Daar heeft hij gelegen. Minks wekelijkse column 27-9-2023
De koperen trekbel van het herenhuis klonk vermoeid. In het schemerlicht sjokte ik over een sleetse traploper naar boven.
Een inboedel moest getaxeerd en als het even kon, gekocht.
Er hing hier een penetrante lucht. Alles hier was gedateerd.
Boven gekomen werd ik verwelkomt door een ietwat bedrukte vrouw.
Zo’n Van Gogh-achtige potige boerin van gevorderde leeftijd.
Dat boerinachtige was redelijk ingeschat. Ze sprak me in Zeeuws dialect aan.
“Mijn broer is hier overleden. De inboedel moet er zo snel mogelijk uit.
Ik verblijf hier 1 nacht in een hotel, dus als het morgen afgehandeld is zou dat fijn zijn”. Taxerend liep ik door het huis. Het was een bende, veel waardeloze rommel rijp voor het groot vuil. Dat iemand hier zo kon wonen.
Met mijn haviksogen zag ik door de dikke stoflaag nog wel wat waardevolle stukken, die wezen op relatieve rijkdom uit een ver verleden.
Na mijn ronde bleef ik op de overloop, boven aan de trap staan. Deze klus zou een hoop manuren gaan kosten. De vrouw moest bijbetalen, wilde ze het pand bezemschoon opgeleverd hebben. Tijdens deze uitleg steunde ik met mijn hand op de eikel van de baluster aan het eind van de balustrade.
Plots sperde ze haar ogen wijd open. Ze wees op de plek waar ik stond en sprak duidelijk aangeslagen: “Daar heeft hij gelegen”.
Mijn blik gleed, als een volgspot in het theater, traag van het starre gezicht af via haar lichaam, over de vloer naar mijn lompe werkschoenen.
Hier aangekomen bleek ik in een forse plas geronnen bloed te staan.
In paniek, gillend als een keukenmeid, weghollen leek me hier ongepast.
Na een keer geslikt te hebben verliet ik geforceerd kalm de bloederige plek, pakte haar arm en sprak: “U lijkt me een sterke vrouw, u kan het wel dragen”.
Haar broer scheen met zijn hoofd op de eikel van de baluster te zijn gesmakt. Hij had, in dit warme zomerweer, een week levenloos op deze plek gelegen.
Ik heb haar naar beneden begeleid, we trokken de deur dicht. Ik gaf haar mijn kaartje. Ze kon me de hele avond nog bellen als ze mijn aanbod aannam.
Nog geen uur later belde ze op, of ik het vandaag nog voor haar kon afronden, dan zou ze de trein naar Zeeland nog kunnen halen, ze wilde hier gewoon weg.
Ze kon opgelucht naar huis, ik heb haar nog naar het station gebracht.
Het ontruimen was een dag werk, maar ook wij gingen tevreden huiswaarts.
Tekst: Mink Out. Binnenkort wellicht de nieuwe bundel: www.conckshop.nl
June 1885 Peasant Woman Seated. Vincent van Gogh.