Zwanenmeer. Minks wekelijkse column 6-9-2023
Nou, daar gingen we dan richting Amsterdam voor de zwanen.
Ja niet voor Schiphol met zijn KLM zwanen, neen verder nog.
Helemaal naar de cultuurtempel in het hart van Amsterdam.
Carré maar liefst, dat ligt aan de Amstel, net als die woonboot.
Nog nooit geweest, wel veel van gehoord. Toon, Freek en Yoep kregen hem vol.
Als je voor een vol Carré optreedt, tel je in ons kikkerland pas echt mee.
Met mijn reis door het land der podiumkunsten, toets ik al zo’n anderhalf jaar wat ik mooi vind. Niet van TV of zo, maar gewoon in het echt. Na een aantal concerten en een opera was nu het klassiek ballet aan de beurt.
In goed gezelschap, Henna en Martine, toog ik het Jugendstil gebouw binnen.
Prachtig, een arena in een soort van circusopstelling met piste én podium.
Vanaf onze riante plek werd mijn hoogtevrees danig op de proef gesteld.
Zoals iedere Hagenees ga ik vaak voor gaas voor de overtreffende trap.
Dus dit ballet ‘Het grootste zwanenmeer ter wereld’ was geknipt. Zo’n slordige 48 zwanen, de prima ballerina niet meegeteld, trippelden in het rond.
Overigens ‘slordig’ kon je het met goed fatsoen niet noemen. Op een enkel menselijk foutje na was deze toom zwanen uiterst gedisciplineerd.
Wellicht had dat over-ordelijke iets te maken met de Chinese afkomst van dit gezelschap, maar dat komt bij deze tak van sport wel heel goed van pas.
Het verhaal in het kort: Prins Siegfried wordt verliefd op de zwaan in mensengedaante Odette. Na te zijn betoverd trouwde hij met Odile, de dochter van de boze tovenaar. Te laat komt hij erachter dat hij Odette verraden heeft en keert terug naar het Zwanenmeer waar hij zich met haar verzoent. In deze uitvoering werpen zij zich samen in het meer en sterven verenigd in eeuwige liefde, weer ff wat anders dan ‘tot de dood ons scheidt’.
Het mooie stuk van de stervende zwaan zat er niet bij, hoort er ook niet bij, wat ik wel dacht. Op de valreep dan ‘gelukkig’ toch nog een stervende zwaan.
Was in het begin bang dat ik er na een kwartier genoeg van zou hebben, maar niets van dat. De gratie, al dat wit, die harmonie en dan de prachtige, herkenbare muziek van Tsjaikovski. Het was een groot feest, ik heb genoten.
Bij gebrek aan inspiratie voor een uitsmijter van deze column vond ik dit van
Bertus Aafjes: “De ware tijdwinst is kijken naar een zwaan”. Ik zag er 49 ;-).
Wil jij ook tijdwinst? Er waren nog wat kaarten, ik zou het gewoon doen.
Tekst: Mink Out. Binnenkort de nieuwe bundel. www.conckshop.nl
1879-81 The Star. Edgar Degas.