Jonas.                         Minks wekelijkse column 26-7-2022

Een groep grijze mannen, de enkeling vergezeld door zijn grijze vrouw, staan in een rij om in te schepen voor Noorwegen.

Hun motoren gaan er als laatste in, zeg maar ff als opvulling.

Als bij de TT in Assen, staan ze schuin in lijn om ‘bij het vallen van de vlag’ het type Harold of the Free Enterpriseschip in te rijden. 

Het ruim binnenrijden doet denken aan zo’n Jeroen Bosch schilderij, waarin nietige mensjes verdwijnen in de enorme muil van een bloeddorstig monster.

Dit gevoel kwam eng dichtbij toen, pas na het sluiten van de boegdeuren, de stem van de kapitein, als in een James Bondfilm, uit de speakers klonk. 

“De verwachte windkracht 8 geeft onderweg wat deining, maar met een nieuw schip en ervaren mensen is dat geen probleem. Gaat u vannacht maar gewoon rustig slapen”. Waar had ik die laatste zin nou eerder gehoord? 

Na mij in de hut te hebben geïnstalleerd is het tijd om op verkenning uit te gaan. Het zonnedek lijkt meer op een openbare douche met windkracht 8.

Dan maar binnen op zoek naar het amusementsaanbod voor deze avond.

Het bandje in de ruimte naast ons heeft het geluid op 10, maar onze nep-Neil Diamond, Sweet Carolined (TA TA TA) er met vol gas fijntjes overheen.

Met deze muziekdecibellen is de storm, die rond de boot raast, onhoorbaar.

Alleen het schommelen is voelbaar, zeker voor zuipende mannen bij het All You Can Eat- en DRINKBUFFET waar zelf halen het devies is. Glibberend door een bierplas, voor de zoveelste keer opnieuw gratis drank halen is topamusement.    

In de raamloze hut op een stampend schip is ‘gewoon rustig slapen’ niet te doen, dus dan maar het licht aan en ondanks een gebrek aan wifi toch maar deze column schrijven. De muziek van Billie Holiday en het ‘creatief proces’, kalmeren. Soms nog een plotse schok wanneer de boeg een grote golf klieft.

Ik kijk langs de vloer of het water, als een sluipmoordenaar gluiperig tussen deur en drempel, de hut binnensijpelt. Gewoon voorzorg………..  Of angst?

Nou ja, als je deze column leest heb ik de overtocht gered, wat een nacht. Ja, in zo’n boot ben je toch een beetje als Jonas in de Walvis, alleen deze spuugt je niet op het strand uit als hij kopje onder gaat.    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Liefde.                        Minks wekelijkse column 20-7-2022 

Extreme hitte creëerde vreemde ribbelingen boven autodaken.

Hij hing gebukt onder de motorkap, er kwam zwarte rook uit.

Het was een net niet auto. Dof en een andere kleur deur.

Hij had er zo te zien erg zijn best op gedaan, maar nu deed het plotselinge levenseinde van zijn bolide als een dief in de nacht zijn intrede.

Zij stond er met een verveeld gezicht bij. Kon mijn ogen haast niet van haar afhouden. De zomerse kledij liet weinig te raden over, ze was prachtig.

Eigenlijk paste ze geenszins bij hem met die opgelapte net niet auto.

Hij gooide de motorkap met een klap dicht en keek haar wanhopig aan. 

Zij zuchtte diep, zijn blik beloofde niet veel goeds. Hoogstwaarschijnlijk zat er niets anders op dan dat ze moesten lopen in deze verzengende hitte.

Een glanzende cabriolet kwam behaagziek voorbij. Het interieur was een en al luxe. Onze pechvogels keken naar de in het oog springende schoonheid. Daarentegen bleef bij de jonge goed geklede mooitooiboy de in het oog springende schoonheid van het gestrande meisje ook niet onopgemerkt.

Hij keek lang genoeg naar haar om zijn uitnodiging kenbaar te maken. 

Een one way ticket naar ongekende rijkdom werd aan haar voeten gelegd. 

Het gebeurde haar wel vaker. Ze zou het makkelijk aan kunnen nemen. 

Als in een droom reed de luxe auto stapvoets in slow motion voorbij. 

Langzaam en paniekerig keek motorkapboy met wijd opengesperde ogen en afhangende onderkaak van zijn vriendin naar de ‘gouden koets’ en terug.

Mooitooiboy fixeerde zich, al rijdend, op haar fantastische verschijning.

En zij, zij wees hem af door traag de blik af te wenden en richting haar worstelende vriend te lopen, die ze troostend in haar poezelige armen sloot. 

Ze kusten elkaar innig. Met auto, maar wel heel erg alleen, reed de rijkaard vervuld van armoede naar huis. Het was een hele rit.  

Hand in hand en zonder auto liepen de sloebers vol van rijkdom huiswaarts. Het was een eind weg maar ze waren er in een zwoele zielen zucht.

En ze leefden nog lang en gelukkig……….Die twee sloebers dan en wellicht die mooitooiboy ook nog wel, maar toch minder;-). 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Slagen.                                 Minks wekelijkse column 13-7-2022

 

Connie schepte de borden vol. Terwijl haar man Joop het zijne voorhield keek ze hem nerveus en ongemakkelijk in de ogen.

De zoon des huizes ‘Coen’ kwetterde er lustig op los: “Doe maar veel mam, lof met aardappels en twee ballen gehakt, heerlijk”.

Connie en Joop reageerden afwezig en vermeden zelfs het minste oogcontact. Coen werd onzeker, zouden ze hem door hebben. Als camouflage praatte hij verder maar zijn ouders bleven, tegen hun gewoonte in, onheilspellend stil.

  

“Jongen, we gaan ff een goed gesprekje met elkaar hebben” sprak Joop. “Volgens de directeur van school heb jij hem niet de toestemming gegeven om ons van je studieverloop op de hoogte te houden, zoals je wel had beloofd.

Je hebt al vier maanden geen les gevolgd. De OV uitdraai maakte ons wakker. Ik heb je mentor gebeld en je kan het examen dit jaar wel vergeten.

Vond het al zo’n prestatie, tot vroeg in de morgen gamen en dan toch gewoon naar school. Je hebt ons in de maling genomen en wat nu?” Na een lange stilte sprak Coen wat timide over een loopbaan als professioneel gamer.

Toegegeven, hij had al meerdere keren een leuk bedrag gewonnen, maar een diploma halen vonden de ouders toch wel een must ingeval het ‘game over’ was.

“Kijk gozer, ik ga niet kwaad worden maar heb een oplossing. Je hoeft dit jaar niet meer naar school maar gaat de examenklas gewoon nog wel ff overdoen.

Beloof je dat, praten we nergens meer over. Wil je niet dan heb ik plan b met allerlei beperkingen waar jij niet blij van zult worden. Take it or leave it”.

Met een poos niet leren, uitslapen en geen straf stemde Coen al snel toe. Een goede deal. Hand er op en eenieder was opgelucht. “Wat is het toetje mam”?

 

Een dag later aan de eettafel was het gezin weer vrolijk als vanouds.

“O ja”, sprak Joop “morgen om zes uur opstaan Coen, je gaat mee op klus.

Mijn baas heeft je in dienst genomen als betaalde stagiaire, heel erg leerzaam, echt een buitenkansje jongen”. “Ja maar zes uur pap?????”

Weigeren zou serieuze gevolgen hebben dus accepteerde Coen zijn lot.

Als ze na het werk in de auto naar huis reden was Coen uitgeput. Vaak lag hij dan amechtig te snurkend, met een vervormd gezicht, tegen het zijraampje.

Hij moest én zijn vader én het gamen bijhouden, ook daarin zou hij slagen.    

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Tientje.                               Minks wekelijkse column 6-7-2022

 

Wanneer ik voor mijn geldbesparende boodschappen door de Aldi loop, vallen twee schattige Surinaamse meisjes mij op. Zoals het de meeste kinderen in een winkel betaamt zeuren ze hun Big mama-oma het hoofd horendol.

Bij de kassa hebben ze, gezien de twee hoepels in hun handen, toch fors hun zin gekregen. Glunderend wachten ze op het bevrijdend afrekenen.

Ik rangschik mijn boodschappen bij de kassa. Door de caféinkopen is het veel. Ik leg van alles 1 stuks tussen beurtbalkje van mij en mijn voorganger. Vervolgens souffleer ik de kassière, in een zucht, door de boodschappenberg. Dit scheelt dan ook weer een hoop gezucht bij de polonaise verzamelaars die niet anders konden dan juist achter mij en mijn berg aan te sluiten.

Wij (de kassière en ik) waarderen het gebrek aan zucht-zucht zeker ook.

Maar ja, zo ver was het nog niet. Voor me een Poolse man in zijn werkplunje. Aan zijn gezicht en houding te zien had hij weinig reden tot lachen.

Een brood, een pakje kaas en 6 halve liters Schultenbräubier, had hij blijkbaar nodig om morgen in alle vroegte weer aan de bak te kunnen.

 

Vooraan in de rij ging het niet goed. “Tien euro per hoepel kan echt niet” jeremieerde de Big mama-oma. “Doe dan maar 1. Gaan ze maar om de beurt”.

Ik zag de bui al hangen. Moest ook vaak met broertjes delen, trok dan meestal aan het kortste eind. Neen, delen was nooit een goede deal.

Aan de gezichten van de schattige Surinaamse meisjes af te lezen deelden zij mijn mening, wat betreft het delen met hebberige bloedverwanten dan.

De sfeer was bedorven, hun glunderen ging ten onder in een mineurstemming.

Wat nou, voor een verrotte joet. Ik riep, van achter uit mijn rij, dat ik het wel zou betalen als de oma dat geen bezwaar vond. De glunder kwam weerom.

De Big mamma-oma bedankte me verpletterend en op haar aandringen riepen de twee meisjes tussen het hoepelen door “Dankuwel” in koor.

De kassière loofde me de hemel in en eenieder, inclusief de Pool die weinig te lachen had, lachte me bewonderend toe. Ik werd er verlegen van. Een prachtig moment van eenheid ontstond aan deze lopende band van toch ieder voor zich.

Buitengekomen zag ik de meisjes al hoepelend voor me lopen en ik, ik voelde me fantastisch. Zoveel vreugde, en dat voor slechts een tientje.     

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Lekker uit vandaag.         Minks wekelijkse column 29-6-2022

 

Een mooie dag. Gratis een heus bloemencorso te water voorbij ons (helaas) tijdelijk terras aan de immer bruisende trekvliet.

Het is pompen of verzuipen. De hulpstukken weren zich kranig en ondanks een enkel zuur gezicht is iedereen in zijn sas.

Drankjes, hapjes, een boot vol nonnen en half naakte met veren getooide schonen, maken er ook voor Jan en Mien met de pet een prachtige dag van.

 

Moegestreden pompen we de laatste plakkers moeizaam van het terras.

In de avondluwte wordt het muisstil op de eeuwige piep in mijn oren na.

Nog een drankje en naar huis, voor die anderen dan. Ik had een beter plan.

Vrij als een vogel zonder zeurende partner die naar huis wil ga ik nog ff.

Een binnenstad vol buurtkroegen. Tevreden op mijn eentje zittend aan de toog zet de ervaren barman een heerlijk fluitje bier voor mij neer.

We bezigen wat horecapraat. Ik bewonder zijn professionaliteit en voel me enorm thuis in deze rumoerige smeltkroes vol leven.

 

Dronken biervliegjes dartelen ongestoord rond de tap. Aan een dunne draad komt geruisloos een spinnetje uit het plafond aangesneld om toe te slaan.

Terwijl er zich een bloederig drama tussen de spin en een vlieg voltrekt, keilen stoere Engelsen in hoog tempo allerhande shotjes naar binnen die ze, na een gruwelijke grimas, telkens snel met een flinke slok bier wegspoelen.   

 

Naast mij ontstaat reuring. Bij een leuk stelletje slaat de sfeer ineens om.

Hij zat schijnbaar steeds aan haar gezicht wat haar plots enorm tegenstond.

“Meen je dat nou fucking echt?” sist hij een paar keer achter elkaar met priemende ogen. Zij pareert net zo fel, tranen wellen omhoog in haar prachtige reeënogen. Ik zit klaar om in te grijpen, laten we zeggen om tussenbeide te komen als de clash daar is. Niemand heeft hier zin in ellende.

Zij loopt vertwijfeld naar het toilet, zal een jeugdtrauma zijn of zoiets.

Terwijl hij aan de bar een toehoorder bezweert hoe leuk deze avond was met dit meisje van zijn werk, loopt zij ongemerkt achter zijn rug naar buiten.

Ik neem een oude borrel en een nieuw biertje. Een zo’n borreltje, heerlijk.

Ik geniet intens van deze avond. Wat zijn we toch weer lekker uit vandaag:-)

        

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

 

Personeelstekort.               Minks wekelijkse column 22-6-2022

 

Als ik haar kamer betreed kijkt ze vanuit haar rolstoel in paniek naar me op. Het huilen staat haar nader dan het lachen.

“Dag meneer”, zegt ze onderdanig, als braaf kind van haar tijd.

Haar zicht wordt minder. “Mam ik ben je eigenste zoon Mink”.

Nu ze door heeft dat ik het ben, barst ze in tranen uit, ze oogt ontredderd.

“Tis niet makkelijk hier. Mijn looprekje is weg en de zuster komt maar niet”.

Ik ken dat gevoel van machteloosheid, heb ik van haar, als er bij mij wat weg is raak ik ook van slag. Ga niet huilen of zo maar het ontregelt de boel flink.

Quasi streng probeer ik haar van de depristemming te verlossen.

“Ja uhhhhh mam als je gaat huilen ga ik weg hoor, daar kom ik niet voor”.

Ik hou het ecologische AH-tasje omhoog “Kijk eens wat ik bij me heb”.

Haar nieuwsgierigheid verjaagt het verdriet stukken sneller dan het kwam.

“Roddelblaadjes, flesje verse vruchtensap, de banaan/sinaasappel was op, vruchtjes, twee gebakjes, tien haringen met uitjes, vers van het mes en als klap op de vuurpijl een eigen gebakken brood, vannacht nog gemaakt”.

 

Ik maak haar hoorapparaatjes nog ff schoon en dan gaan we weer opgevrolijkt in optocht naar de gezamenlijke huiskamer, alwaar eenieder gemest en gevorkt in starthouding zit om op de broodmaaltijd aan te vallen.

Het vers brood, bij allen bekend, wordt met gejuich ontvangen en als ik de welriekende zilte ex-zwemmers onder neuzen doorhaal is het feest compleet.

Hier heerst personeelstekort. Of ik ff het brood kan snijden en smeren en er ook maar meteen de haringen op wil draperen, met of zonder ui naar smaak.

Ik heb eigenlijk geen tijd, personeelstekort doet mijn cafébedrijf ook geen goed. Gedwee kwijt ik me, opbeurend kwakend, van de mij opgedragen taak.

“Waar is Co”. “Die kan haar bed niet uit, te ziek”. “Ik zal het ff brengen”.

“Co, ik heb haring!” Haar ogen schitteren plots als de zwijgende Swarovski miniatuurtjes in het vitrinekastje, die de hele dag haar uitzicht bepalen.

Ze eet langzaam maar genotvol. De gevallen uitjes pluk ik van haar nachtpon.

Ik leer haar wat een boks is en we wisselen die vervolgens ook lachend uit.

Snel Den Ouden Neel in de volle eetkamer een dikke pakkerd en dan moet ik echt gaan, de arbeid wacht. Toch weer wat mensen een beetje blijer gemaakt.

Trouwens, tijd te veel? Kijk eens wat je kan doen. Erg dankbaar werk hoor.  

 

Tekst: Mink Out.                                   Bundel verkrijgbaar: www.conckshop.nl

 

S.d. Two old people having a meal. Gaetano Bellei.

Bebloed gebit.            Minks wekelijkse column 15-6-2022

 

Aan de eettafel roetsjt hij met beleid de deksel van het bakje.

Een Monatoetje, griesmeel met bessensap, die eenpersoons.

Een duopak, die andere bewaart hij voor morgen.

Snel draait hij het bakje om en mikt de caloriebom op zijn bord.

Het zilveren afsluitrondje pielt hij, tong tussen zijn tanden, van de bodem.

Hij houdt van dit tafereel, elke zaterdag en zondag. Oefening baart kunst.

Wachten tot er lucht tussenkomt en dan licht hij het hard plastic omhulsel. Wanneer de bessensap traag langs het puddinkje naar beneden druipt, heeft het veel weg van zo’n bloedend gebit met slecht tandvlees.

Overigens verhindert dit walging opwekkend vergelijk niet dat hij met veel genoegen zijn dessertlepel pardoes in het ‘bebloede’ toetje plant.

 

Zijn gedachten dwalen af naar Kees. Normaal zouden ze vanavond stappen.

Kees had plots een vriendin op de kop getikt, nou ja, zij meer hem eigenlijk.

Hij droeg ook ineens een cowboyhoed en van die puntlaarzen, vond zij leuk.

Een geruite bloes met zo’n koortje om zijn nek met van die pegeltjes er aan.

Ze doen aan lijndansen. Laatst toen ze op bezoek waren hebben ze het in de huiskamer voorgedaan. Hij leek wel een nicht, met die verfijnde beweginkjes.  Ze zaten ook de hele avond aan elkaar te plukken. Er was voor beiden een hele nieuwe wereld opengegaan zei zij. Alsof ze weer achttien waren, leuk voor ze.

Hij drinkt ook ineens wijn in plaats van bier, vindt tie lekkerder, zegt zij.

   

Ze vond dat lijndansen ook wel wat voor hem. Er was een vriendin voorhanden.

Bij het kennismakingsbezoek begon zij de planten te verplaatsen, was beter. Even een stokje voor gestoken. Verbolgen was ze, en plots weg, ook beter.

De vriendin van Kees ging er op hoge poten achteraan. Hij zou haar beste vriendin intens beledigd hebben, ze wilde alleen maar goed doen.

Kees snelde achter de twee diva’s aan. In de deuropening keek hij vertwijfeld  om met de blik van een moeder die tussen 2 van haar kinderen moet kiezen.

 

Hij stopte het laatste hapje bebloed gebit in zijn mond……….       De bel ging.

 

 

Tekst: Mink Out.                 Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Het regent zonnestralen.   Minks wekelijkse column 1-6-2022

 

Kalme zaterdag na-avond, niemand binnen, ik kan huiswaarts.

En daar zijn ze, Perry en Mike, twee getinte top Rijksgenoten. Mijn voortijdig vrijheidsgevoel ebt weg als sneeuw voor de zon.

“Ha Mink, hoest, hebbie een lekker biertje, Adrie komt ook zo.

Ik leg me gedwee neer bij mijn cafébazen lot, pas me aan en tap de glazen vol.

 

Praten over Poetin het hoe en waarom. Logisch of niet. Meningen verschillen, maar we praten met wederzijds begrip en respect zoals dat hoort en mag.

We leren van elkaar en daar kan menigeen nog wel wat van leren, toch?

 

Na de zware kost gaat het gesprek al snel over de muziek uit jeugdige tijden.

Zij, in hun open Surinaamse disco’s onder maanlicht en palmbomen. Wij beschut onder dak dansend achter weerbestendige steen- en glaspuien.

Een ander decor voor hetzelfde doel: de zoektocht naar een ‘lekker ding’ voor even of een nacht, langer en bij tijd en wijle voor levenslang, langer kon niet.

 

Wij, witte gozahtjes baanden ons een weg ‘through loveland’ op muziek van James Brown en Chaka Khan. Die bruine gozahtjes deden niet anders, hoewel.

Na wat heen en weer gepraat kreeg het verhaal aan de nachtelijke bar toch ff een barre wending (voor de witte gozahtjes dan;-).

 

Mike deed zijn best de naam van een Hollands duo uit de krochten van zijn jeugdige herinneringen op te graven, hoe heetten die gasten ook alweer?

Arno en Gradje? Lange Frans en Baas B? Gebroeders Co? Mike vreesde een slechte nachtrust wanneer hij zich de namen niet zou herinneren.

“Neen, het was, het was……… Acda en de Munnik met dat nummer van het regent zonnestralen, daar waren we gek op in Suriname, een topnummer”.

Acda en de Munnik, Het regent zonnestralen, in Suriname? Mijn klomp brak.

Voor ons witte gozahtjes een raar idee, maar overeenkomsten verstevigen de band.  Toch wel lekker dat het, in deze tijd van tegenstellingen en wantrouwen ook af en toe zonnestralen regent, dat geeft me een zalig zomers gevoel 🙂  

 

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl

 

Vikingen.                Minks wekelijkse column 25-5-2022

 

Moest het nog even op mijn vingers natellen maar na drie jaar uitstel schijnt het er dan toch eindelijk een keer van te komen.

Cor heeft me lang tegen kunnen houden, maar ik heb nu toch echt geboekt voor een overtocht Eemshaven – Kristiansand.

U weet het wellicht wel, van die nieuwe bootverbinding waardoor je niet meer helemaal via Duitsland moet. De nep-Harley gaat ook mee op het bootje.

 

Kwamen de Vikingen ooit hierheen om hun zakken te vullen, zo ga ik nu naar daar om me te verrijken. Dat geintje in Dorestad ben ik zeker niet vergeten.

