CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.

Wij zijn aan de beurt. Minks wekelijkse column 2-8-2015

Wij zijn aan de beurt.        Minks wekelijkse column 2-8-2015

Zijn jas en schilders buis hangen aan de kapstok. In het asbakje ligt een half opgerookte sigaret alsof hij even weg is.
De hoge sleuf, in de muur, om grote doeken in en uit het atelier te krijgen, staat open, komt er zo zeker nog één binnen?
Er hangt een -hij is zo terug- sfeer, in deze ruimte, maar schijn bedriegt. In 1906 liep Paul Cézanne dit huis uit met een obsessionele hang om verschillen in jaargetij en dag verloop op doek te krijgen. Zo gedreven, dat hij regen en wind trotserend, door werkte. Hij liep longontsteking op. Daags later overleed hij; 67 jaar oud. Hij was zeg maar, in het zadel van de schildersezel gestorven.  
Scheuren in het plafond onthullen achterstallig onderhoud, een teken aan de wand van te weinig bezoekers?

De kinderen hebben geen fut meer om binnen te gaan en hangen amechtig naar lucht happend over de terrastafels in de tuin. Het klimmen tegen de stijl omhoog lopende straat heeft de interesse tot een absoluut nulpunt doen dalen. Vader praat als Brugmann over de kunstschilder die hier, op deze plek menig meesterwerk maakte. “De bruggenbouwer naar het fabuleuze kubisme”. Alles leuk en aardig, ze zijn nu wel klaar met die goed bedoelde kunstminnende opvoeding. 
“Oké, rusten jullie maar uit, dan ik ga wel alleen naar binnen. Dadelijk lopen we nog verder de berg op waar Cézanne zijn beroemde serie schilderijen van Mont Sainte Victoire maakte”.
Vader snelt door de deur naar binnen, het tegensputteroffensief om moeder het antilopen kamp in te dirigeren brand los.

En ik, toeschouwer, kom wel moeiteloos boven, met de Honda Shadow. 
Het uitzicht op Montagne Sainte-Victoire; gestolen door yuppen die, vanuit hun design huiskamer, bezoek imponeren met zicht op ‘Cézanne ’s berg’.  Een stil leven van geplette, bierblikken en verkreukelde chips zakken bij een uitgebrand kampvuur staan in schril contrast met de meesterwerken hier ooit gemaakt. Tussen gehavende reproducties, maak ik dit geschreven ‘meesterwerkje’. 
De amechtige familie Antilopen heb ik overigens niet meer gezien. 
Wanneer ik de berg af rij komt er een nieuwer mens, skateboardend met een rot gang voorbij, alsof hij zegt: “Opzij wij zijn aan de beurt”.  
Door het venster van Cézanne’ s  schilderijen ontdek ik dezelfde houding; opzij, wij zijn aan de beurt. Een menselijke eigenschap; toen, daarvoor, nu en hierna en gelukkig telkens opnieuw fris vernieuwend.

Tekstverantwoording: Mink Out. 

Website by Splendit 2021