Een verlate kennismaking. Minks wekelijkse column 1-8-2023

Sundborn, een afgelegen dorp in Zweden waar de tijd geen haast had. Ooit de woonplaats van Carl Larsson, gevierd kunstschilder.

Tijdens mijn bezoek aan dit gehucht is er in de parochie een expositie van door Carl gemaakte portretten van dorpsgenoten.

Als een tijdmachine brengt deze serie tronies mij terug naar de decennia

van rond 1900, toen hier de olielamp en het paard nog normaal waren.

Prachtige karaktervolle weergaves, we maken kennis met o.a. veldwachter Svedberg, de smid Erik, Daniel de kerkklerk en dominee C.F. Petterson.

Zie je het voor je, Svedberg de veldwachter, die met blinkende knopen, medaille en sabel gewichtig de kabbelende orde in de dorpsstraat bewaakt?

Op de achtergrond klinkt het geluid van hamer en aambeeld waar Smit Erik wellicht het verloren hoefijzer van een paard vakkundig vervangt.

Carl Larsson had ooit over deze smid gezegd dat de man zijn uitstraling eer aan deed. Gereserveerd met af en toe een sprankje humor, hetgeen even vaak voorkwam als het versturen van zijn rekeningen: zo’n eenmaal per jaar.

Dan hadden we de oude dominee Petterson, die voordat de kinderen van Carl gedoopt waren, in het passeren nooit ter begroeting zijn hoed lichtte.

Toen uiteindelijk alle kinderen toch door hem ingewijd waren veranderde zijn houding op slag. Carl mocht hem zelfs oom noemen, ze werden beste vrienden.

En dan Daniel, de kerkklerk, welke een kleinkind en een schoondochter verloor aan de Spaanse griep: een onfortuinlijk lot dat velen trof in die tijd.

Ondanks dat, of misschien wel door dat, hield de man bijna onophoudelijk van de geneugten des leven. Geen kans om wat te vieren liet hij ongemoeid.

Wanneer hij weer eens te ver gegaan was, wist zijn paard al sjokkend de weg naar huis te vinden. Totdat de paardenvoetjes op een maanverlichte nacht niet klonken. Het dorp in paniek, een massale zoektocht werd op touw gezet.

De kerkklerk was in geen velden of wegen te bekennen. En toch, in de morgen bij het kraaien der talloze hanen stonden paard en berijder plots vredig snurkend naast Daniels huis.

Wat anekdotes uit een bekrompen veilige tijd. Ik zat er ineens helemaal in. Het had niets voor mij geweest maar het voelde toch ook wel erg lekker.

Het dorpje is bijna geen spat veranderd, ja de veldwachter, smid, kerkklerk, dominee Petterson en zelfs Carl zijn verhuisd naar het kerkhof aan het meer.

Dankzij Carl’s schilderijen konden we verlaat kennismaken. Prachtig kijkje in een vervlogen tijd. Het was een ware eer deze mensen alsnog te ontmoeten.

Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl