Zondagszuur.             Minks wekelijkse column 5-10-2022

Als de zon op zijn naamdag al wat uren omhoog klom en ik met een drank- en knoflookkegel de portiekdeur met een rubberen sleutel probeerde te openen, passeerde die familie mij.

Ze gingen hun god vereren en ik vond dat helemaal best.     

Vader en zonen in stemmig zwart, op afstand gevolgd door een gerokte moeder en dochters getooid met zwarte hoedjes. Een opmerkelijk groepje.  

De mannen groette ik semi-officieel, de dames trakteerde ik op een joviale knipoog, hetgeen resulteerde in schattig zacht tienermeisjesgegiechel.     

Ze waren van de zwarte kousenkerk achter mij, hij was er al jaren de koster.

Een huis van de ‘zaak’ en met de begrafenissen die hij óók voor de kerkgemeente verzorgde, meegerekend konden ze goed rond komen.

In huis was het altijd een gezellige drukte met de vier meiden die met moeder van allerhande lekkers uit de oven toverden, dan konden ze later hun mannen verwennen. De twee zonen waren onder zijn hoede, dat was beter.

De kinderen liepen lekker in de lijntjes, daar was hij blij om.

Had hij wel anders meegemaakt, daar werd je als familie niet vrolijk van.

Doch toen de oudste dochter uit dit huisje weltevree een vriend ontmoette en van de door de kerk verboden vruchten at, was het uit met de (familie)pret.

Na het degelijk grijs stond ze plots onder een uitbundige regenboog van kleur.  

Tot laat in de disco was toch wel ff wat anders, dan vroeg naar de kerk.

Kleding die je zelf leuk vond was wel wat anders dan de hobbezakken die door de kerkbeugel konden. Sporten en tv kijken wanneer je wilde, was dat zondig?

Waar eens psalmversjes tijdens het koekjesbakken door het huis zweefden klonk nu een meerstemmige klaagzang, telkens bruut onderbroken door getier.

Een deur sloeg met een klap dicht. Haastige voetstappen daalden van de trap. Een auto reed met gierende banden weg. Het zou nooit meer zo zijn als toen.

In de kerk werden ze met de nek aangekeken. Roddel en achterklap werden hun deel. Ze hadden de dochter gezien, gekleed als Bathseba. Zij kwam stiekem langs als vader een begrafenis had.

Met de komst van een kleinkind werden de gelederen schoorvoetend gesloten. Ze zijn verhuisd, ver weg van dit zondagszuur.           

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Krak, krak, krak.                Minks wekelijkse column 28-9-2022  

Het was een heel gesjouw die trap op, maar ze begonnen bij de 1^e etage. Dan werd het naarmate ze verkochten steeds lichter.

Een lift ontbrak in deze 3 etages hoge flat met zijn uitzichtloze galerijen, die zich over de hele lengte van de straat uitstrekten.  

Peter knipoogde bemoedigend naar zijn maat Kees, stopte het hemd in zijn broek, haalde de handen door het haar en belde bij de eerste woning aan.

Truus, in peignoir afgetopt met warmwaterkrullers, deed geeuwend open.

“Leâh jassie kaupe buâhvrâh, helluf van de près”, sprak hij joviaal leunend op een rolcontainer vol leren jassen, voorzien van prijskaarten en labels.

Vannacht hadden ze de partij weggehaald, nu op zondagmorgen snel verpatsen. “Jezus Peet, dach eâhs dat ut de Jehova’s getùige warûh. Zeikâh gestaule?”

   

**Ik ga niet in het Haags verder, u begrijpt nu wel dat het Hagenezen zijn**

“Nee buurvrouw tis goudeerlijke handel. Winkel ging failliet, droevig verhaal. Vandaar dat we ze voor een zeer aantrekkelijke prijs kunnen verkopen”.

Terwijl Peter zijn verkooppraatje afdraaide hield Kees een (schuin) oogje op de straat om bij een verstoring van de markt tijdig in te kunnen grijpen.

“Tussenhandel” en consument deden beiden goede zaken. Peet en Kees een uitpuilende knip en een groot gedeelte van de flat liep er voor weinig goed bij.

   

Op het bankje onder de palmbomen van de beschilderde blinde muur zat een select aantal flatbewoners in een wolk van leerlucht gezellig bij elkaar.

Daar kwam de wijkagent de hoek om gekuierd en sloot aan bij de groep.

De penetrante lucht en de glanzende jasjes deden hem informeren naar een eventuele leerkraak in de binnenstad het afgelopen weekend.

“Tis toch wat hé. Sommige mensen doen echt alles voor geld. Nee, nee, als we iets geweten hadden zouden we het jou wel vertellen toch Joop, sorry”.

Niemand sprak, zo ging dat in deze louche doch hechte buurt.

Ze hielden het kort en taaiden stuk voor stuk af richting de flat.

Het enige dat de wijkagent nog hoorde was het krak, krak, krak van het kraakleer ‘hoogstwaarschijnlijk’ afkomstig van de leerkraak.     

    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

                                      1890 Prisoners exercising (or Prisoners’ round) (after Gustave Doré). Vincent van Gogh.  

De twee T’s.                        Minks wekelijkse column 21-9-2022

Na het verliezen van de drie T’s (mijn katten Truus, Trees en Toon), God hebben hun ziel, was mijn huis plots zielloos.

Bij binnenkomst stortte ik me niet jankend van eenzaamheid op de keukenvloer, maar het was gewoon geen echte thuiskomst meer.

Eerst op vakantie en daarna rustig een setje tweede-kans-katten opsnorren. En dan twee katten die vredig met elkaar kunnen leven en niet zoals Trees en Truus, die in mijn bijzijn 16 jaar bonje hadden. Dat hoef ik niet meer.

Kittens zouden bij mij niet werken. Te weinig in huis om ze zindelijk en sociaal te krijgen. U merkt wel dat er goed over was nagedacht.

Bij de Stichting Haags Dierencentrum zaten er wel wat. Had allemaal skinny najaarskneusjes verwacht, maar deze hier zagen er uit als Hollands welvaren.

Heb vaak te doen met thuisloze wezens, mens of dier. Moet altijd ff slikken, zal met mijn ver, donker, verdrongen verleden te maken hebben denk ik.

Eigenlijk wilden ik ze allemaal, maar dat werd echt te gek. De alleraardigste katten-expert-juffrouw had al een mooi duootje voor me rondlopen.

Een set echte knuffelkatten. Het ging haar aan het hart, een goed teken.

Voelde me een beetje een slet (ok wokers, echt gezocht naar de mannelijke tegenhanger maar die klonk niet choquerend en krachtig genoeg, sorry). Nauwelijks een paar maanden geleden was de laatste van de 3 T’s door zijn schepper teruggeroepen of ik vlijmde al schatje tegen de twee nieuwe sterren. Nota bene een paar uur na de eerste kennismaking al.

Het aaien en kriebelen wordt ook veelvuldig bedreven. Ik ontkom er gewoon niet aan, het voelt toch als ontrouw, ja zeg maar gerust sletterig gedrag.

 

Ik ben een heimelijke babyspamhater maar met mijn twee nieuwe, helder oogige glanskatten moest ik me inhouden om niet nóg meer foto’s te plaatsen.

Zal ze ff voorstellen. Tijgâh is zo’n grote cyperse kat en Tyoma, ik mag Tyo zeggen, is een grote glanzende pikzwarte kater. Ze zeggen dat die ongeluk brengen………Nou kom maar op, al zat gehad, het vat zal nu toch wel leeg zijn.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. We hebben er zin an, ik en de (mijn) twee T’s.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1896 Poster for the tour of Le Chat Noir. Théophile Alexandre Steinlen (1859 – 1923).

Jubelton.                   Minks wekelijkse column 14-9-2022

Onder hen die mijn stukjes wel aardig vinden zullen er zat zijn die bij bovenstaande titel meteen weten waar het over gaat.

Maar de types die denken dat het wellicht een middeleeuws martelwerktuig is waarin onschuldigen jubelend schuld bekenden gokken mis. Ook zij die denken aan een loterijprijs, aangeboden door een plasticfaced BN’er, die als begrafenisondernemer in geveinsde droefenis, wel heel erg intens meegeniet van ‘s winnaars lange tongzoen met vrouwe Fortuna.

Neen, niets van dit alles, onwetenden. Het is een geldbedrag dat u vrij van belasting aan uw kind kunt schenken, zolang deze het besteedt aan een te kopen huis of een studie(schuld). Om precies te zijn is zo’n jubelton nu zo’n beetje een bedrag van 106.671 euro. Geldt alleen nog dit jaar, daarna is het klaar.

Een en ander kwam tot mij tijdens een lang en lekker avondje barhangen.

Rogier, zo’n jongen met zonnepanelen en bijbehorende app, om ook tijdens het bier zijn winsten te kunnen begluren, deed aan deze jubeltonconstructie.

Net als bij die zonnepanelen had hij alles tot op de bodem uitgezocht.

“Die kinderen kunnen geen huis meer kopen met die overspannen woningmarkt. Die ton is dan lekker om ze toch een beetje fatsoenlijk onder dak te brengen.

Ik moet er zelf weer een hypotheek voor nemen, maar tis voor je eigen kind”.

Adries oren spitsten. “Jubelton, hoe zit dat dan? Ik heb zo twee van die kids. De ene zit met een dure studie en de ander met een te duur huurhuis”.

“Dan doen je gewoon twee jubeltonnen”, zei Rogier of het snoepjes waren.

Zijn uitleg was er een waar een accountant nog wel eens een hele grote punt aan kon zuigen. Tussen de tonnen die hier over de bar vlogen door deed de drank gluiperig zijn bedwelmend werk en schoot heldere uitleg al snel te kort.

“Nog een borreltje af dan, nee joh, toch???? “Nou eentje dan, de laatste”.

Het werden er meer, smaakvol weggespoeld door een paar bittere biertjes.

Stoppen is niets maar de angst van gesloopt zijn overwint, we gaan naar huis.

Over een cakewalk cafévloer bereiken we de deur, ieder gaat zijns weegs.

“Mink, ik zie je gozah, was gezellagh”. “Vergeet die jubeltonnen niet Adrie!”

“Morgen eerst ff een lange brakdag doorworstelen, o ja, die jubeltonnen.”  

      

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Beste vakantie ooit.            Minks wekelijkse column 3-8-2022

Het geluid van mijn nep-Harley klinkt gedempt door in helm en oordoppen. Tis wat onwerkelijk rijden zonder veel motorgeluid.

Net zo onwerkelijk als de kans om eindelijk weer eens met forse klappen mijn popelende vleugels uit te kunnen slaan. 

Op een doorsnee dag moet ik bij het wakker worden al een boel dingen per mobiel en pc regelen. Dan de boodschappen of iemand die niet kan werken.

Daar wordt een mens onrustig van, al dat gedoe. Ik tenminste wel. Tis denk ik het effect van jarenlange cor-problemen zonder enig zicht op vakantie.

De accu was gewoon echt leeg, de energie was helemaal opperdepop.

Ik verlangde hevig naar vrijheid. Nadat de laatste werkdag voorbij was, ben ik met mijn eten in m’n eentje op het grote terras aan het water gaan zitten.

Ik wilde gewoon alleen zijn, wellicht om afscheid te nemen van een zware tijd.

Tuurlijk, het is mijn beroep, dat weet ik, maar ik had er gewoon genoeg van.

En toen na tal van klusjes kon mijn vakantie dan toch eindelijk echt van start. Eerst ff fijn een stukkie varen en daarna heerlijk verder met het motahtjuh.

Ik doe allerlei wereldsteden aan. Blij om er te komen, maar zeker niet minder blij om de vreselijke hectiek en regeltjesjungle weer achter me te laten.

Langzamerhand voel ik me lekkerder bij een dompeltje in een koel bergmeer, dan dat ik tot laat in een overvolle bar rondhang. Niet dat ik het barhangen nu ineens verfoei, dat nou ook weer niet, maar toch. Het is wellicht het landelijke dat mij trekt. Een ondergaande zon, vissen die spartelen in glinsterend water.

Een koe die in de verte loeit, een kerkklok die plichtmatig zijn uren slaat.

En ik, die vrij van zorgen, kalm de bladzijden van mijn boek wegdraai.

Tijdens het genieten draait een gedachte wel als een carrousel in mijn hoofd rond. Zonder de mensen die mij in voorbije, barre tijden gesteund hebben, had dit nooit meer gekund. Überhaupt geen idee dat het nog zou gebeuren.

En toch rijd ik gewoon weer lekker in het rond en geniet met volle teugen.

Het besef dat ik een enorme toffe kring om me heen heb van mensen die het me gunnen en daadwerkelijk hielpen, voelt als zwemmen in een warm bad.

Ik zeg het nog 1 keer, dan is het klaar: “Beste mensen, enorm bedankt dat jullie er waren toen het het hardst nodig was. Dit is de beste vakantie ooit”.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Jonas.                         Minks wekelijkse column 26-7-2022

Een groep grijze mannen, de enkeling vergezeld door zijn grijze vrouw, staan in een rij om in te schepen voor Noorwegen.

Hun motoren gaan er als laatste in, zeg maar ff als opvulling.

Als bij de TT in Assen, staan ze schuin in lijn om ‘bij het vallen van de vlag’ het type Harold of the Free Enterpriseschip in te rijden. 

Het ruim binnenrijden doet denken aan zo’n Jeroen Bosch schilderij, waarin nietige mensjes verdwijnen in de enorme muil van een bloeddorstig monster.

Dit gevoel kwam eng dichtbij toen, pas na het sluiten van de boegdeuren, de stem van de kapitein, als in een James Bondfilm, uit de speakers klonk. 

“De verwachte windkracht 8 geeft onderweg wat deining, maar met een nieuw schip en ervaren mensen is dat geen probleem. Gaat u vannacht maar gewoon rustig slapen”. Waar had ik die laatste zin nou eerder gehoord? 

Na mij in de hut te hebben geïnstalleerd is het tijd om op verkenning uit te gaan. Het zonnedek lijkt meer op een openbare douche met windkracht 8.

Dan maar binnen op zoek naar het amusementsaanbod voor deze avond.

Het bandje in de ruimte naast ons heeft het geluid op 10, maar onze nep-Neil Diamond, Sweet Carolined (TA TA TA) er met vol gas fijntjes overheen.

Met deze muziekdecibellen is de storm, die rond de boot raast, onhoorbaar.

Alleen het schommelen is voelbaar, zeker voor zuipende mannen bij het All You Can Eat- en DRINKBUFFET waar zelf halen het devies is. Glibberend door een bierplas, voor de zoveelste keer opnieuw gratis drank halen is topamusement.    

In de raamloze hut op een stampend schip is ‘gewoon rustig slapen’ niet te doen, dus dan maar het licht aan en ondanks een gebrek aan wifi toch maar deze column schrijven. De muziek van Billie Holiday en het ‘creatief proces’, kalmeren. Soms nog een plotse schok wanneer de boeg een grote golf klieft.

Ik kijk langs de vloer of het water, als een sluipmoordenaar gluiperig tussen deur en drempel, de hut binnensijpelt. Gewoon voorzorg………..  Of angst?

Nou ja, als je deze column leest heb ik de overtocht gered, wat een nacht. Ja, in zo’n boot ben je toch een beetje als Jonas in de Walvis, alleen deze spuugt je niet op het strand uit als hij kopje onder gaat.    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Liefde.                        Minks wekelijkse column 20-7-2022 

Extreme hitte creëerde vreemde ribbelingen boven autodaken.

Hij hing gebukt onder de motorkap, er kwam zwarte rook uit.

Het was een net niet auto. Dof en een andere kleur deur.

Hij had er zo te zien erg zijn best op gedaan, maar nu deed het plotselinge levenseinde van zijn bolide als een dief in de nacht zijn intrede.

Zij stond er met een verveeld gezicht bij. Kon mijn ogen haast niet van haar afhouden. De zomerse kledij liet weinig te raden over, ze was prachtig.

Eigenlijk paste ze geenszins bij hem met die opgelapte net niet auto.

Hij gooide de motorkap met een klap dicht en keek haar wanhopig aan. 

Zij zuchtte diep, zijn blik beloofde niet veel goeds. Hoogstwaarschijnlijk zat er niets anders op dan dat ze moesten lopen in deze verzengende hitte.

Een glanzende cabriolet kwam behaagziek voorbij. Het interieur was een en al luxe. Onze pechvogels keken naar de in het oog springende schoonheid. Daarentegen bleef bij de jonge goed geklede mooitooiboy de in het oog springende schoonheid van het gestrande meisje ook niet onopgemerkt.

Hij keek lang genoeg naar haar om zijn uitnodiging kenbaar te maken. 

Een one way ticket naar ongekende rijkdom werd aan haar voeten gelegd. 

Het gebeurde haar wel vaker. Ze zou het makkelijk aan kunnen nemen. 

Als in een droom reed de luxe auto stapvoets in slow motion voorbij. 

Langzaam en paniekerig keek motorkapboy met wijd opengesperde ogen en afhangende onderkaak van zijn vriendin naar de ‘gouden koets’ en terug.

Mooitooiboy fixeerde zich, al rijdend, op haar fantastische verschijning.

En zij, zij wees hem af door traag de blik af te wenden en richting haar worstelende vriend te lopen, die ze troostend in haar poezelige armen sloot. 

Ze kusten elkaar innig. Met auto, maar wel heel erg alleen, reed de rijkaard vervuld van armoede naar huis. Het was een hele rit.  

Hand in hand en zonder auto liepen de sloebers vol van rijkdom huiswaarts. Het was een eind weg maar ze waren er in een zwoele zielen zucht.

En ze leefden nog lang en gelukkig……….Die twee sloebers dan en wellicht die mooitooiboy ook nog wel, maar toch minder;-). 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Slagen.                                 Minks wekelijkse column 13-7-2022

 

Connie schepte de borden vol. Terwijl haar man Joop het zijne voorhield keek ze hem nerveus en ongemakkelijk in de ogen.

De zoon des huizes ‘Coen’ kwetterde er lustig op los: “Doe maar veel mam, lof met aardappels en twee ballen gehakt, heerlijk”.

Connie en Joop reageerden afwezig en vermeden zelfs het minste oogcontact. Coen werd onzeker, zouden ze hem door hebben. Als camouflage praatte hij verder maar zijn ouders bleven, tegen hun gewoonte in, onheilspellend stil.

  

“Jongen, we gaan ff een goed gesprekje met elkaar hebben” sprak Joop. “Volgens de directeur van school heb jij hem niet de toestemming gegeven om ons van je studieverloop op de hoogte te houden, zoals je wel had beloofd.

Je hebt al vier maanden geen les gevolgd. De OV uitdraai maakte ons wakker. Ik heb je mentor gebeld en je kan het examen dit jaar wel vergeten.

Vond het al zo’n prestatie, tot vroeg in de morgen gamen en dan toch gewoon naar school. Je hebt ons in de maling genomen en wat nu?” Na een lange stilte sprak Coen wat timide over een loopbaan als professioneel gamer.

Toegegeven, hij had al meerdere keren een leuk bedrag gewonnen, maar een diploma halen vonden de ouders toch wel een must ingeval het ‘game over’ was.

“Kijk gozer, ik ga niet kwaad worden maar heb een oplossing. Je hoeft dit jaar niet meer naar school maar gaat de examenklas gewoon nog wel ff overdoen.

Beloof je dat, praten we nergens meer over. Wil je niet dan heb ik plan b met allerlei beperkingen waar jij niet blij van zult worden. Take it or leave it”.

Met een poos niet leren, uitslapen en geen straf stemde Coen al snel toe. Een goede deal. Hand er op en eenieder was opgelucht. “Wat is het toetje mam”?

 

Een dag later aan de eettafel was het gezin weer vrolijk als vanouds.

“O ja”, sprak Joop “morgen om zes uur opstaan Coen, je gaat mee op klus.

Mijn baas heeft je in dienst genomen als betaalde stagiaire, heel erg leerzaam, echt een buitenkansje jongen”. “Ja maar zes uur pap?????”

Weigeren zou serieuze gevolgen hebben dus accepteerde Coen zijn lot.

Als ze na het werk in de auto naar huis reden was Coen uitgeput. Vaak lag hij dan amechtig te snurkend, met een vervormd gezicht, tegen het zijraampje.

Hij moest én zijn vader én het gamen bijhouden, ook daarin zou hij slagen.    

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Tientje.                               Minks wekelijkse column 6-7-2022

 

Wanneer ik voor mijn geldbesparende boodschappen door de Aldi loop, vallen twee schattige Surinaamse meisjes mij op. Zoals het de meeste kinderen in een winkel betaamt zeuren ze hun Big mama-oma het hoofd horendol.

Bij de kassa hebben ze, gezien de twee hoepels in hun handen, toch fors hun zin gekregen. Glunderend wachten ze op het bevrijdend afrekenen.

Ik rangschik mijn boodschappen bij de kassa. Door de caféinkopen is het veel. Ik leg van alles 1 stuks tussen beurtbalkje van mij en mijn voorganger. Vervolgens souffleer ik de kassière, in een zucht, door de boodschappenberg. Dit scheelt dan ook weer een hoop gezucht bij de polonaise verzamelaars die niet anders konden dan juist achter mij en mijn berg aan te sluiten.

Wij (de kassière en ik) waarderen het gebrek aan zucht-zucht zeker ook.

Maar ja, zo ver was het nog niet. Voor me een Poolse man in zijn werkplunje. Aan zijn gezicht en houding te zien had hij weinig reden tot lachen.

Een brood, een pakje kaas en 6 halve liters Schultenbräubier, had hij blijkbaar nodig om morgen in alle vroegte weer aan de bak te kunnen.

 

Vooraan in de rij ging het niet goed. “Tien euro per hoepel kan echt niet” jeremieerde de Big mama-oma. “Doe dan maar 1. Gaan ze maar om de beurt”.

Ik zag de bui al hangen. Moest ook vaak met broertjes delen, trok dan meestal aan het kortste eind. Neen, delen was nooit een goede deal.

Aan de gezichten van de schattige Surinaamse meisjes af te lezen deelden zij mijn mening, wat betreft het delen met hebberige bloedverwanten dan.

De sfeer was bedorven, hun glunderen ging ten onder in een mineurstemming.

Wat nou, voor een verrotte joet. Ik riep, van achter uit mijn rij, dat ik het wel zou betalen als de oma dat geen bezwaar vond. De glunder kwam weerom.

De Big mamma-oma bedankte me verpletterend en op haar aandringen riepen de twee meisjes tussen het hoepelen door “Dankuwel” in koor.

De kassière loofde me de hemel in en eenieder, inclusief de Pool die weinig te lachen had, lachte me bewonderend toe. Ik werd er verlegen van. Een prachtig moment van eenheid ontstond aan deze lopende band van toch ieder voor zich.

Buitengekomen zag ik de meisjes al hoepelend voor me lopen en ik, ik voelde me fantastisch. Zoveel vreugde, en dat voor slechts een tientje.     

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Lekker uit vandaag.         Minks wekelijkse column 29-6-2022

 

Een mooie dag. Gratis een heus bloemencorso te water voorbij ons (helaas) tijdelijk terras aan de immer bruisende trekvliet.

Het is pompen of verzuipen. De hulpstukken weren zich kranig en ondanks een enkel zuur gezicht is iedereen in zijn sas.

Drankjes, hapjes, een boot vol nonnen en half naakte met veren getooide schonen, maken er ook voor Jan en Mien met de pet een prachtige dag van.

 

Moegestreden pompen we de laatste plakkers moeizaam van het terras.

In de avondluwte wordt het muisstil op de eeuwige piep in mijn oren na.

Nog een drankje en naar huis, voor die anderen dan. Ik had een beter plan.

Vrij als een vogel zonder zeurende partner die naar huis wil ga ik nog ff.

Een binnenstad vol buurtkroegen. Tevreden op mijn eentje zittend aan de toog zet de ervaren barman een heerlijk fluitje bier voor mij neer.

We bezigen wat horecapraat. Ik bewonder zijn professionaliteit en voel me enorm thuis in deze rumoerige smeltkroes vol leven.

 

Dronken biervliegjes dartelen ongestoord rond de tap. Aan een dunne draad komt geruisloos een spinnetje uit het plafond aangesneld om toe te slaan.

Terwijl er zich een bloederig drama tussen de spin en een vlieg voltrekt, keilen stoere Engelsen in hoog tempo allerhande shotjes naar binnen die ze, na een gruwelijke grimas, telkens snel met een flinke slok bier wegspoelen.   

 

Naast mij ontstaat reuring. Bij een leuk stelletje slaat de sfeer ineens om.

Hij zat schijnbaar steeds aan haar gezicht wat haar plots enorm tegenstond.

“Meen je dat nou fucking echt?” sist hij een paar keer achter elkaar met priemende ogen. Zij pareert net zo fel, tranen wellen omhoog in haar prachtige reeënogen. Ik zit klaar om in te grijpen, laten we zeggen om tussenbeide te komen als de clash daar is. Niemand heeft hier zin in ellende.

Zij loopt vertwijfeld naar het toilet, zal een jeugdtrauma zijn of zoiets.

Terwijl hij aan de bar een toehoorder bezweert hoe leuk deze avond was met dit meisje van zijn werk, loopt zij ongemerkt achter zijn rug naar buiten.

Ik neem een oude borrel en een nieuw biertje. Een zo’n borreltje, heerlijk.

Ik geniet intens van deze avond. Wat zijn we toch weer lekker uit vandaag:-)

        

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.         Meer: www.conck.nl