Kaas. Minks wekelijkse column 18-6-2014
Kaas. Minks wekelijkse column 18-6-2014
Om mijn klanten te voorzien van de beste kwaliteit, tegen een zo laag mogelijke prijs koop ik kaas bij de Lidl. Mooie vierkante blokken voor, vier zoveel, de kilo, overigens; tijdens de oranje voetbal perikelen, ineens 75 cent duurder, maar dit buiten de lijnen.
De vis, maar ook de kaas, wordt duur betaald dus wil ik stukken zonder buitenkorst. Na grondig graafwerk keer ik een aardig, ze smelten de kazen, slagveld, de rug toe.
Als je bij de kassa moet afrekenen lach je, je ding uit je broek, echt goedkoop. 30 euro, voor een bergje boodschappen en 6 kilo kaas, yes.
In het café, toch maar ff de bon nakijken, wel erg goedkoop, en jawel, gewoon vijf stukken kaas vergeten langs de bieper te halen, vreemd.
Bij elkaar toch zo’n twintig euro korting, waarbij die ‘1 plus 1 gratis’ van de Jumbo natuurlijk op een muis lijkt, die op zijn beurt weer een gevaar voor mijn kaas is. Het begon toch te knagen. Nu moet ik u bekennen dat ik vroeger wel eens iets gepikt heb, met vrienden en zo, maar dat was meer voor de stoerheid en de sensatie. Dat soort dingen is al sinds mijn puberteit passé, bij respect voor elkaar, hoort ook het respect voor bezit. Ik had er niet voor betaald dus het zat me niet lekker.
Twee weken later, bij de kassa, loopt de chef voorbij; ik hou hem tegen en geef hem twee tientjes in zijn handen, met de boodschap (ha, ha, boodschap) van de 5 kilo kaas die niet gerekend was.
De gezichtsuitdrukking, van chefke en het meeluisterend personeel, gaf me de indruk dat ze een psychiatrische inrichting wilden bellen om deze gek weg te laten halen. Van dit soort eerlijkheid hadden ze hier duidelijk geen kaas gegeten. “Laat maar zitten” zeggen, was ten overstaan van het personeel geen slimme zet. Hij stond voor het blok (om maar ff bij de kaas te blijven). “Heeft u het bonnetje?”, vroeg hij als uitvlucht. “Neen, maar vijf stukken kaas, maal vier euro is toch twintig, ongeveer?”.
Hij stamelt, terwijl ik het geld weer in handen krijg,: “Neen, sorry meneer, komt u volgende week maar terug, of zo, ik kan hier niks mee”. “Dus je wil het niet?” Zijn appelige blik zei me genoeg. “Dan heb ik er nu zat aan gedaan” sprak ik, een verblufte chef, personeel en klandizie achterlatend. Ik voel me belachelijk.
Denk dat ik met de voetbal maar een extra rondje kaas weggeef.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.