IJsje kopen. Minks wekelijkse column 26-4-2016

IJsje kopen. Minks wekelijkse column 26-04-2016

 

Drie uur, een sprankelende lentedag achter het raam van koffie- en ijssalon Florencia.

De leeuw heeft het spartelend reebokje klemvast onder zijn machtige klauwen. Het moment om zijn ‘watertanden’ verwoestend in de slanke hals te zetten is aangebroken.

Als koning van de jungle overzie ik mijn schijf van vijf ontbijt: Een warm, knapperig saucijzenbroodje, koffie verkeerd met zo’n lekker schuimkraagje, broodje ei met een klodder mayo, kroketje en een tompoesje toe, met een ‘meluhkie’ om na te spoelen.

Ik stort me op deze weerloze prooi en prop het calorierijk voedsel (on)smakelijk tussen mijn wijd open gesperde kaken.

Het zonnetje (ver)schijnt, ik kan de hele wereld aan.

Een brul van euforie laat ik, gezien het te verwachte onbegrip van de andere koffienippers, maar achterwege.

 

Zij loopt voorop, met in haar kielzog ‘hem’, geflankeerd door twee blonde, slierthaar kinderen. Een soort kunstenares, met zo’n rasta kapsel. Het vormloos, smoezelig regenjasje moet, denk ik, luxe verhullen. Luxe die als springplank kan dienen voor iets anders dan een goed gesprek over emancipatie en aanverwante artikelen.

Zijn zorgvuldig, achteloos omgeslagen Palestijnensjaal en de Emporio Armani bril verraadt wellicht een identiteitscrisis tussen netjes en casual of heftiger nog tussen homo en hetero.

Het anarchisten stel gaat, net als gewone mensen, met hun Polletjes Piekhaar gezellig samen een ijsje kopen.

 

Nadat een kind ooit, vanaf de toonbank, met zijn snufferd in het bloedsinaasappel ijs was gevallen, werd de counter verboden gebied voor kwijlbekkies, hetgeen met grote letters staat aangegeven.

De mini-anarchistjes beginnen luidkeels te protesteren omdat ze zich koste wat het kost toch op dit gladde ijs willen begeven. De ijssalon vult zich met een door merg en been gaand gekrijs. Rita Marley geeft, op haar knieën, geduldig een dik kwartier uitleg aan de dreumesen, het mag niet baten. Jan Arafat krijgt kalm van haar te horen dat de kinderen het niet begrijpen. Mij leek het meer een gevalletje: zin doordrijven. Na lang polderen krijgen de drammers al hangend en zittend op de arm van Rita en Jan toch hun triomf momentje op hoger niveau.

Opvoedkundig verstandig??? Oordeel zelf. Mijn top ontbijt zat er op, hoop dat die twee kleine oproer-kraaiers ooit mijn AOW gaan betalen, maken ze weer wat goed.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.