Stil in de stad. Minks wekelijkse column 13-3-2019
Stil in de stad. Minks wekelijkse column 13-3-2019
Tis maandagnacht, zoeken naar vertier in een stille binnenstad.
De gure wind trekt harder aan mijn opgestoken shaggie dan ik.
Pierre overleden, ik kan er maar niet aan wennen, sinds deze slechte tijding plopt hij telkens in mijn gedachten, dat heb je dan hé.
De laatste jaren zag ik hem een stuk minder, we zaten in verschillende werelden zal ik maar zeggen, ook best, wanneer we elkaar ’s nachts tegenkwamen was daar altijd dat gevoel van: het is goed.
Kon hem al een poosje, het begon met kippenpootjes in de Black. Ouderwets gezellige horeca, het verdwijnt, net als hun uitbaters.
Torenhoge karatetrofeeën op de bar, patsers die wilden weten wie die Kong Fu Pierre was werden plots veel rustiger als hij binnenkwam.
Hij had toen van die wetlook krulletjes, een creatieve taxichauffeur gaf hem de naam ‘Lange Prei’ welke Pierre met een glimlach droeg.
1987 voetbalwedstrijd Oranje – Polen, Olympisch stadion, het regende pijpenstelen, de druppels rolden langs onze neuzen omlaag.
Wij hoog op de zittribune, beneden gingen toeschouwers staan, als een verticale wave richtte het stukje legioen, voor ons, zich op tot wij er ook aan moesten geloven.
Ik stond al, Pierre niet, die trok, met een ruk en een ‘met mij valt niet te spotten blik’, zijn voorganger omlaag met een kortaf: “Zitten”!
De man keek om en sprak: “Maar ik zie niks”, “dat moet je tegen die gozah voor je zeggen!” De man gaf de boodschap door en binnen 5 minuten was onze tribune de enige in het stadion waar iedereen zat.
Dat was nou Pierre, geen mak schaap dat volgde, neen, een Haagse streetwise gozah die risico’s durfde nemen om succes af te dwingen.
Voor de geïnteresseerden, we speelden die avond 0-0 gelijk trouwens.
De altijd trouwe Gabors is nog open, de portier laat me binnen, drink mijn biertje zoals vaak met Pierre, zag hem voor het laatst op zijn 60everjaardag bij de Coligny, oude bekende, lekker lullen zoals vroegah.
Bij het weg gaan liep hij nog even mee om mijn nep-Harley te bewonderen: Zo met zijn tweeën was nog ff goed: “Ik kom snel langs Mink, ’t wordt weer eens tijd”, we namen afscheid en dat was um dan.
Pierre, het was een eer om met je mee te leven, ‘t is stil in de stad.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl