Vroeger opstaan. Minks wekelijkse column 3-2-2016

Vroeger opstaan.                           Minks wekelijkse column 3-2-2016

 

Het grootste gedeelte van mijn huidig leven bracht en breng ik ’s nachts door, gewoon omdat ik dat fijn vind.

Geen telefoontjes, André Hazes-muziek van een stofzuigende buurvrouw of mensen die aanbellen omdat hun energiebedrijf beter is.

Neen, serene rust om bijvoorbeeld lekker mijn columnpje te schrijven; het enige dat ik hoor is het zacht tikken der laptop-toetsen, onderbroken door nutteloos, langdurig roeren in mijn koffiekopje.

Een aantal weken geleden ging het plotseling mis, slapeloosheid sloeg toe. Schapen tellen, op de bank naar politiek 24 kijken of met stijf dichtgeknepen ogen hopen op een bezoek van Klaas Vaak: niets hielp.

Hooguit twee uur slaap en dan weer klaar wakker, een ramp voltrok zich, de wallen onder mijn ogen groeiden gestaag en het geeuwen tijdens mijn werk achter de bar was niet van de lucht.

 

Nu heeft u vorige week kunnen lezen over mijn delicaat medisch ingreepje: onverwacht bracht dat de oplossing. Een paar dagen buitenspel op de bank deed de vermoeidheid veel vroeger toeslaan dan normaal (nou ja: normaal?). Voor het eerst in jaren om half twee

s ‘nachts (bijtijds???) naar bed, vier tot zes uur eerder dan normaal, het hielp, ik sliep gelijk Doornroosje, als een roos.

Deze aanpak zette zich voort, mijn ogen keken weer boven de wallen uit en het achter de bar geeuwen was, tot ieders opluchting, passé.

 

‘s Morgens rond negen uit bed is een openbaring, trams rijden, winkels zijn open en de koffie bij Florencia kleurt al aardig bruin.

Bij het Bakkertje in de Oude Molstraat lokken verleidelijke geuren mij met gesloten ogen binnen in dit Walhalla der zoetekauwen.

Eindelijk wist ik welke snoodaards, telkens weer, het verslavend pompoenbrood voor mijn neus weg kaapten.

Het leven is veranderd: doe het huis op mijn gemak en ga nog even de boodschappen doen. Van de week nog, voor het werk, op de motor naar Voorhout gereden, een belangrijke boodschap doen.

Heerlijk om gemutst en gehandschoend in de frisheid der morgen rond de Haagsche toren te lopen met zo’n dampkegel voor je uit.

 

“Vroeger, toen kraaiden de hanen. Tegenwoordig gapen ze alleen nog maar, sprak de dove”. (Dit mooie spreekwoord moest er bij).

 

“Vroeger, sliep de stad met mij mee. Tegenwoordig ontwaakt zij eerder dan ik” sprak de plotselinge vroege vogel.

 

Tekst verantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl