Heimwee naar Suriname. Minks wekelijkse column 11-4-2018
Heimwee naar Suriname. Minks wekelijkse column 11-4-2018
Sinds de financiële crisis haal ik óók Boodschappen bij de Lidl.
Voor ik naar het café ga, de melk is er lekker romig en de bakken met gadgets vind ik steeds weer een soort pakjesavond.
Tis vlakbij de Haagse Mart; de Wesselstraat, in de oudbouw zat hier een dierenarts, vaak bezocht, was ook niet duur, tja in deze volkswijk.
Het is best te doen, mijn nep Harley voor de deur, dr’in en dr’uit en met volle tassen op naar mijn café, het terras moet open, heerlijk!!
Vandaag viel het vies tegen, tot halverwege de zaak stonden lange rijen het ‘neem mij ook’ der hoererende artikelen quasi te negeren.
“Zijn de uitkeringen er uit” vroeg ik een grote, stevige, Surinaamse vrouw van middelbare leeftijd die achter me stond. “Neen, die moeten nog komen” antwoorde ze met zo’n gulle Surinamersglimlach.
“Wellicht mede gedreven door de ontevredenheid van het wachten sprak ze even later: “Ik ga weer terug naar Suriname!”
“Is dat nou wel zo’n goed idee met Bouterse die daar vooral goed voor zichzelf schijnt te zorgen en de rest laat stikken?”
“Ach joh, dat maakt niets uit, je moet alleen zorgen dat je een lapje grond hebt, alles groeit daar zo makkelijk, bijvoorbeeld bakbananen, hele trossen, wat kippetjes er bij, dan kom je er wel”.
“Ik heb wel eens een filmpje gezien van bananenplukkers maar dat zijn gigantische trossen, die til je, als vrouw zijnde, niet zo maar even op”.
“Dat komt vanzelf goed, mijn oma had vroeger ook zo’n lapje grond, die redde zich best, voor de bananen is altijd wel wat hulp.
Voorlopig moet ik nog hier blijven om op mijn 16 jarige dochter te passen, ze wil niet mee naar daar en moet haar school afmaken.
Mijn zoon gaat ook niet mee, heeft een goede baan, en een kindje met een blanke vrouw, die zou daar nooit kunnen wennen, en zijn blanke vrouw zéker niet, ze zouden heimwee hebben, net als ik nu”.
“Je zal ze wel missen als je daar zit”. “Zeker weten, maar hoe ouder ik word, hoe sterker de heimwee”. Het gesprek was het wachten waard. We hebben, denk ik, allemaal een hunkering naar vroeger, de één naar oudbouw, de ander naar oma met het lapje grond, of je dat ooit vind??
Later zag ik haar bepakt en bezakt op de tram staan wachten, wat ze bij zich had groeit nooit op een lapje grond, we zwaaiden, aardig mens.
Tekstverantwoording: Mink Out.