Leven na de dood.                 Minks wekelijkse column 7-12-2016

Leven na de dood.                 Minks wekelijkse column 7-12-2016

 

Een lint van mensen slingert zich over een smal pad door de bergen van midden Sulawezie, diep beneden in het dal ligt hun eindbestemming.

Onze westerse kledij verraadt dat we eigenlijk niet bij deze wandelclub horen maar we moesten dit “feest” meevieren.

Na een uitnodiging niet op komen dagen is een daad van disrespect.

Van het eiland Celebes afkomen wordt na zo’n weigering een soort Expeditie-Robinson-gok maar dan nog erger.

Zelfs met onze stevige wandelschoenen lopen Joop en ik ‘onvoetig’ (vat je hem “onvoetig”) het smalle bergpad af.

Dit in tegenstelling tot de soepele stiefel van onze geteenslipperde ‘meelopers’ die ondanks het varken dat ze aan een bamboe paal met zich meedragen, deze “untergang” een peulenschil doen lijken.

Op het feestje aangekomen blijkt het te gaan om een rituele begrafenis van de Toraja stam. Zij houden hun overledenen, hoewel gebalsemd, nog weken thuis om de viering van het naderend echte leven, de dood, voor te bereiden. Ze hebben het zo geregeld dat de, zeg maar even, open haard in het midden van de hut staat met aan de ene kant de actieve en aan de andere kant de inactieve bewoner(s).

Een hele inventieve manier om ongewenste luchtjes, met de openhaard-warmte mee, naar buiten af te voeren.

 

In het dorp heerst grote bedrijvigheid: de, ter viering van de overgang naar het echte leven. Mee gebrachte karbouwen en varkens worden onder veel belangstelling en gevoel voor theater geslacht.

Het ons geadviseerde cadeau, een slof Marlboro, overhandigen we, met gepaste eerbied, aan de familie van de transformerende.

Lugubere foto’s op de pakjes zoals bij ons in Europa, verwijzend naar de dood, zullen hier het roken wellicht doen toenemen, gezien de versnelde kans op een beter, tweede leven, maar dit ter zijde.

Vanaf een kleine tribune volgen we het schouwspel, we eten het zojuist gesneden vlees, een deel voor de mensen van óns leven, en een kleinere portie voor hen die het volgende leven betreden.

Nu, terug in Nederland zijn er gemengde gevoelens over dit “feest”.

We zullen maar schrijven: “ ’s Lands wijs, ’s lands eer”. En óók volgens deze Toraja is er leven na de dood, nou laten we hopen van wel of is voor u wellicht één leven meer dan genoeg????

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl