CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.

Gure herfst.      Minks wekelijkse column 16-10-2019

Gure herfst.      Minks wekelijkse column 16-10-2019

 

Wanneer je last hebt van herfstdepressies moet je dit verhaal maar ff overslaan, tis er geen één waar je vrolijk van wordt.

Ik moest hem gewoon maken, iets van me af schrijven of omdat somberheid wellicht ook iets moois herbergt.

 

Het ijzeren ledikant piept en schudt wanneer hij zich wéér op zijn andere zij draait, de zomer en thuis zijn ver weg, net als het rijk der slapende waar hij zelden en te kort verbleef.

Na de zoveelste inzinking lijkt hij weer wat óp te knappen maar zekerheid is er nooit, de aanvallen komen onaangekondigd.

 

Hij stapt uit bed en loopt over de koude plavuizen naar het raam, schuift het gordijn opzij en klapt de houten binnenblinden weg.

Aan de buitenkant zitten tralies, dat is best, hij koos er zelf voor om in dit, laten we zeggen, rusthuis te verblijven.

Hij opent het raam en kijkt naar de ommuurde tuin waar ‘s zomers de zoetgeurende lavendel pronkt met haar innemend diepblauw.

Tis nu troosteloos, een herfstbries op zijn warm gezicht, hij steekt zijn armen tussen de spijlen door en voelt met hongerig gespreide vingers de striemende regendruppels op handen en onderarmen.

Gezicht tegen de tralies, een gil van onmacht, de wind huilt mee.

Hij legt het gelaat in zijn natte, koelende handen en vindt rust.

Een paar maanden later past Vincent, zeg maar even, euthanasie toe,  hij was moe, doodmoe, het was zat geweest, beter zo.

———

Annet had ik al jaren niet meer gezien, t’ was zo’n meisje dat altijd op de verkeerde gasten viel, van die penozetypes.

Heb haar vaak aangesproken, ze was te goedgelovig voor die wereld, maar oké, ze emigreerde met zo’n ‘vriend’ naar Panama, dat was um.

 

Laatst een bekende van haar gesproken, Annet zit in de gevangenis, 15 jaar gekregen voor dingen met drugs, die gozer is natuurlijk zoek.

Het laat me niet los, ik moet elke dag aan haar denken, 15 jaar in een Panamese gevangenis, dat ga je toch nooit overleven.

En dan ook met die armen tussen de tralies door en zo’n ijzige gil van onmacht, ík huil wel met je mee, wat een ellende, tis een gure herfst.

 

Tekst: Mink Out.       Binnenkort de bundel.                  Meer: www.conck.nl     

Nov. 1889 Rain early november. Vincent van Gogh.

Website by Splendit 2021