Ver weg. Minks wekelijkse column 15-4-2020
Ver weg. Minks wekelijkse column 15-4-2020
Peter zet zich schrap in de stoel, knipt het lampje aan en opent een boek, hij reist graag, deze keer naar Egypte.
Langs de Nijl van Cairo naar Karnac, prachtig uitzicht vanaf een luxe boot die wat ouderwets aandoet maar de service is prima, er is geen neen te koop, wel veel Engelsen aan boord trouwens.
Aan dek is het tijd om te relaxen, de middaghitte is verzengend, de linnen overkapping zorgt, god zij dank, voor de hoognodige schaduw.
Met een koud drankje en af en toe een zuchtje wind is het, op de mahoniehouten legstoelen, goed toeven.
Langs de oevers plonsen kinderen uitgelaten in het troebel nat dat met het water aan de lippen om opheldering schreeuwt.
Het silhouet van een kamelencaravaan schuift langs de einder die, door de rode gloed van de ondergaande zon, in brand lijkt te staan.
In de avond wordt er sjiek gegeten aan de prachtig gedekte tafel compleet met porselein en zilver bestek, het ene na het andere gerecht wordt opgediend, dit is pas een topvakantie.
Wat later loopt Peter verzadigd door het smalle gangetje naar zijn kooi, een pistoolschot klinkt, hij kijkt in de hut van zijn buurvrouw, bewegingsloos ligt ze daar, haar kussen kleurt traag rood, morsdood …
“Koffie?” Huh, huh, Peters avontuur spat als een zeepbel uit elkaar, plots zit hij weer in de knusse huiskamer waar zijn moeder een beker koffie met rietje in de standaard van zijn rolstoel zet.
Peter is spastisch en écht op reis gaan is voor hem een heel gedoe, hij heeft zijn fantasie zo verfijnt dat een boek voor hem gewoon een soort van vakantie is, dit keer is Dood op de Nijl van Agatha Christie zijn reisgids.
Peter doet dit soort denkbeeldige vakanties – noodgedwongen – zijn hele leven al: “tis milieuvriendelijk, goedkoop en nog all inclusive ook”.
Wellicht iets voor ons allen om in de toekomst aan te denken, of meteen, nu we door ‘Cor’ ook aan huis gekluisterd zijn, voor een paar weken, zonder rolstoel.
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel.
