Jeugdige overmoed. Minks wekelijkse Column 13-7-2016
Jeugdige overmoed. Minks wekelijkse column 13-7-2016
De amputatie der lange uitloper van het Bernhardviaduct in Den Haag richting Spui moest nog plaatsvinden.
Bij het paleis van justitie stond de grote Amerikaanse slee met een motorkap als een voetbalveld voor het stoplicht te wachten.
“Toch leuk dat we hem even mochten lenen” sprak Max die achter het stuur zat. “Ja, hij is hartstikke opgevoerd, en de remblokken zijn ook vernieuwd” sprak zijn kameraad Aart. “Geef nog eens gas Max?”
Toen deze gehoor gaf aan dit verzoek helde het voetbalveld, kort en fel, naar links over vanwege de popelende paardenkrachten.
Naast hen stopte een kapsonesgozertje in een Alfa, hij daagde uit en gaf, met het opfokkend geluid van zijn motor, aan te willen racen.
“We zullen die lulhannes even een poepie laten ruiken” sprak Max terwijl hij de Alfa gozer pareerde met het wiebelend voetbalveld.
Licht op groen, pedalen tot op de bodem, de Alfa spoot weg, het rijdend voetbalveld was al gauw bij, nu kwam het aan op lef.
Te gelijk schoten de twee auto’s langs Den Haag Centraal richting Spui waar zes wagens netjes in twee rijen van drie voorgesorteerd stonden.
Het lef van ons ‘Alfamannetje’ schoot te kort, Max en Aart juichten.
Van euforie was slechts kort sprake, de remmen werkte niet.
In het dashboard knipperde, groot en rood, een tekst: “BREAKSYSTEM”.
Max had zich mooi verstapt of, wat u wilt, vergaloppeerd om een beetje in de pk sfeer te blijven. Deze tank zou de zes wachtenden wagens met gemak het Spui op vegen om maar te zwijgen over de trieste gevolgen.
Max bedacht zich geen seconde, geen tegenliggers, een ruk naar links richting de hoge, midden-vluchtheuvel. Ze knalden er spectaculair overheen en verloren gelukkig heel wat snelheid. Met de wielen tegen de linker stoeprand remde Max af totdat ze stil stonden.
De twee vrienden keken elkaar lijkbleek en met bonkend hart aan. “Zo, dat ging snel” sprak Aart mat. “Ach het moest” reageerde Max evenzo.
Hij opende de deur en keek, zonder uit te stappen, onder de auto, trok de deur weer dicht: “De wielen zitten er nog onder, we gaan!
Vergeten te ontluchten, met een beetje pompen komen we er wel”.
Hij startte de auto en reed, tegen de richting in, de viaducttong af en draaide kalm de Ammunitiehaven op om vervolgens te verdwijnen.
Het was jeugdige overmoed, ik kan het weten, want die Max dat was ik.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl