Stapelbedden (1). Minks wekelijkse column 20-10-2014 Een nieuwe dag, het opendraaien van het slot in deze tweedehandszaak op de Haagse Hoefkade klinkt door het hele pand. Het koffiezetapparaat op het aanrecht, schrikt zwetend wakker, deze pruttelaar vreest weer een over-intensieve dag. Eerst een bakkie, Mike die hier zijn eerste wankele stappen zet als ondernemer, loopt naar het keukentje annex kantoortje en zet de koffie aan. Zijn winkeltje heeft meer weg van een clubhuis. Vroeger zat hier een banketbakkerij. De oude eigenaresse woont nog steeds boven de zaak. Deze kokette dame behoudt als laatste, de allure, die deze wijk voorheen geliefd maakte bij arbeiders, ambtenaren en middenstanders. Als laatste der Mohikanen verricht alleen de oude slager van hiernaast zijn ambacht nog. Bij hem komen de achtergebleven Schilderswijkers, op zaterdag nog voor het draadjesvlees, de sfeer en de verhalen. Op zondagmorgen gaan ze nog steeds naar de kerk een eindje verder op. Helaas kan het groepje moeizaam zingende bejaarde, dit ooit zo overvolle godshuis, niet meer in de jubelstemming van welleer brengen. Velen zijn in nieuwbouw, aan de rand van de stad, gaan wonen. Wat vrij komt wordt meteen betrokken door de nieuw soort Schilderswijker. Daar was Gert al, snel de oude sofa en een stapelbed naar buiten. Het zonnetje tovert deze verpauperde volkswijk wonderbaarlijk genoeg om, in een plek waar het nog steeds goed toeven is. Op de sofa, voor de zaak, zitten deze twee kameraden, koffie nippend en koek happend, op klanten te wachten. Stapelbedden is het toverwoord, wat begon met enkele, bleek al gauw een hit. Alle tweedehands meubelen naar het groot vuil, en de winkel volgepropt met alleen maar grijze legerstapelbedden. Als je hard roept hoor je het, in de staalmassa, seconden lang nagalmen. Veel huizen in deze volkswijk zijn door Mike voorzien van stapelbedden. Op één etage soms wel achttien slaapplaatsen. Een dikke mercedes stopt, drie Arabische zon-gebrilde mannen stappen uit. Een vierde blijft zitten tot er één zijn deur opent. “Pantserglas” fluistert Gert, “ Ben benieuwt ” zegt Mike gedempt terug. (Wordt vervolgd). Tekstverantwoording: Mink Out. Zaalverhuur, www.conck.nl

Eeuwige Roem. Minks wekelijkse column 15-10-2014 “Dat is wel wat voor jou Mink, een lezerscolumn wedstrijd voor dat blad Metro” sprak mijn vriend. “Neen Bart, niks voor mij, ik ben niet zo’n competitieman”. Maar toch, het toeval deed mij zwichten. Een ontmoeting met bebaarde moslims in een Haagse ziekenhuislift leverde een aardige, humoristische column op. Ondanks de gedachte, dat één of andere intellectueel zou winnen, en ik, in het gunstigste geval, onderaan de lijst zou eindigen, stuurde ik toch in. Via Facebook de vriendenschare opgeschud met een stemadvies voor de pennenvrucht van mijn hand. Stemmen druppelen binnen maar vallen in het niets met die 90 van de onbereikbare ‘Gozer’ voor me. Plotseling komt de vaart er in en ga ik hem met een bloedgang voorbij om nooit meer te worden ingehaald. De weg is vrij, ik lig op kop, hoor vroem, kijk om, maar ze is al gepasseerd. Een dame met een nóg grotere vriendenkring, laat mij haar, al ras kleiner wordende achterste zien. Tegen haar, geen schijn van kans. Verslagen zit ik in het duister, mijn onbeduidend persoontje en het verlies te bewenen. Ik had me nooit door die lange Bart in deze slag om erkenning moeten laten lullen. Natuurlijk hoorde ik er niets meer van, die Metro was ondergronds gegaan om nooit meer het daglicht te aanschouwen. Ik loser, met mijn grote bek alsof ik wijlen Simon Carmiggelt himself was, ‘mooi verhaal’. Wederom opgeslokt door het morrend leger der onopvallenden, vervolg ik de weg van mijn armzalig, kleurloos bestaan. En dan ineens dat telefoontje: De Hoofdredactie van Metro; “ 1e plaats, ik? Vakjury? Ik, ik was eerste! Gepubliceerd in 1.300.000 krantjes. De 3e plaats op maandag, 2e plaats op dinsdag en de 1e plaats, die van mij dus, op woensdag. Maandag koortsachtig zoeken naar de als derde geplaatste column. Tjonge jonge, wat was ze goed, nauwelijks kon ik bevatten dat mijn schrijfsel, volgens de vakjury, beter was. Nog één nachtje slapen en dan…… Nu even geen tsunami of aardbeving waarna de Metro vol loopt met aller-lei ellende zodat ze verloren gaan; mijn meesterwerk en de eeuwige roem. Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Leef normaal. Minks wekelijkse column 30-9-2014 Op bezoek in het Haags Westeinde ziekenhuis bij den Ouden Neel, mijn 90 jarig moedertje. Voor haar, een warm bakje kibbeling van de vistent aan het Buitenhof, ze smult. Na een welgemeende afscheidskus laat ik haar op de geheel verzorgde plek achter en loop richting uitgang. Voor mij; vier bebaarde mannen die aan hun jurken en sandalen te oordelen, geen ZZ Top-fans waren, maar Mohammed aanhingen. Een lichte paniek maakt zich van mij meester, 11 etages lang met dit soort gasten in een lift leek me, gezien de laatste ontwikkelingen, niet geheel risicoloos. “We zullen met elkaar moeten leven”, zeg ik altijd, dus niet met deze; bebaarde Jan, Pier, Tjoris en Corneel mee ‘Kaap’ren varen’, was uitgesloten. Ik stapte in, ondanks dat één van de onheilspellende zinnen in bovenstaand zeemanslied luidt: “Al, die dood en duivel niet duchten, moeten mannen met baarden zijn”. Om mijn paniek te verbergen en de bekende lift-stilte te doorbreken keek ik ze bloedserieus aan en sprak: “Ik ben gestuurd”. Seconden lang bleef het stil en leek het kwartet verbaast. “Waarom” vroeg de grootste, die een kop boven mij uitstak, en ook de langste baard had. “Om jullie in de gaten te houden”, retourneerde ik, met een lachende grimas, die hen snel moest overtuigen dat mijn opmerking humoristisch bedoeld was.  “Dan wordt jij zeker betaald van die extra 25 miljoen aan de AIVD” lachte de kleinste, overigens ook met de kleinste baard.  Het ijs was gebroken en de benauwde ruimte, vulde zich regelmatig met lachsalvo’s. De enige serieuze was een jonge, oorspronkelijke, Nederlander met een rode baard. Alles gedaan om hem in onze humor-sekte op te nemen maar blijkbaar vond hij één maal bekeerling zijn, wel zat. Aan het eind van onze liftreis, namen we op mijn initiatief afscheid met een hand. Tijdens het wegrijden op mijn nep-Harley gaf ik een toetertje, ze zwaaide, aardige kerels, maar toch? Zouden zij mij nou net zo wantrouwen als ik hen? Jammer eigenlijk. Ziet u, meneer Opstelten, ik leef normaal en ga gewoon met de lift. Tekstverantwoording: Mink Out. Kopie aan de bar. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur

Het mag wat kosten. Minks wekelijkse column 8-10-2014 Ons koningshuis, het mag wat kosten. Iets om trots op te zijn, zo’n breedgeschouderde leider des volks, met een borst vol medailles waar hij riskante en nobele dingen voor heeft gedaan. Ik heb er wel iets mee, dat boegbeeld van de BV Nederland. Altijd aanwezig bij sportevenementen, en dan zo lekker gewoon, onder het volk. Zoiets laat mijn hart sneller kloppen, daar raak ik opgewonden van. Ik ben trots, een onderdaan van hem te zijn. Voel me veilig onder de beschermende vleugels van Koning Willem Alexander, zeker in deze onzekere, roerige tijden. Voor hem zou ik mijn leven opofferen. Ook het begrip, dat ze uitstralen bij werkbezoeken aan achterstandswijk of openbare werkplaats, dat geeft de burger weer moed. En als je dan ook ziet wat koningin Maxima draagt; betoverende creaties, van de meest vooraanstaande modehuizen, gewoonweg prachtig. Het mag wat kosten, ons Nederlands paradepaar(d/t)je, kan niet bij Putin binnenkomen in een C&A confectiepakje, en schoenen van de Bristol. En ook gewoon thuis werken in Wassenaar, net zoals Jan met de pet en Sjaan met het schort. Daarvoor moet hij wel een noodgebouw in zijn tuin tolereren, erg nobel. Hekje rond het vakantiehuis in Griekenland mag ook wel wat kosten. Natuurlijk integer, het gaat tóch om de veiligheid van top nederlanders. Steigertje er bij, want een speedboot moet wel aanleggen op een solide plek. Nou, ook dat mag van mij wat kosten. Die speedboot heeft een brandstof gebruik van ruim 1 op 1, dus een liter benzine op 1 kilometer. Geen nood er past 1000 liter in de tank. Gooi op, het maakt mij niet uit, onze monarch heeft zijn ontspanning nodig. Op de radio hoor ik dat tanden poetsen onder mijn, Europees goed gekeurde, douchekop, van vijf druppels per uur, energie verspilling is. Nou ik blijf, uit vaderlandsliefde, mijn tanden driftig onder dit stortbad poetsen. Ik wil niet dat mijn koning naar de wal moet roeien omdat er belastingopbrengsten te weinig zijn voor benzine. En, het mag wat kosten! P.s. Tijdens mijn research gelezen dat plassen tijdens het douchen ook het milieu spaart, succes. Tekstverantwoording: Mink Out.

Te laat. Minks wekelijkse column 24-9-2014 Bergen, dalen, borden en palen, het glooiend Frans land gaat aan ons voorbij. Frans truckers café, lange tafels, afgematte kerels, ongeschoren baarden. TL licht, sigarettenrook en een flatscreen zonder ondertiteling. Oude houten koelkast, verse paté veal du pork gemaakt door de patron’s vader. Steak, stokbrood, fromage en zoute augurken. Telefoontje naar het hotel waar we te laat zouden arriveren. We can’t wait, no entré today. De zoete smaak van de Bourgondische gastvrijheid zullen we deze nacht niet proeven. Als een 21e eeuwse Jozef en Maria zoeken naar een plek om onze vermoeide lichamen te laten rusten. Zelf het licht van een Tom Tom-achtige ster schijnt ons niet bij, in deze zoektocht door de inktzwarte nacht. Roestige hekken rond een grimmige begraafplaats, bemoste beelden, kruizen en engelen. In de verte; blaffende honden. Zwarte katten die verdwijnen tussen spijlen. Muisstille, vleermuizen zigzaggen rond een oude lantaarn. Hotel in alle vroegte nog steeds dicht. Een wandeling, aan de achterkant van dit hoogstandje der renaissance-architectuur moet, de laatste tijd doden. Een warme deken van kille ochtendnevel dekt, vederlicht, zwaarmoedig, de vijver toe. De stenen vos kijkt hooghartig toe, hoe wij deze betoverende droomwereld verstoren. De Franse Freule, die na deze negerende nacht de deur opent, beschikt over dezelfde kwaliteiten als de neveldeken, ogenschijnlijk warm maar ijzig kil. Na een opvoedkundige preek, over het ’te laat kom gedrag ‘aan ons adres, verlaten we dat van haar. De stenen vos had gewaarschuwd. Ander hotel; de bouw lang niet zo stijlvol, maar een warm welkom. Boven het café, langs de druk bereden dorpsstraat, bed met een rond kussen. De oordoppen vinden hun weg in mijn gehoorgang en wij onze weg in droomland. Tien uur in de morgen, eigenlijk, te laat

Aardappels en koffie??? Minks wekelijkse column 16-9-2014. De Gerwenseweg is lang, modderig en donker. Anton huppelt, vrolijk op zijn klompen door de plassen, zich niets aantrekkend van de regen die hem, geholpen door een straffe wind, in het gezicht striemt. Een flauwe bocht naar rechts en dan in de verte, hun huis, met er omheen een heuse regenboog. Anton trekt een sprintje naar de voordeur, ‘het leven is verrukkelijk’. Hij schopt zijn houten schoeisel uit, draait aan de deurknop en stapt naar binnen. Verwondert ziet een ieder dat hij zijn natte jas en pet, van afstand, in één soepele worp aan de kapstok mikt. In het felle schijnsel van de olielamp kust en begroet hij zijn nicht Gordina, haar dochtertje Cornelia zijn broer en de buurvrouw. Op tafel, drie knallers van zeker een kilo, vier granen-kippen, die duidelijk zijn uit gescharreld. Ze liggen hier egaal bruin van het botergoud, tussen vier soorten biologische groenten, wier levenscycli óók abrupt zijn onderbroken. Aardappelen (gebakken en gekookt), patat, Huub hangop, Balkenbrij, rabarber, stoofpeertjes en griesmeel met bessensap laten op deze tafel, geen plekje meer vrij. Wanneer ze watertandend klaar zitten om deze hoorn des overvloeds te plunderen, zwaait plotseling de deur open. Er stapt een rood bebaarde man binnen; “Ja uhhhh Anton, dit was niet de afspraak, ik had betaald om armoede te schilderen, zo lukt dat vanavond natuurlijk nooit”. “Vanavond ?” Sputtert Anton. “Gooi alles maar in de keuken, doe die gekookte aardappels in een groot plat bord en pak wat goedkope vorken. O ja, het tafelkleed er ook maar af, gewoon op het ruwe hout graag. Nog wat kleine kopjes met koffie, dan kan ik aan de gang, en draai die olielamp nog ff wat lager. Ja uhhhh, sorry Anton, maar afspraak is afspraak. Die dag in 1885 te Nuenen maakt Vincent van Gogh in de huiskamer van de familie de Groot zijn eerste meesterwerk: “De aardappeleters”. Dat Anton en zijn familie, niet veel moeite hadden om de voor dit schilderij zo typerende chagrijnig gezichten te trekken zal u, na dit relaas, niet meer verwonderen. Aardappels en koffie!!! Het hierboven beschreven verhaal is gebaseerd op ware feiten. Tekstverantwoording: Mink Out. Kopie aan de bar. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Mazzel. Minks wekelijkse column 10-9-2014 Tot nu toe ben ik eigenlijk wel een mazzelpiemel. Ik huppel al vanaf 1957 op deze aardbol en heb nog steeds niet veel wereldse ellende mee gemaakt. De Tweede Wereldoorlog was al twaalf jaar voorbij toen ik mijn welkoms-klap op de billen kreeg. Het enige ’traumatische’ van WO II waren spannende verhalen van de bovenmeester A.C. Monster, met als positief bijverschijnsel dat hij de tijd vergat en de dag om vloog. Helemaal zonder gevaar kwam ik er ook niet vanaf. Op vijf jarige leeftijd werd het toch ff tricky; het Cuba conflict. Gelukkig kwamen de twee kemphanen Chroesjtsjov en Kennedy er uit. 1968, de Russische bezetting van Tsjecho-Slowakije (eind Praagse lente). Wederom stonden de atoomraketten op scherp, toen (dezelfde) meester Monster het ons vertelde, tuurden we toch wat vaker dan normaal naar de blauwe lucht boven het speelplein. Gelukkig waaide dit onheil en niet de fall out ook weer over. En toen een wonder; de muur viel, dit voelde goed, eindelijk een paar verstandige roergangers, of had God en/of Allah ingegrepen, wellicht. En nu, nu begint het gesodemieter, tussen oost en west, wellicht weer, ze wantrouwen elkaar gewoonweg. Ik denk niet, dat ze de nucleaire vlam in de pan zullen laten slaan. Hoewel, je weet het maar nooit, één van de twee zal maar een klein piemeltje hebben. Overigens; Obama, met zijn ebonieten huid waarschijnlijk niet, maar dit terzijde. Het menselijk leed, dát stuit tegen de borst. Gesjochten Oekraïense mannen en vrouwen die hun aan puin geschoten huis, met de moed der wanhoop, met emmers water blussen, terwijl de ’touwtjestrekkers’ met hun konten in luxueuze paleizen zetelen. Nee, wij zouden dat toch wel verstandiger aanpakken dan zij. Meer ‘geciviliseerd’ dan die barbaarse oostblokkers. Alhoewel, met die eindeloze discussies over Zwarte Pieten en blauwe Moslima’s, vraag ik me af hoe lang het hiér nog duurt eer de pleuris uitbreekt. Om over politie hatende Halal slagers met bijlen of 13 jarige snotneuzen met petjes nog maar te zwijgen. Ik hoop maar dat mijn mazzel me niet in de steek laat. Voor zover mij bekent, ben ik kinderloos dus na mij de zondvloed, alhoewel die was toch al geweest. Wellicht tijd voor een nieuwe wereldse wasbeurt, of gaan we nu eens echt met elkaar leren leven. Tekstverantwoording: Mink Out.

Strop. Minks wekelijkse column 3-9-2014 De man in driedelig grijs neemt achter in de zaak aan het einde van de bar plaats. Zeker vaste klant; Tafelkleedje, viltje, glaasje met pootje. Zonder wat te vragen schenkt de ober, met een vals-vriendelijk, licht klokkend geluid behendig de jenever in het glas. De geroutineerde barman trekt zich niets aan van het gegraveerde maatstreepje. Hij houdt de fles ondersteboven tot een wellend kopje onzeker op de rand van het glas balanceert. Zijn gefixeerde blik op dit tafereeltje en het op en neer gaan van zijn adamsappel, legt een ziekelijke hunkering naar dit graandistillaat bloot. Dat het hier niet om een recreatieve drinker gaat, is ‘klip en klaar’. Dan ontdoet hij zich, met hevig trillende handen, van zijn stropdas, om deze vervolgens achterlangs om zijn nek te slaan. Hij wikkelt de smalle kant om zijn rechter, en de brede kant om zijn linker hand. Het overvolle borrelglas neemt hij klemvast tussen twee vrij gehouden vingers en trekt de stropdas strak. Met een soort hijskraan-beweging brengt hij de borrel, zonder een druppel te morsen, naar zijn smachtend getuite lippen waartussen hij hem in één keer naar binnen kiepert. Een hilarische oplossing voor een tragisch, mensonterend verslavings ongemak. Dit opmerkelijk ritueel wordt zo’n drie keer herhaald, een kalmerende, warme gloed neemt gestaag bezit van zijn lichaam, de trillende handen vinden rust. De stropdas wordt weer voor zijn oorspronkelijk doel ‘gestrikt’, en de kreukels met de hand weg gestreken. Drie delig grijs rekent af, pakt een pepermuntje uit het schaaltje met bloemetjesmotief, en loopt de zaak uit. Niemand, in dit oude café, lijkt verbaast. De matte blik in hun verlopen, lusteloze hanghoofden verraadt een eigen, ‘belangrijker’ probleem. Schijnbaar gewent aan mensen die hun strop steeds verder aantrekken. Tekstverantwoording: Mink Out.

Oude liefde roest niet. Minks wekelijkse column 25-8-2014 Net als 30 jaar geleden in Valencia, komt ze nu hier, in Parijs, het station Gare l’Est (station oost), uitlopen. Ze zwaait uit de verte, bij het naderen valt op dat ze, na zo’n tijd, haar jeugdigheid geenszins verloren heeft. Nog steeds die geheimzinnige ietwat Mona Lisa-achtige glimlach. Hij beseft dat dit een enorme aantrekkingskracht op hem had en heeft. Meteen stopt ze een cassette bandje in zijn handen: “It was mine for thirty years, now it’s yours again”. Romantische nummers; dertig jaar geleden voor haar opgenomen met een, door hem, ingesproken boodschap toen hij twintig was. Daarna verloren ze elkaar 30 jaar uit het oog. Soepel stapt ze bij hem achter op de motor en lossen ze op in het verkeer van de Franse hoofdstad. Het doet denken aan die, zwart wit, sixties foto’s met zo’n stelletje dat op een scooter door Parijs of Rome rijdt. Zij waren ouder, maar dat voelde, op dit moment, zeker niet zo. Niet om indruk op haar te maken, maar toch; stoer en onverschrokken laveert hij, behendig door dit bruisend metropool. Anvers sur Oise, onder de rook van Parijs. Hier had de zonderlinge: “van Gogh” (hun beider interesse hebbend) voor zijn dood korte tijd geschilderd en geleefd. Ze verlieten het oude kerkhof waar Vincent samen met zijn broer Theo begraven lag. Het ijzeren hek klaagt weemoedig en geeft hen met tegenzin toegang tot het welkome land der levenden. Dan een verbluffend zicht op de uitgestrekte velden. Wuivende gewassen ruisen door de streling van een zacht briesje. Kwetterende vogels tonen dartel hun vliegkunst. Betovert spreken ze geen woord, staren in roepende ogen, een vluchtige kus, opvlammende begeerte, ze moeten gaan. Op tijd bij het station. Deze dag in een zucht voorbij. Veel te kort. Na haar ‘bliksembezoek’ was het minder leuk, en haar aanwezigheid zo onecht, als in een droom. Een droom? Zijn hand verdwijnt in de jaszak en…… het cassettebandje, met, van haar terug gekregen: “Oude liefde roest niet”. Tekstverantwoording: Mink Out. Kopie aan de bar. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Wegwerkers. Minks wekelijkse column 19-8-2014 Mijn eerste vakantiedag in Parijs. Gooi de ramen van mijn vier hoog hotel kamer open en kijk over de daken. Het zonnetje schijnt; me gedag te zeggen. Ik inhaleer de lichte ochtend-smog diep, fantastisch. Douchen; wat een massieve vakantie-waterkolom, beter dan dat miezerige werkweek-straaltje van thuis. Loop het hotel uit; de gespierde, bezweette torso’s van de wegwerkers, glimmen in het zonlicht. Ik begroet ze op z’n Frans: “Bon jour”. Nu croissantjes en koffie op een terrasje en dan het Marmottan Museum. De schrik slaat me om het hart; straat afgezet geen auto meer te zien. En (slik) mijn nep Harley; weg. Van mijn Honda, is geen Shadow meer over. Opgetakeld natuurlijk. zelfs het wegdek waar hij op stond; verdwenen, komt een nieuwe laag voor in de plaats. Wachten op nieuw asfalt en het, door de ‘wegwerkers’, terugzetten van mijn stalen ros, leek niet tot de mogelijkheden te behoren. Allerlei doem gedachtes flitsen door mijn hoofd; Hoe nu naar huis? Waar staat hij? Beschadigd? Hoeveel betalen? Rustig blijven Mink, zie het als een avontuur, je spreekt geen woord Frans, je kent de weg niet en met een grote bek kom je bij deze mensen zéker nergens. Bureau de Police, ja hoor; opgetakeld, dat was in ieder geval één onzekerheid minder. “Hij staat aan de rand van de stad” sprak een allervriendelijkste Franse politievrouw. Nou ja een uitstapje aan de beruchte Banlieues (van die rellen) kon deze ex Schilders-wijker ook niet doen ‘wijken’, hij had wel voor hetere (oud en nieuw) vuren gestaan. Een briefje met het adres. De Metro; kaartje € 1,50 niet duur, en nog vermakelijk ook. Je zie alleen weinig van de omgeving, en er komt nog tijd zat om onder de grond te verblijven, zullen we maar zeggen. Wel heb ik aan, zowat, alle Fransen gevraagd of ik goed ging, doodsbang om de verkeerde metro of straat in te gaan. Licht getint, blank, geel of zwart; allemaal even vriendelijk en behulpzaam. Enige nadeel voor mij, ze spreken verdomd goed en super snel Frans. De ambtenaar wist zich niet goed raad met de uiterst vriendelijke Hollander aan zijn kogelvrij loket. Na betaling van € 47,50, en tonen van kentekenbewijs en paspoort, kon ik mijn treurend boevenkind meenemen. De weg-werkers van Parijs, ik ben er niet weg van. Tekstverantwoording: Mink Out.