Kloosterorde. Minks wekelijkse column 22-2-2017
Kloosterorde. Minks wekelijkse column 22-2-2017
Een vriend van mij gaat eens per jaar voor een dag of vijf naar het klooster, daar komt hij, volgens zeggen, helemaal tot rust.
Hij trekt zich terug of beter nog: hij gaat in retraite.
Alle contact met de buitenwereld legt hij af, laptop en mobiel blijven thuis, kranten, tijdschriften en televisie zijn uit den bozen.
Ze krijgen er een pij aan met zo’n koord, bedrijfskleding zullen we maar zeggen, allemaal je eigen sobere kamer met houten tafel, stoel en bed in, hoe kan het ook anders, Kloosterstijl.
Het is er doodstil, praten is niet gewenst, mediteren wel, goed voor de geest, die van jezelf welteverstaan.
Vier maal per dag een dienst met gregoriaans gezang, hoef je niet aan mee te doen maar zo lijkt het wel méér voor het eggie.
Zes uur in de morgen: de klok voor de vroege dienst luidt, toch nog een heel intensief schema, rustig rennen naar de kapel.
‘s-Middags maakt hij met zijn vaste kloostermaat een fietstocht. Weidse bossen benadrukken het isolement van deze oude abdij.
De regerende vorst heeft het land verlaten, onder druk van de dooi laten besneeuwde naaldbomen hun druppels gestaag vallen.
De geur van nat hout stemt beter dan Randstadse uitlaatgassen.
Na het eten een felle strijd tussen blank en zwart op 64 velden, één kleur zal ondanks de devote stilte rucksichtslos worden onderworpen.
Vroeg in de avond gaan allen in hun eigen cel onder zo’n harige paardendeken met laken, de matras is hard en het kussen dun.
En daar lig je dan met de handen uiteraard boven de dekens.
Een uil roept in de verte, hij doet het gordijntje opzij, wrijft de condens weg en ziet een kraakheldere maan aan de hemel.
Het is donderdagnacht, zijn vrienden zitten gezellig in het café bier te drinken en hij staart hier als een weeskind uit het raam.
Een confrontatie met jezelf. Vol gemengde gevoelens val je in slaap en droomt (ook dat nog) van trappistenbier, je drinkt en drinkt………
Wakker worden zonder kater, dat zal bij je vrienden wel anders zijn.
Thuisgekomen is daar de lawine van voice-, e-mails, gemiste gesprekken en meer van dat soort belangrijke tekenen van leven.
Overblijfsel van het kloosterbezoek: zondagsmorgens als de klok in de Elandstraat luidt, schrikt hij, alert voor gebed, zwetend wakker.
Het is wellicht de sluimerende onrust van een kloosterorde.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl