor mij met die trilhandjes en je kan maar niet vroeg genoeg een kerstboom in huis hebben. “Nou daar ben ik echt blij mee” lieg ik weer dat ik barst, het kind laat een lach zien, die makkelijk een euro op had kunnen leveren, maar ja ze vroeg maar een dubbeltje. Haar grote broer van een jaar of negen staat er naast met een doos kleurige kiezelstenen en mineralen, hij pakt het grof aan: ”1 euro per stuk”. Onder druk van de omstanders neem ik er twee, de mooiste, gepolijst en al, hij werpt me een, precies gepaste, lach van € 2= toe en loopt trots met zusje weg. Het terras is schoon, KonDag voorbij, de hoge druk er af. Ik ga naar huis; Minks wekelijkse Column doen, volgend jaar weer???? Tekstverantwoording: Mink Out.

Het weer, Minks wekelijkse column 23-4-2014 “Nou Mink, het gaat zaterdag pas om een uur of vijf regenen”, roept het bakkertje me toe, als ik mijn 2 daags pompoenbrood bij hem wil af nemen. Shit, ik wil het niet weten, hoe kan die koekenbakker nu, op het uur nauwkeurig, al zeggen dat we dan onze paraplu op moeten zetten. Normaal is het niet zo’n probleem om van te voren te weten wat de voorspellingen zijn, maar vlak voor Koningsdag (hiervoor Koninginnedag) zit ik er niet echt, of beter nog, echt niet op te wachten. Liefst doe ik oordoppen in, en loop on-onderbreek-baar (lekker verzonnen) hardop zingend van: “La la la la”, door het leven om ‘HET’ maar alsjeblieft niet per ongeluk te horen. De reden, waarom deze tijdelijke weerberichten-haat, bij mij de kop opsteekt is omdat ik tegen eind april altijd iets groots doe, buiten het betalen van mijn belastingaanslag dan. Dat “grote” waar ik op doel is het organiseren van koningsdag, die valt of staat bij de gratie van de weergoden, alles is te plannen, behalve, jawel het weer. Een uit de hand gelopen hobby die Koningsdag, het begon, zo’n twintig jaar geleden, met een wedstrijdje touwtrekken en een zangahtjúh (de neef van Koos Alberts, compleet met geluidsband die nog steeds in mijn hoofd nagalmt) voor een honderdtal neuzen. En nu? De halve straat bezet met mensen, een heus muziekprogramma met talloze bands, en voordat, 2 jaar geleden, de gemeenteleges plotseling skyhigh gingen nog geopend door de burgemeester in hoogst eigen persoon. We hebben in twintig jaar alles gehad; gure wind, slagregens, bittere koude, zonnesteken en wat al niet meer, echter tegen vooruitzichten in. Nu begrijpt u misschien mijn afkeer van weersvoorspellers en wat ze doen. Ze maken me extreem nerveus, wat niet echt bijdraagt in het zijn van een koele evenwichtige organisator. Kijk ff eerlijk; ik ben een klein nietig mensje dat op deze aardkloot wat in de rondte loopt te prutsen, en heb op het weer, helaas, geen invloed. Maar laat het in Allah’s-, Gods- of wiens naam dan ook, alsjeblieft mooi weer zijn de komende zaterdag, anders zal die bui mij nog lang heugen. P.S. Overigens vindt ik de Belgische weerman altijd het best, zo voor KonDag. Tekstverantwoording: Mink Out.