Het abces. Minks wekelijkse column 26-4-2017
Het abces. Minks wekelijkse column 26-4-2017
Ondanks dat de plastic slang, bij mij nasaal ingebracht, zo langzamerhand wel mijn neus uit kwam en drie dagen verstoken zijn van eten en drinken me de strot uit hing, voelde ik me op deze ziekenzaal wonderwel goed. Deze relaxte sfeer werd mede gevoed door Vlad, mijn sympathieke ‘tegenligger’ uit Servië, wiens dapper dragen van een amputatie hét voorbeeld was hoe om te gaan met het grote verlies van een kleine teen.
Plotseling wordt onze rust wreed verstoord door een bed met inhoud dat, geduwd door een verpleger, de zaal in dendert, in zijn kielzog een horde aanhangers die langdurig en luidkeels eisen hoe alles moet.
“Een abces tussen mijn benen” spreekt de jongeman, ik zeg: “ach” wat hij als startschot voor zijn klaagzang ziet.
Geen werk, een chronische darmziekte, gescheiden, twee kinderen bij zijn ex, uitkering te laag. Nou, die zou ik in mijn naïeve positiviteit wel even de weg wijzen. “Misschien een avondschool”, “geprobeerd, ik kan niet leren”. “En computers, kan je lekker zitten of thuis werken”, “nee man, dat is niks voor mij, je weet toch!”……… “Wat weet ik toch?”
Vlad werpt zo’n blik van: verspilde moeite en slaakt een diepe zucht.
Later op de avond krijgt de nieuweling het aan de stok met de jongste verpleegster: over dat het gordijn open moet terwijl hij in zijn blote kont voor lul ligt wat zijn mannelijke trots niet kan verdragen.
Een luidruchtig nachtelijk telefoontje breekt hij vol onbegrip af, omdat wij, na een uur, zo asociaal zijn er wat van te zeggen.
Ik denk aan die mop dat iemand met een abces bij de dokter komt en per ongeluk het mens wordt weggegooid en het abces blijft leven.
De volgende ochtend wordt de wond voor het vertrek van ons ‘abces’ nog even door de nachtzusters verschoont, het gordijn sluit zich traag en wel haast dreigend. Zijn mannelijke trots is niet groot genoeg om te verhinderen dat hij het uitgilt als een speenvarken. Als het gekrijs na een minuut of vijf verstomt gaat het gordijn koel en wel haast triomfantelijk weer open. De verpleegsters lopen met een ingehouden glimlach weg, onze macho amechtig achterlatend of hij seks heeft gehad met een peloton Milva’s. Bij één verpleegster ontwaar ik een gedekt overwinningsvuistje, en een onderdrukte: “yes, yes” uitroep.
In ieder geval leefden we allemaal nog lang en gelukkig, zonder abces.
Tekstverantwoording: Mink Out.