CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.

Laatste telefoonboek. Minks wekelijkse column 16-1-2018

Laatste telefoonboek. Minks wekelijkse column 16-2-2018
 
Den Ouden Neel liep trots als een pauw met één veer te pronken.
Haar jongste zoon ambtenaar!!! Kon altijd al goed leren en nu de verdiende beloning, een rijksbetrekking, die schopt het nog ver.
Ikzelf was ook gedekt trots, niemand van onze familie, was ooit doorgedrongen tot het selecte gezelschap der ambtenaren.
Een heuse specialistenopleiding tot handboekbinder viel me te beurt.
Terwijl de regen het raam striemde restaureerde ik, onder het genot van koffie, shag en de arbeidsvitaminen, mooie oude boeken.
Een waar ambtenaren bestaan, hier kon ik honderd worden……totdat.
De deur van de knusse bedrijfsschool vloog open, een man met een bevlekte stofjas ging nerveus met de ‘meesterbinders’ in conclaaf.
Een aantal leerlingen, waaronder ik, moest de werkvloer op om aan het bedrijfsproces deel te nemen, het was maar voor een paar dagen.
 
Van de hemel in de hel, een bedrijfshal vol met vouwende, roterende, snijdende, verzamelende en borende apparaten zongen in een oordeel van lawaai het lied der nietsontziende massaproductie.
Als kleuters in een miljoenenstad lieten we ons beduusd tussen de grommende machines met bemanning leiden. Het had iets weg van zo’n Amerikaanse gevangenis waar de nieuwelingen bij binnenkomst door de longstay psycho’ s gemonsterd worden op hun bruikbaarheid.
 
Bij een kollossale machine werd halt gehouden, we konden meteen aan de slag, de productie was ver achterop, het target moest gehaald.
Vier telefoonboeken per keer van de lopende band op een pallet stapelen, tussen de lagen een groot vel papier, zo simpel was het.
Bij aanvang was het goed te doen maar naarmate de tijd verstreek werd het tempo, door de man aan de knop, flink opgevoerd.
“Goed zo jongens” sprak de Judas en dook weer in zijn krantje terwijl wij met het zweet op ons voorhoofd door het stof gingen.
Dagen werden weken, weken werden maanden, maanden werden jaren. Als afwisseling op dit afstompend werk reisde ik, op de cadans van mijn stalen handenbinder, per trein van Oenkerk naar Verloren Einde.
Heb heel Nederland doorkruist, het eindstation werd bereikt, na jaren ambtenarij bedankte ik voor de eerzame functie van werkvlees.
Sorry carnavalsvereniging, nostalgiedweeper en oud papierboer maar ik zal er geen traan om laten dat het telefoonboek van A tot Z uit is.
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Website by Splendit 2021