Genoeg. Minks wekelijkse column 16-12-2015

Hij staart naar het plafond. Zijn vrouw ligt naast hem, ze snurkt lichtjes, het stoort hem niet. Aan zijn gesnurk ergert zij zich daarentegen wel, meerdere malen per nacht geeft ze hem een por en uit haar irritatie.
Je zou toch zeggen dat ze het na zo’n tijd wel gewend moet zijn.
Veertig jaar, een lange tijd, vindt hij het nog wel leuk?
Van de week, weer een tirade omdat hij een derde pilsje bestelde tijdens weer een zwijgzaam etentje in restaurant ”Onder de knoet”.
Hij draait, zijn gezicht van haar af, vroeger lagen ze altijd lepeltje, lepeltje, dan hielden ze elkaar vast, dat voelde erg goed.
Na jaren kon ze het plotsklaps niet meer velen. “Krijg het er benauwt van”, snauwde ze. Hij haalt diep adem maar het lucht niet op.
In het licht van de radiowekker (04.00 uur) hun trouwportret, tja.
Ze was altijd wel een beetje een zeur, dat nam hij op de koop toe, zo werkt dat nou eenmaal in het leven. Het werd erger toen de kinderen uit huis waren en sinds zijn pensioen ontpopte ze zich helemaal tot de grootmoeder aller heksen. Neen, het is niet veel meer maar het zal ook niet veel méér worden, een stille traan loopt van zijn wang en gaat ten onder in het kussen.

Een kleine sporttas: sokken, ondergoed, tandenborstel en scheergerei de rest laat hij zonder enig spoor van weemoed achter.
Hij loopt de keuken in. “Doe jij de eieren dan kunnen we aan tafel”. “Nee, het heeft lang genoeg geduurd, verspilde tijd, ik ga”. Kalm legt hij zijn sleutelbos op de tafel waar zij gister voor het laatst samen aanzaten. Op de gang, ze grijpt zijn arm, hij schudt haar af, verlaat ijlings het pand, zij staat paf. Hij kijkt nog één keer om, vitrage beweegt, een desolate aanblik deze mee treurende straat waar ooit de kinderen leerden fietsen.
Eenzamer dan de laatste jaren zal het nooit meer worden.

Schiphol, denkbeeldige dart op het vertrekbord, enkele reis Benidorm, appartement aan de Playa.
Oude liefde van vijfenveertig jaar geleden bereikt via Facebook; 10 jaar weduwe, ze komt over uit Amerika, verpletterend samenzijn.
Zij aan zij op een handdoek in de zon. Hand in hand over een avondrode boulevard. Rietje naast rietje in één Cocktail: Golden dream. Lepeltje, lepeltje in bed, dat voelt erg goed. Kan het maar lang genoeg duren?

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Hemels hofje. Minks wekelijkse column 9-12-2015

Lopend over de Paviljoensgracht bewonder ik het huis van Spinoza een Nederlandse Filosoof (1632-1677) die voor zijn dagelijks brood lenzen sleep, tegenover dit pand de Doubletstraat.
‘Doublet’ slaat op ‘dubbel’ of ‘een paar’ toepasselijk, doch laten we hier maar niet op door borduren. Ik tracht naar de overkant te komen maar word van alle kanten door fietsers gepasseerd die schijnbaar denken dat zij het alleenrecht hebben op deze stad.
Mensen schreeuwen in allerlei talen door hun mobiel. Muffe hasjlucht afgewisseld door de geur van urine dringt mijn neusgaten binnen.
Een glanzende auto rijdt met gierende banden achteruit. Het wordt me te veel, deze kakofonie, een lichte staat van paniek maakt zich van mij meester, ik ben het beu.
Rennend over de stoep vind ik een poort, ik open snel de deur om hem gelijk weer achter me dicht te gooien, het slaan galmt door de poort.
Met mijn rug tegen de binnenkant van de deur geleund hoor ik enkel nog mijn snel kloppend hart begeleid door een evenzo gejaagde ademhaling.Hoe lang ik daar gestaan heb? Een kwartier, een half uur, ik weet het echt niet.
Naarmate mijn hart/long functie weer een normaal ritme aanneemt komen rustgevende geluiden, gelijk bloemen uit zaaigrond, tevoorschijn: kalmerend geklater van een kleine fontein, tevreden scharrelgezoem der bijen rond een rozenstruik in bloei, een tjilpende tjiftjaf.
Op adem gekomen betreed ik als in een droom de tuin, een totaal andere wereld dan die waaraan ik zojuist ben ontsnapt.
Een serene stilte, de binnenstad hectiek plotseling mijlen ver weg. Omringt door bloemenweelde zit de oude blinde vrouw, gegroefd gezicht, handen in de schoot, op een bankje. Het lijkt alsof ze iemand verwacht, ik neem, op gepaste afstand, naast haar plaats. “Ben je daar, leven valt niet mee jongen, geniet van het cadeau, als de zonnewijzer stopt dan…….”.
Het duister valt de kou daalt neer, de oude vrouw verdwijnt in het niets.
Weg door de poort, stort me opnieuw in het groot, verslindend spektakel. Op de Grote Markt een cappuccino met Amaretto, heerlijk, ga nog wel even aan de gang met dit ‘cadeau’ want als de zonnewijzer stopt, komt het hemels hofje óf de duisternis………….

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

22 jaar.   Minks wekelijkse column 2-12-2015

 

Een berichtje van Mien: “Gefeliciteerd met je 22 jarig bestaan” deed me beseffen dat het vandaag de 22^ste verjaardag van mijn café was. Erg attent, doet ze ieder jaar, zal wel een agenda hebben of zo, maar toch: dat berichtje doet me altijd goed.

Overigens was zij wel de enige. De rest van de duizenden mensen die door de jaren heen de drempel en soms de grens overschreden, neem ik hun vergeten niet kwalijk. Ik wist het immers zelf ook niet meer.

Na 22 jaar bier testen zullen de summiere eerste verschijnselen van het syndroom van Korsakov mijn persoontje ook niet vergeten zijn.

In 22 jaar pas 6 dagen ziek geweest, kunnen ambtenaren en werknemers (de goede daargelaten) een voorbeeld aan nemen.

Nou was ik in het verre verleden, als ambtenaar én werknemer, na een avondje té lang stappen ook niet vies van een illegaal ziektewetje. Maar deze info snel ter zijde, ik ben graag de onkreukbare ondernemer, ‘ziektewetloper’ vind ik daar niet zo bij passen.

Maar ja, hoe voelt iemand zich in en na 22 jaar horeca zult u zich wellicht afvragen? Ja, ja u komt er niet onderuit, ik ga het vertellen:

 

“Zo nu en dan een koppelaar, bedelaar of gewoon de sigaar. Jeugdhonk, bandeloos, bejaardensoos. Uithuilplek van mannen, vrouwen of schuinsmarcheerders die een nestje voor 1 nacht wilde bouwen.

Broer van leeftijdsgenoten, niet biologische vader van vele kinderen, zoon van hen wiens gevorderde leeftijd ging hinderen.

Vijand voor agressievelingen, vriend van vredesdingen.

Temperaar van te zelfverzekerden, stimuleerder van twijfelaars.

Clown bij gelach, trooster bij geween. Rode kaart gever bij spelbederf, binnenhaler om te vervolmaken. Echtscheidingsmediator, oppas, hamburgerbakker, boksbal, opvoeder, afwasser, schoonmaker. Mopperkont, uit zijn slof schieter, plaatjesdraaier, drankverstrekker. Verkeerde begrijper en verkeerd begrepene.

Vrijgezel, versierder, verkeringslijer en bijna vader (wél biologisch). Getergd, gehaat, geliefd, onterecht beschuldigd.

Hard als graniet, zacht als boter. Rots in de branding, herfstblad aan een boom. Raadgever, onzekere bever, domme blater, wijze prater.

Soms in het centrum van de aandacht en soms wel heel erg alleen”.

Aan het eind van haar berichtje schrijft Mien: “Jij en je tokootje hebben mij zoveel gegeven, altijd dankbaar Minnekus”

O, deze was ik vergeten: Tevreden mens! Doe mij nog maar 22 jaar.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.      

Piet Paprika.                                Minks wekelijkse column 25-11-2015

Vrijdagmiddag, de loop zit er lekker in, vreemden en bekenden komen wellicht af op de gratis bitterballen van de kroegbaas.
Aan de bar zit de gepensioneerde Piet Paprika en zijn vriend cq ex collega Driekus Drukker. Altijd begripvol, vriendelijk en kalm, als je ze zo ziet zitten, bijna tegen het gezapige aan, maar schijn bedriegt: beiden zijn zo scherp als een mes, indien nodig.
Dit duo, immer opgewekt, kijkt gewoon graag de kat uit de boom. Piet geeft mij af en toe of nu en dan wat paprika’s uit eigen volkstuin, vandaar de naam in mijn mobiel: Piet Paprika, hij is dagelijks, in zijn knollentuin.
“Ha die Piet, wat zit jij te mokken, zo ken ik je niet”. “Tja wat zal ik zeggen……………….ik moet einde dit jaar mijn tuintje schoon opleveren, het is verkocht”. Een randje traanvocht in flikkerend kaarslicht. “Jij uit die tuin, dat kan toch niet”. “Nou ja, tijden veranderen Mink, zo gaan die dingen nou eenmaal. Het hebben van een tuintje is passé, denk ik, ben al druk bezig met opruimen. Jammer ook voor die mensen van de voedselbank die pikten er ook hun graantje van mee. Moet jij nog een pioenroos, zijn echt mooie dingen, s ‘winters verdwijnt hij en s ‘zomers is hij weer terug, echt fascinerend”.

Aan het einde van de Bar zit Nienke Nightingale, ze is, jawel, verpleegkundige. Zoals gewoonlijk zit ze nippend aan een cappuccino met haar neus in de krant. Op het eerste gezicht oogt ze wat gesloten maar als je haar wat beter kent valt dat ook wel weer mee. Door haar leerde ik de Crocs schoenen met tenen (zoals handschoenen met vingers) kennen. Die separaat omrubberde voetuitstulpingen, geen gezicht. Die opvallende open tenen voor zo’n gesloten type? Zal de nadenkende lezer zich op zijn klompen ‘afvragen’.

Later die week, een stuk in de krant over Piet Paprika en het verlies van de tuin der lusten; had onze stille Nienke geregeld. Drie aanbiedingen zaaigrond ontsproten uit het tuintje in haar hart stonden een paar dagen later te pronken om geplukt te worden.
Achter de geraniums opgepot thuis zitten had zijn leven op zeker verkort, vonden Nienke en ik. Neen, Piet moest een tuin waar hij zich in kon ‘uitleven’. Voor hem niet vastgroeien op de zitbank maar doneren aan de voedselbank die ook graag zijn vruchten bleef plukken.
De leven brengende vruchten en groente van Piet Paprika.
Mooi toch, zo’n café met dit soort mensen, ben ik echt trots op!!!!!!!

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

The show must go on.                   Minks wekelijkse column 18-11-2015.

Gezellig druk in de bar, vrijdag de dertiende, muziek en tv staan aan. Het wordt stil, een extra journaal, terroristen in Parijs hebben in koele bloede mensen op terrassen neergeknald.
Gewapende andersdenkenden, die op bedenkelijke wijze anderen dwingen een andere tak van denksport te beoefenen: het verplicht aan de Islam te denken en om dit te bereiken, zo nodig hun leven schenken. (Zo’n zin geeft te denken, of dacht je anders van niet, ik zou hem nog een keer lezen).

Een ieder zwijgt, alleen de stem van de nieuwslezer klinkt. In een concertzaal hebben een aantal ‘strijders’ random in het publiek staan schieten tijdens een concert van de band: The Eagles of Death Methal en dat op vrijdag de dertiende. Een bepaalde zin van sarcasme kan je die IS-gozers wel na geven.
Later zie ik een foto op FB verschijnen van lijken in het Bataclan theater, ik zou zoiets uit respect niet plaatsen maar ja blijkbaar ook hier andersdenkenden. Bands durven niet meer op te treden uit angst voor verdere aanslagen; buiten dat angst aanjagen, nog een doel bereikt, deze ultra gelovige figuren zijn doof voor muziek hoe Goddelijk/Allahlijk enz. dan ook. In hun oren en hoofd is muziek zondig en bandeloos. Mensen doodschieten: daar ga je voor naar de hemel en muziek maken of luisteren geeft recht op een enkeltje hel, logisch toch.

De wind huilt, donkere wolken pakken zich samen, zitten we nu echt in een andere tijd. Is dit nu het gevoel dat mijn ouders hadden toen de Duitsers binnenvielen. Zo van: waar zijn we in beland geraakt en wat staat er te gebeuren? Ook in die tijd overreding door terreur en gestuurde tweespalt tussen bevolkingsgroepen.

Noem mij romanticus, dromer, roze bril drager, het zal wel. Ik heb genoeg kennis in me opgenomen om te weten dat de weg van verdeling leidt tot niets, hoewel dood en verderf, is dat iets? Wellicht is elkaar grootschalig in de haren vliegen evolutie, maar dat (evolutie) duurt mij te lang, ik leef nu en wil er dan ook nú wat van maken. “Hee Mink geef mij nog een biertje”, het geluid van de tv gaat uit.
Levenloze lichamen, plassen bloed, stille getuigen van een danse macabre, voor hen is de show is over, laat het doek maar zakken.
Dan: sterreclame die zegt dat ik Unox rookworst moet eten, Seat moet rijden en bij Pearl een tweede bril gratis krijg.
Tja, the show must go on.

Tekstverantwoording: Mink Out.                                                               Meer: www.conck.nl

Mannenpraat.               Minks wekelijkse column 11-11-2015.

“Morgen naar het ziekenhuis”, “Toch niks ernstigs Chris?” “Nou ja, je wordt ouder hé, dan komen de kwaaltjes”. “Kwaaltjes, wat voor kwaaltjes dan?” “Uuhhhh misschien een raar praatje, maar met plassen”. “Met plassen?” “Ja met plassen” herhaalt hij gedempt zenuwachtig in het rond kijkend.“Verkeerde waardes in mijn bloed, ze gaan morgen kijken.
Weet je, de stoerheid is er af, vroeger kwam er zo’n krachtige straal uit waar je met gepaste trots naar keek en nu sta ik een uur te lekken als een kraan met een kapot leertje.
Vooral in die heren wc’s met meerdere potten. Sta jij daar aan het urinoir bijna te niksen. Komt er een gozer met zo’n stoere jongens, ferme knapen straal, zijn vocht in de pot kletteren. Rits dicht en weg is meneer, mij ontgoocheld achterlatend, wachtend op die tergend, trage druppel uit een tartend infuus.
Weet je, op zo’n moment komt het besef dat je echt een ouwe kerel wordt aan als een mokerslag. Neen Mink, zoals vroeger een wedstrijdje ver pissen langs de waterkant met mijn vriendjes, dat zit er niet meer in, ik zal in ieder geval nooit meer winnen, dat is zeker.Schenk nog maar een pilsje in dan ga ik snel even pissen, nou ja snel”.
Even later komt Piet, een leeftijdsgenootje van Chris, binnen. “Eerst vlug naar het reptielenhuis!” (Piet’s betiteling voor toilet). Terug aan de bar neemt hij een flinke teug van zijn biertje. “Daar word ik gek van hé dat pissen, je blijft lopen”. Chris en ik kijken elkaar aan en glimlachen. Piet, wantrouwig, roept: “Ja uuhhhh worden jullie niet ouder dan of zo. Ik moet steeds vaker met een redelijke drang en als ik voor de pot sta lijk wel een verkalkte gieter”. Er wordt nog een beetje over dit sijpelend probleem der rijperen na gesputterd.
De stemming is ietwat bedrukt, totdat Chantal binnenkomt, een brok van een meid die door haar hond steevast naar binnen wordt getrokken omdat deze (de hond dus) verslaafd is aan de Frolic brokjes van de kroegbaas. Buiken worden ingetrokken en stoere gezichten opgezet. “Geef die schat (Chantal dus) maar wat van mij” roept Chris als herboren.
Gelijk sneeuw voor de zon is de sores over de voortschrijdende aftakeling der bargiganten vergeten en begint men weer aan de échte mannenpraat.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Celdeling.                     Minks wekelijkse column 4-11-2015

