Parkeerplek.                        Minks wekelijkse column 20-9-2023

Parkeerplek.                        Minks wekelijkse column 20-9-2023

Op vol volume klinkt de tune van een James Bond film als ik met Tutje (*1) aankom bij de inrit van een ondergrondse garage.

Hou mijn druppel op de voeler, een zwaar rolluik opent gestaag.

Vloeiend rij ik van de helling af naar binnen. Terwijl de TL’s ongelijk aanplonken, tonen mijn achteruitkijkspiegels het weer sluitend rolluik.

Bij elke draai aan het stuur klinkt een langgerekt gepiep van de banden op het glad glanzend beton in deze holle ruimte onder de bebouwing.

Even opletten welke plek de mijne is. Behendig steek ik Tut er achteruit in.

De James Bond muziek stopt. Het is plots doodstil. Ik draai mijn contact uit en blijf zitten. Kijk dommig om me heen en trommel wat met mijn vingers op het stuur. Na zo’n vijf minuten gaan de TL lampen uit. Ik doe het contact weer aan en rijd met gezwinde spoed weer naar buiten het daglicht tegemoet.

U zult wel denken: waarom? Nou, ik zal het nog gekker vertellen. Ik heb dit in- en uitrijritueel zeker zes keer herhaald en wel achter elkaar door ook nog.

Kon er gewoon geen genoeg van krijgen, mijn eigenste overdekte parkeerplek.

Dat sjieke met die elektronische sleutel (druppel), dat automatisch rolluik, die aan- en uitfloepende TL verlichting. Heerlijk na al jaren van parkeermisère.

Voor hen die dat niet weten, ik woon in hartje Den Haag. Dat is die omgeving, welke men met alle geweld autoluw en fietsersvriendelijk wil maken.

Nou vind ik de meeste fietsers helemaal niet vriendelijk, maar dit terzijde.

En over dat autoluw, steeds meer parkeerplekken worden opgeofferd aan groen en fietspaden dus als ik ‘s-nachts thuiskom is parkeren vaak een crime.

Voor ingewijden; op de Noordwal en in de Torenstraat kan bijna geen auto meer staan, zodat de achterliggende straten overvol zijn als ik thuis kom.

Dat betekent dat betaalbare parkeergarages met een kaars te zoeken zijn.

Ik heb dus enorm veel mazzel met mijn plek in die James Bond garage.

Ook Tutje haalt opgelucht adem als de tijd rond oud en nieuw weer daar is.

Raamloos is zij een sitting duck voor achteloos geplante vuurwerkbommen.

Een gesmolten Tutje zal voor sommige jeugdigen uit de buurt wellicht eeuwige roem betekenen, maar het zou voor mij een eeuwige domper zijn.

Met die garage is ook dat risico flink geslonken. Nou ben ik al vijf jaar aan het lonken naar een nieuwe, prachtige motah. Hij is veel te duur en ik ga hem nooit kopen, maarrrrrr zijn parkeerplek kan maar alvast geregeld zijn dacht ik zo;-)

Tekst: Mink Out.        Wellicht binnenkort de nieuwe bundel  www.conckshop.nl

*1. Tutje, mijn klein elektrisch Autootje.

1927 Wintery Evening in Times Square. Charles Hoffbauer.