Nog te vroeg. Minks wekelijkse column 5-4-2023
De 1e zonnestralen verjoegen de winter en groetten de lente.
Het terras werd bezet door vroege zonfanaten in dekbedjassen.
Toon en Sjaan zaten op de mooiste plek een sateetje te eten.
Ze komen al jaren, altijd in voor een goed gesprek, heerlijk.
Zo te zien leek het een doorsnee tafereeltje, maar ergens klopte het niet.
Toon was al een poosje zo anders, wel vriendelijk, maar opvallend kortaf.
Geen diepgang. “Heeft het gesmaakt”. “Ja lekker, bedankt” daar bleef het bij.
Normaal hadden we hele gesprekken, maar die zaten er blijkbaar niet meer in.
Sjaan rekende af, terwijl Toon zich nog even door het zonnetje liet strelen.
Ik gooide een visje uit. “Toon gedraagt zich anders Sjaan, is er wat mis?”
“Dat jij dat door hebt, hij is al een poosje zo dement als een deur.
De meesten merken het niet, hij kan het heel erg slim verbergen.
We hadden geïnformeerd of er plek was in het verzorgingstehuis verderop.
Na drie dagen kon hij al terecht. Er was twijfel, maar we hebben het gedaan. Het hele kamertje met meubeltjes en al ingericht. En toen was het zover. Daar zat hij dan moederziel alleen in dat kamertje. Het was te snel gegaan.
Kon het niet aanzien. Ik heb hem gewoon weer mee terug naar huis genomen.
We wonen al 48 jaar samen Mink, das niet niks” Ze moest slikken en haar ogen werden vochtig. “Maar ja, nou zijn de kinderen weer boos op me, ik had het nooit terug moeten draaien. Alles was zo goed geregeld, maar ik wil hem nog niet kwijt snap je. Zij kunnen makkelijk praten, maar ik hou van hem.
Tis ook best nog wel te doen. ‘s Morgens haal ik hem uit bed en maak ontbijt.
Dan zitten we aan de tafel voor het raam, we hebben een prachtig uitzicht.
Ik zet een lekker bakkie koffie, ik lees een krantje, en hij neuriet mee op de muziek die ik voor hem opzet. Zo hebben we het eigenlijk best nog wel goed.
Het is een beetje mijn kind geworden, en dat voelt beter dan helemaal niets”.
Terwijl we aan de bar nog wat nababbelen houdt Toon ons van buiten, door het glas, kritisch in de gaten. Zou hij doorhebben dat we het over hem hebben?
Sjaan geeft een gulle fooi (voor de meisjes;-) en draait zich om.
Ik wrijf haar troostend over de schouder. Zo’n verhaal breekt toch je hart.
Ze loopt naar buiten en doet met moederlijke zorgzaamheid zijn das om.
Als ze voor het terras langs wegkuieren is er niets bijzonders aan hen te zien.
Ja, en dan naar zo’n verzorgingstehuis. En dan nooit meer echt samen zijn.
Neen, ik denk dat Sjaan gelijk had. Het was gewoon nog te vroeg.
1912-13 Old man in an Interior. Edvard Munch.