 

Hoe het zo gekomen is weet ik niet. Misschien waren de volksbuurten waar ik opgroeide een kweekvijver voor het niet schuwen van geweld.

Mijn vader was portier en leerde ons de fijne ‘kneepjes’ van het vak. Om succes te hebben moet je onverwachts keihard toeslaan, met ander woorden: de eerste klap is een daalder waard.

Dat ik mezelf met deze column wellicht als een psychopaat profileer ben ik me bewust, maar mijn honger naar een onderwerp voor deze column is groter dan de angst voor eventuele imagoschade.

Nou ja psychopaat, het was natuurlijk niet zo dat ik op een mooie zomerdag lukraak iemand uitkoos om hem out off the blue eens lekker op zijn bek te timmeren. Neen, een rake klap deelde ik enkel uit ter verdediging van bezit, eer, lijf en leden van mij en hen die ik liefhad.

Naar mate mijn rijpere fase vordert vind ik het allemaal wel best, de onverschrokkenheid stel ik enkel nog in dienst als vredesduif.

Onlangs nog twee vechtersbazen uit elkaar gehaald in de Lekstraat, ze stonden elkaar aardig toe te takelen, de eencelligen.

Oké, dit terzijde. In mijn straat rijdt een auto met piepende banden tegen de richting in om daarna te keren en terug te racen.

Ik rij weg op de motor en passeer hem, zonder op te letten parkeert hij bruusk achteruit-in en dwingt mij rucksichtslos de stoep op. Ik sta stil en kijk afkeurend hoofdschuddend achterom. In plaats van de door mij verwachte sorry houding steekt deze yup met stropdas kordaat zijn middelvinger op en maakt met het hoofd een uitdagende beweging zo van: kom dan. Dat was um, de Schilderswijker in mij ontwaakt, zet mijn motor op de standaard, stap af, loop naar hem toe, hij stapt uit, een agressiviteitsflits snijdt door mijn maag, ik wil verwoestend uithalen, zie de angst in zijn ogen en stop.

Deze daad van barmhartigheid komt me duur te staan, ik loop terug naar mijn motor maar blijkbaar herpakt, ‘pak 1’ zich. Hij begint te schelden en zegt zelfs dat ik iemand van de herenliefde ben met een ernstige ziekte, maar dan in een wat grovere bewoording.

Ondanks de stoom uit mijn oren, hou ik me in, rij de straat uit en ben twee dagen met mezelf in dialoog om het voorval een plek te geven.

Nou ja, blijkbaar is mijn celdeling nu eindelijk ook op gang gekomen.

Tekstverantwoording: Mink Out.               

Vluchtgedrag.     Minks wekelijkse column 28-10-2015

Nog even langs café De Houten Neus. Stapvoets over de stoep…….. Jammer, de Neus is dicht, stapvoets de stoep weer af. Aan de overkant staat een levensgrote, bemande politieauto.
Een lichte aanzet tot een arm-hefbeweging geeft mij het vermoeden dat een stopteken aanstaande is. Ik kijk snel de andere kant op en rij weg. Een succesvolle achtervolging, met de verhoogde trambaan tussen hen en ‘Bertus Boef’ in, was voor deze Flikken Den Haag niet weggelegd.
Waarom ik het deed? Ik weet het niet, wellicht omdat het kon en de brutale Hagenees in me treiterend smoesde dat ik het niet durfde. Ik stond al gauw op de Grote Markt met een vriend/portier de dag door te nemen. Met het eerste pilsje van deze avond in de hand, liet ik de vage overtreding en de handhavers ver achter me. Plots ‘bravourde’ politiewagens het plein op die met piepende banden tot stilstand kwamen. “Zeker wat gebeurd” sprak ik nietsvermoedend tegen Piet Portier alias: Het Mokertje.“

Je moet met ons mee” sprak een agent. “Ik, waarom?” Vroeg ik totaal verbaasd. “U vertoonde vluchtgedrag”. “Hoe bedoelt u vluchtgedrag?” “Nou zonet, bij De Houten Neus, u negeerde een stopteken”. “Negeerde een stopteken? Ik heb jullie wel gezien en zelfs nog aan- gekeken maar een stopteken, echt niet”. “Maakt niet uit” autoritairde de Groninger boerenzoon: “Een boete voor het met een motorvoertuig rijden op het trottoir, DAT GEBEURT IN MIJN STAD NIET!!!” Nu brak mijn Haagse klomp en sloeg het stoppie door. Een boete voor het stapvoets met mijn motor op de stoep rijden, midden in de nacht. ZIJN STAD!!!!! “Weet je van wie deze stad is……….. deze stad is van mij, IK WOON HIER AL 55 JAAR”, brulde ik hem toe. “Rustig, daar komt mot van”, sprak Mokertje me sussend toe.
“Mot van, hoezo, moet ik alles als een mak schaap over me heen laten komen, ben ik soms de nieuwe doelgroep. Niet meer roken in de horeca. Na twee dagen eindelijk klaar met een rookruimte bouwen. Zelfs de wetgever kan me niet vertellen hoe het echt moet. Kost dik centen, die niet verdient worden in deze crisistijd. En nu een bekeuring voor ‘niks’ omdat de heren zonet niet de real James Bond konden zijn”.

Het maximale aantal woorden voor deze column is bereikt. FF kort: ik kreeg de bekeuring, hoefde niet mee en ben maandenlang met grote regelmaat aangehouden.            Je zou er toch vluchtgedrag van krijgen.

Trouwens, over vluchtgedrag gesproken………….. Nou ja, laat maar ook.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Om te huilen. Minks wekelijkse column 20-10-2015

Einde van de maand, doordeweekse dag, stil in de bar, televisie aan. Ongestoord eten: speklapjes, krielaardappeltjes en met nootmuskaat bepoederde spruitjes waar tussen een klontje roomboter hulpeloos ten onder gaat om nimmer meer boven te komen. Nieuws gulpt, vanaf het flatscreen, de caféruimte binnen.
Aan de dagelijkse zendtijd voor de ontheemde vluchteling begin ik al aardig te wennen. Dankzij een gulp (ja, vind het gewoon een leuk woord) van negatieve berichten kan ik nu gewoon met droge ogen deze catastrofe aanzien. Mensen die onder een plastic zeiltje in de gietregen afwachten op een kans hun grenzen te verleggen.
Aan het eind van de regenboog wacht de beloning, jawel: sobere doch humane opvang. Bijna geen verschil met je eigen huis, na een ‘beklagvolle’, verregende veertien daagse campingvakantie.
Ik stop een vijfde knapperig speklapje in mijn vette bek.

Nu even een echte catastrofe, mijn 153 cm kingsize grootbeeld, speciaal gekocht voor voetbal WK ‘s en EK ’s, zal volgend jaar niet zijn ‘doel’ dienen. Onze jongens zullen wél op het EK 2016 in Frankrijk schitteren, maar dan door afwezigheid. Ja, afwezigheid, een voetbaltechniek die de mannen, een enkeling daargelaten, in de voorfase al tot in de puntjes beheersten. Oefening baart kunst, zullen we maar schrijven. Erg jammer, niet in het minst voor de cafébaas die met dit soort evenementen het bodempje van zijn schatkistje weer eens met wat dukaatjes kan bedekken. Beter geven we het onderwerp, dit menselijk lijden dat een diepe wond heeft geslagen in Neerlands voetbaltrots, buitenspel. Decennia zal de verwerking vergen.
Vergeten???? Het afzichtelijk litteken biedt geen ruimte.

Tijdens mijn vla-triootje bereikt een ander ‘iets’ om van te huilen mijn net- en trommelvliezen. De Nederlandse ui verovert de wereld, maar liefst 462 miljoen kilo export per jaar. Met jawel, de roze ui als onbetwist hardloopspecialist. Wellicht een mondiale baanbreker van de betwiste vrienden en vriendinnen der Roze driehoek. Hebben we dat probleem ook meteen pootje gelicht.
Een internationaal uiencongres ter verbetering der globale uienpositie, moet de uientelers behoeden, voor verkoop van knollen voor citroenen.
Een internationaal uiencongres? Het lijkt Brussel wel, om te huilen. Flat-screen uit, muziekje op, ik ga maar aan de afwas en hoop dat er binnenkort weer wat meer te lachen valt.

Tekstverantwoording: Mink Out. 

Off the Record.           Minks wekelijkse column 13-10-2015

Koos was al dik een jaar werkloos, meer dan tweehonderd sollicitaties, moedeloos werd hij er van, er moest wat gebeuren.

Het pandje op de hoek, een tweedehandszaak?

Met tienduizend geleende guldens van familie voor de borg, een oud busje en een advertentie in de Gouden Gids was hij plotseling handelaar in roerende goederen, ‘praktijk houdend’ in een pand aan de Tulpenkasteelstraat. In de nacht stroopte hij met zijn krakkemikkig busje het groot vuil af. Spoedig stond zijn zaak vol met spullen en boerde hij redelijk. Met soppen van koelkastjes, repareren van meubeltjes en nog tal van andere karweitjes die voortkwamen uit dit ondernemerschap, had Koos zowaar zijn eigen baan gecreëerd.

De angst gepakt te worden omdat hij stiekem zijn uitkering aanhield baarde hem zorgen maar alles beter dan doelloos thuis zitten.

Een oproep van de uitkeringsinstantie: “We hebben werk voor je, bij de gemeente, vierdaagse werkweek, autootje van de zaak, goed loon, pensioen, VUT, woonwerkfiets, laptop en een personeelsvereniging, kortom de baan die je altijd al wilde hebben Koos”.

Mmmmmm, dacht Koos, inderdaad de baan die ik altijd al had willen hebben maar nou zit ik net met al die schuld, kan ik nooit meer afbetalen van zo’n loon. “Mag ik je iets ‘off the record’ vertellen”, “Natuurlijk Koos” sprak Jan-Maarten joviaal. “Ik heb net, met een vette lening, een tweedehandszaak gestart, ik kan die baan nu gewoon niet nemen”. “Dat is lekker, je zit me gewoon te vertellen dat je fraudeert”, “Nou ja frauderen Jan-Maarten, laten we het een banenplan noemen”. “Ja, jij kan makkelijk praten maar ik kan dit niet verzwijgen”. “Je gaf toch je woord toen ik vroeg; of the record, lekker verhaal”. “Ik geef je een jaar en dan sta je op je eigen benen, met die tweedehands zaak. Zo niet dan ga je met die zelfde benen in zo’n geel pak papiertjes prikken op de Binckhorst, Koos”.

Door de terug lopende handel kon de lening op het nippertje worden afbetaald, niet in de laatste plaats doordat de gemeente op grote schaal kringloopwinkels uit de grond stampte om werklozen een soort van bezig te houden. En Koos, ja Koos, hij ambieerde geen baan als papiertjesprikker met bijpassende kledij op de Binckhorst. Laatst hoorde ik dat hij nu weer in de horeca zit, een beetje een rommelaar.

Voor de uitkerende instanties is hij nu in ieder geval: ‘off the record’.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl