Jankers en Huilers. Minks wekelijkse column 26-2-2014

Een koningsdrama voltrekt zich, rond deze periode, in het noorden van Groningen. De Florence Nightingale van het zilt Nederlands nat; Lenie t’Hart, is, naar het nu lijkt, niet meer welkom op de plek waar ze roedels zeehonden een hartverwarmend natje en droogje gaf. Vertrekken uit Pieterburen, met een gemiddeld veel kortere verblijfstijd dan de veertig jaar die zij er zelf heeft doorgebracht, valt haar zwaar. De bakens moesten verzet; nieuwe machthebbers besloten; kortere opvang en minder antibiotica. Ze houden, na de “Lenie dynastie”, geheel in lijn met het beleid van de landelijke gezondheidszorg, geen kostgangers meer. ”Nieuwe aanpak door een andere kijk op de materie” zeggen ze, terwijl de oude meesteres over een ordinaire bezuiniging furieerd. In de vorige eeuw (voel me echt oud bij deze tijdsbetiteling), toen Lenie de eerste huilers aan haar borst drukte, was “onze” zeehond op sterven na dood. Nu ligt het waddenstrand vol met dikke, zonnebadende zeehonden en is het volgens biologen niet meer zó nodig, de haring aan de bek te houden. Moeder natuur kan, met gemak, de populatie zelf weer in stand houden. Regelmatig schijnt het personeel haar: ”Lenin ‘t Hart” te noemen, en waar rook is, is een brandend Kremlin, zullen we maar schertsen. Dat onze Lenie geen tegenspraak duldt en de zeggenschap over Pieterburen met veel tegenzin en moeite loslaat is overduidelijk. Wars van iedere geboden oplossing, uit ze zich in de media, onverzoenlijk. Het spreekwoord zegt: Beter het anker kwijt dan het schip. Zo ook hier, de bemanning sloeg aan het muiten, en één, twee, drie in godsnaam ging Lenie overboord. Stop met Janken Lenie; daar help je de huilers ook niet verder mee. Als kleine pleister op de wonde een bedankje van mij, en na je ridderorde wellicht ook voor jou zo’n Chapeau-beeldje, als Wust en Kramer. Tot slot, langs de waterlijn, een welverdiend applaus van honderden reikhalzende zeehonden die blij waren dat jij ooit kwam opduiken. Tekstverantwoording: Mink Out.