Leeg Stadion. Minks wekelijkse column 18 april 2018
Leeg Stadion. Minks wekelijkse column 18 april 2018
Wanneer ik Den Ouden Neel de 1een de 3edinsdag van de maand voor haar rijtoer ophaal heeft hare koninklijke hoogheid altijd wel iets mede te delen over een nieuwe koers of taak.
Deze keer was het niet anders, we zouden ‘op pad’ om uit te zoeken waarom Jo, haar pedicure, de telefoon niet meer opnam.
“Ik hoorde dat ze in het ziekenhuis lag, hoop niet dat het ernstig was. Als je naar ons oude buurtje rijdt Mink, weet ik wel waar ze woont, schuin onder Corrie die altijd van die lekkere appeltaarten bakt”.
Eerst naar Florencia, daarna C&A, dan de Griek in de oude lampenzaak en onderweg naar de auto nog even een paleistuintje meepikken.
Ze babbelt honderduit terwijl ik met mijn tong op de knieën haar rolstoel over de Haagse duinen duw, op de bankjes naast de hoofd ingang ga ik even zitten om uit te blazen. “Poeh, poeh, moe, ff rusten”.
“Moe? Hoe vaak denk je dat ik jullie met de kinderwagen door deze paleistuin heb geduwd!” “Ja mam maar wij waren wij niet zo zwaar als jij nu”. “Nou nou jongen zwaar, dat valt best mee, gaan we weer?”
In haar oude buurtje aangekomen wijst ze me precies waar de pedicure woont, na het aanbellen blijft de deur gesloten.
Den Ouden Neel wijst op het huis van Corrie Appeltaart, ik bel, een hipstervrouw doet open, ze woont er al twee jaar, zegt ze.
Corrie appeltaart doet bij haar ook geen belletje rinkelen en van een pedicure weet ze ook niets. “In dat huis woont nu een jong echtpaar.
Op 15 woont een bejaarde, dove vrouw, zij weet alles van de buurt”.
De dove vrouw ziet me voor haar raam verschijnen, ik vraag haar in gebarentaal of Jo en Corrie hier nog wonen, ze schudt achterdochtig neen en verdwijnt haastig uit het zicht.
Onverrichter zaken rijden we richting (bejaarden)huis, langs Daan en Dien, Joop en Toos, de melkboer, de familie Stein met die kinderenschare………”Allemaal dood, ze waren nog jonger dan ik” spreekt Den oude Neel somber. “Je hebt je kinderen en zo toch nog” probeer ik haar op te beuren, “Ja, ja” zegt ze met een matte glimlach.
Het voelt alsof ze de enige is op de tribune van een leeg stadion, de laatste supporter van een competitie die allang afgelopen is…………….
Tekstverantwoording: Mink Out.