Nou ja, buiten het dringen in rijen bij musea zal mijn verrijken zonder geweld verlopen. Daar zijn we nu een stuk beschaafder in geworden………. hoewel?

Mijn buit zal meer geestelijk zijn, kennis van een aantal noordelijke schilders.  

Het hoofddoel is Munch, een expressionist. Iemand die schildert hoe het van binnen voelt, in je hoofd, je stemming, blij of zo, maar toch veelal depressief.

Je weet wel die man van “De Schreeuw”. Hij hoorde de natuur in paniek gillen.

Het nieuwe Munchmuseum in Oslo staat als belangrijkste op mijn reislijst.

Onderweg doe ik de plekken aan waar Munch woonde en werkte, heb al wat voorbereidend werk gedaan en krijg ook nog een snelcursus van kenners.

Het plan is verder om vanuit Oslo naar Mora in Zweden te rijden alwaar Anders Zorn woonde, een impressionist, (geeft weer hoe de omgeving ervaren wordt), jaargetij, dagdeel. Meestal grof geschilderd, zeg maar een impressie.

 

Dan met de nep-Harley door naar Stockholm Het Nationaalmusee, mooi.

Een andere highlight zal de lange brug van Zweden naar Denemarken zijn.

Na aanvankelijk met wat tegenslag, een paar jaar geleden de hoogste brug van Europa te hebben bereden, zal nu de langste geslecht moeten worden. Vervolgens naar Kopenhagen en Skagen (Skagen museum). Severin Krøyer en de familie Ancher, schilders van statuur waar ik ook meer van wil weten.

Dan is het weer tijd om richting mijn eigenste Nederlandje te rijden. Ben dan altijd weer blij thuis te zijn. Voorpret is er genoeg, ik popel me rot:-)

Waarom deze noordelijke schildersroute? Dat komt door Christa Zaat, een kunstkenner pur sang die mijn hoofd op hol bracht, dank daarvoor :-).

Ik hou jullie t.z.t. graag op de hoogte van mijn avontuur bij die Vikingen.     

 

Tekst: Mink Out.                                   Bundel verkrijgbaar: www.conck.nl

Schilderen met woorden.   Minks wekelijkse column 18-5-2022

 

De avondmist versterkt langzaam zijn verstikkende greep op de uitgestrekte velden. Een trekschuit glijdt mysterieus geruisloos door rimpelloos water.   

Een met populieren bezoomde zandweg verdwijnt daar, waar een afzwakkende zon zijn trillende horizon zo vlak voor het duister zacht kust.

 

Kevertjes zoeken beschutting in de langzaam sluitende bloemen der waterlelies. Een wakkere kikker verorbert nog even een te traag torretje.   

Dreumesen op de oever zien met gedempte nieuwsgierigheid de zwijgende schuit traag aan zich voorbij gaan. Damp trekt vanuit de walkant het kalme water op. Even nog is de spiegeling der hoge populieren zichtbaar.           

 

Dreumesen duimen zichzelf in een diepe slaap. Stille trekschuitmannen worden loslippig door borrel en bier. De zon is onder. De maan zoek.

Nevel en duister hullen dit landschap in een schijnbaar peilloze leegte.

Niets meer te doen. Gestreeld door de wind ruisen de populieren zacht.

Een haas is het haasje omdat de familie vos ook nodig aan de maaltijd moet.

De rivier vindt blindelings zijn weg naar lager gelegen gebieden.

 

Dan, verschijnt langzaam weer het ochtendgloren. De eerste zilveren stralen strijken over dit ogenschijnlijk warm doch kil toegedekte stukje aarde.

De trekschuit glijdt weer langs. Enkel het hoofd van de stuurman en de mast pieken boven de mist uit. Een surrealistisch schouwspel door niemand gezien.

Het land ontwaakt. Een koekoek roept zijn nimmer te vergeten naam. Vissen komen boven water en plonzen speels terug. Koeien loeien, vogels fluiten.

Het melkmeisje haast zich om haar meiden snel en vakkundig te verlichten.

Kevers verlaten hun lelie. Kinderen met hun boeken naar de boerenschool.

 

Had even geen geschikt onderwerp vandaag dus heb ik een beetje geschilderd. Geschilderd met woorden. Ik hoop dat het jullie bevalt.

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl