De brug. Minks wekelijkse column 25-7-2019
De brug. Minks wekelijkse column 25-7-2019
Naast de groene golf brengt deze zomerdag voor mij de rode zee, bloed van onder mijn nagels, het éne na het andere stoplicht keert zich tegen mij, de hele woon-werkroute door.
Op de Binckhorst is het niet anders, zelfs bij de afgesloten zijstraten werken ze nog als voorheen.
Eigenlijk sta je dus voor Jaén Penís te wachten en dat stimuleert het nut en noodzaakgevoel van deze brokkenbehoeders niet echt.
Nou ja, ik ben een eind op weg, nog even de brug over, rechtsom, linksom en dan kan het terras open, t’ is al veel te laat.
Dan slaat het noodlot toe, de slagbomen van de brug komen omlaag, mijn wereld vergaat, heb ik dat weer, nu ben ik nog later, soms rijd ik het op mijn nep Harley in tien minuten aan, vandaag dik een half uur.
Op een tegenliggerloos linker wegdek rijd ik spook tot de brug en doe, zoals het bord zwijgend doch dringend maant, mijn motor uit.
Majestueus richt de brug zich op terwijl wij ons slaafs neerleggen bij een oeverloos wachten, ik voel me als klein duimpje bij de reus.
Ondanks ons op de walkant staan, zitten wij allemaal in hetzelfde schuitje en zijn vooralsnog mooi in de boot genomen als gedwongen ‘brugwachter’. Spiedende camera’s houden een oogje in het zeil.
En dan een wonder, serene rust overspoelt deze zonet nog nerveuze horde, nu is het goed, het maakt allemaal niet meer uit.
In de kier tussen weg- en brugdek glijden repen boot traag voorbij, de zon doet zijn weldadig werk, een goed excuus: de brug stond open.
Het stof daalt neer en er ontstaat zowaar een ontspannen sfeer.
We horen weer vogeltjes fluiten, een ‘brugpieper’ lummelt wat over zijn stuur, de kranten Syriër groet me, de pizza Marrokkaan met oren op zijn helm klokt zijn energydrank, het hockeymeisje whatsappt er verliefd op los, de schilder Pool rookt een sigaretje, de scootmobiel bejaarde aait een machohond, mensen praten zelfs met elkaar.
Dan is het gedaan, de brug daalt gestaag, een bel klinkt, slagbomen richten zich op, motoren starten, fietsers maken vaart en wandelaars zetten hun beste beentje voor om hun weg naar succes te vervolgen.
Alsof een startschot klinkt, de alles ontziende competitie dendert weer door, de vogels fluiten niet meer……toch een mooi ding zo’n brug.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.n