As time goes by. Minks wekelijkse column 10-12-2014

Via Facebook kom ik deze week nieuwe oude bekenden tegen. Echt gaaf, onze wederzijdse jeugdherinneringen stofvrij, ze sprankelen vrolijk omhoog vanaf de schedelbasis. Zolang Facebook dit soort onbetaalbare ontmoetingen voor mij mogelijk maakt, neem ik de irritante en voor deze tijd zo kenmerkende, invasie van Noormannen met ballen en piek, in allerlei maten en kleuren, op mijn scherm, voor lief (Lijkt wellicht ietwat dubbelzinnig, nou dat het is ook). Zij heet Jannie en hij Rex (zijn moeder hield van schlager muziek), broer en zus uit een gezin van 10. In die tijd, 60er jaren, was zo’n kinderschare onder één dak geen unicum. Let wel, de bevrijdende pil kwam pas in 1964 over de toonbank. Vandaar, dat toen de seksuele revolutie in al zijn verhitte hevigheid losbarstte, maar dit terzijde. Rex doorliep met mij, zonder te blijven zitten, alle lagere schoolklassen van de Keucheniusschool in Denhaag, hij wat soepeler dan ik. Hij was de slimste van de klas, drong ons het schaken op en zette aan tot voyeurisme, met de microscoop wel te verstaan. Rex deed, niet geheel vrijwillig, aan pianoles, hetgeen zijn vruchten afwierp bij onze afscheids-act van de zesde klas (voor de nieuwere onder ons; groep acht). De 5e symfonie van Beethoven, werd door de groep Ekseption, niet geheel zonder succes, de klassieke nek omgedraaid. En wij aan het dub smashen (toen al) met dit nummer in een heuse gymzaal-miniplaybackshow. Enkel het pianostukje, dat was echt. Dat deed nou Rex, als een ware Amadeus tingelde hij mee op zo’n kinder-speel-goed-pianootje. Ik maakte deel uit van de blazerssectie, ik speelde niet echt. Mijn saxofoon was gemaakt van elektriciteitsleiding, twee ‘knietjes’, kartonnen toetsen en aan het uiteinde een ijzeren trechter, ook nog met zo’n oor er aan. Achteraf gezien, stonden we daar, wel ff stoer voor lul te staan, maar dat voelt op die leeftijd duidelijk anders, voor ons leek het een daverend succes. En nu? Rex en ik, we doen het allebei op onze eigen manier goed in het leven, maar hij tóch net weer ff wat beter, denk ik. Wat maakt het ook uit, lang leven het leven ………….we zijn dolblij dat we er zijn. En de Keucheniusschool op de Haagse Prinsegracht? Het pand met de toegangspoort waar ooit meester Monster met zijn gezin woonde is, gelukkig, Rijks beschermd stadsgezicht? De school zelf? Die is afgebroken, er staat allang een nieuwe. Tsja…………..As time goes by. Tekstverantwoording; Mink Out.