Maar voor een paar weekjes (1).  Minks wekelijkse column 5-4-2025

Maar voor een paar weekjes (1).  Minks wekelijkse column 5-4-2025

 

Voor hun Schilderswijkhuisje wachtte het autootje van de nette mejuffrouw. Het 7-jarig knulletje in korte broek en plastic sandaaltjes nam afscheid van z’n moeder. “Tis maar voor een paar weekjes jongen”, sprak ze duidelijk geëmotioneerd.

Koffertje achterin en rijden maar. Zo lang mogelijk zwaaiden ze naar elkaar. Aan het eind van de straat rechts. De hechte band brak nu hartverscheurend.

De hem zo bekende omgeving verdampte totdat slechts het vreemde restte.

De nette juffrouw vertelde dat een vakantie in de bossen hem goed zou doen.

Er waren daar ook een hoop nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, echt leuk.

Ze trachtte hem op te beuren, maar dit klein mensje zat diep in gedachten.

 

Na een lange rit met net zo’n lange stilte draaiden ze de oprijlaan van een statige villa op. Bij de entree werden ze ontvangen door een verpleegster.

“Als dat Jopie niet is, welkom in ons fijne huis, je zal het naar je zin hebben”.

De nette mejuffrouw schudde zijn handje en wenste hem een mooie vakantie.

De verpleegster nam hem mee naar een kamer met veel glas, chroom en wit. Ze trok een fijne kam door zijn haar. “Dat valt me weer mee” mompelde ze.

Meten, wegen, rubberen oppompband om zijn armpje, pssssstttttt (leeglopen). Even nog met een ding in de oren kijken. Spatel in je mond: “zeg eens AAAA”, nu nog een flinke lepel levertraan, bijna kotsen, maar het bleef net binnen.

De Milkyway en het zakje drop, welke moeder in zijn koffertje had gedaan, werden in bewaring genomen tot hij weer huiswaarts zou keren. Slecht voor je tanden en de andere kinderen zouden zich alleen maar achtergesteld voelen.

 

Ze liepen door een hoogglanzende linoleumgang naar de slaapzaal, 2 rijen van strak opgemaakte bedden, telkens gescheiden door een wit nachtkastje.

Zijn bed stond aan de raamkant, hij keek naar buiten, aan de overzijde van de snelweg stonden twee heuse vliegtuigen met een soort speeltuin er omheen. Vervolgens richting eetzaal waar de andere kinderen al aan de maaltijd zaten.

Lange kindertafels met lage stoeltjes, meisjes en jongetjes apart. Aan het hoofd van elke tafel zat een zuster mee te eten, hij kreeg ook een plekje.

Zijn tafeldame was zuster Joke welke hem koesterend op weg hielp.  

Vroeg naar bed, allemaal tandjes poetsen, niet meer praten, maar slapen.

Ramen op een kier, gordijnen wiegen zacht, zonlichtflarden flitsen binnen. Buiten klinkt het lachen van kinderen in de speeltuin aan de overkant.

Tranen verdwijnen in zijn kussen, hij wil naar huis. (Wordt vervolgd).

 

Tekst: Mink Out.             Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl