Puzzelen. Minks wekelijkse column 22-4-2020
Puzzelen. Minks wekelijkse column 22-4-2020
De huiskamermuren kijken dreigend op me neer, ze worden zo dik dat zelfs ík er claustrofobisch van word, tis tijd mijn horizon te verbreden. Mijn denkbeeldige horizon dan, de echte is met stille trom achter zichzelf verdwenen sinds we, zeer verstandig, die intelligente lockdown uitzitten.
Op zolder blaas ik het stof van opa’ s oude Willem Ruis hutkoffer, hij laat zich onder het protesterend gekraak der vergane jaren openen.
En daar zijn ze: legpuzzels, een hele stapel, zij gaan mij de weidse uitzichten bieden waar ik naar smacht en de muren weer netjes hun plaats wijzen.
Ik kies er 1 van wel 1000 stukjes, een kustlijn vanuit een blauwe zee, boten, strand, duinen, een lichtblauwe helaas onbewolkte lucht met meeuwen en een witte vuurtoren.
Het onderuitgezakt, over mijn uitpuilende navel, apathisch Netflix kijken is passé, ik ga fijn een puzzel maken.
Met koffie aan de grote tafel, radiootje aan en selecteren maar, zeegroen, luchtblauw, vuurtorenwit, mmmmmm die boot is ook wit.
Plots heb ik een doel in deze naargeestige tijd, iets om naar uit te kijken, om voor te leven, eerst de hoekjes en dan de randen.
Als opwellend water dringen de puzzelstukjes langzaam maar zeker vanuit de hoeken naar het midden op.
Wanneer een passend stukje zich gedwee zich tussen de anderen nestelt geef ik er met mijn vinger steeds een tevreden na-tikje op. Een soort uitbuiten van het petieterig succes, de verdubbeling van een miniem huzarenstukje, zo’n ‘dat heb ik toch weer mooi voor elkaar tikje’, wellicht kent u die overbodige gewoonte.
Een hunkering maakt zich van mij meester, hij moet af, koortsachtig verhoog ik de snelheid, mijn smachten naar het laatste stukje dreigt een obsessie te worden.
Het einde nadert, met mijn geluk is er wellicht nog een missend puzzelstukje, maar die is er tot mijn grote opluchting niet bij!!!
Het ‘We are the champions gevoel’ maakt al snel plaats voor een enorme leegte, ‘t is een soort van vriend geworden, en nu ineens klaar, hij heeft zijn nut gehad, al het bereikte lijkt plotseling zinloos.
Teleurgesteld haalde ik de stukjes los en doe ze terug in de doos.
Het heeft wat weg van het leven op zich, een hele puzzel die op het eind zo nutteloos lijkt, hoewel, tis fantastisch toch dat puzzelen.
Tekst: Mink Out. Binnenkort de bundel. Meer: www.conck.nl