CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.

Henk. Minks wekelijkse column 11-7-2018

 
Henk. Minks wekelijkse column 11-7-2018
 
Naast mijn zonovergoten ontbijt bij Floor verslind ik ook het 19e eeuwse, Parijse stadsleven opgediend door schrijver Emile Zola.
Naast mij, een man op leeftijd met zo’n pet, zo’n pet die dat soort mannen nou eenmaal draagt, afgezien van een enkele hipster maar die aandachtstrekker houden we onder de pet.
We wisselen geen woord, dadelijk weer beroepsmatig oreren dus nu ff niks. Als ik weg ga grap ik tegen petmans: “Volgende keer praten we wat meer!” De brug was gelegd: “ja is goed, mooie motor trouwens”.
“Ja hé” “hoe heet u eigenlijk?” “Mink” “ aangenaam, ik heet Henk”.
 
We groette elkaar dagelijks maar drongen ons niet op, totdat we weer eens naast elkaar zaten, ik begin over mijn café, Henk neemt over:
“Ik ben zowat onder de tap geboren, mijn vader had een kroeg in de oude Schilderswijk, op de eerste dag dat hij open ging kwam er een vent met een houten poot binnen. Na een aantal pilsjes kon hij niet betalen en had niets te verpanden, behalve dan…………die houten poot.
Die poot bleef spinraglang in de hoek staan treuren, we waanden de eigenaar al dood en begraven, komt hij na jaren ineens toch betalen.
Bleek dat hij bij die eerste keer op weg was voor een nieuwe prothese en zodoende mijn vader, voor een paar biertjes, pootje kon lichten.
We schaterden het uit, “Lekker ouderwets verhaal Henk, die hoor je nog maar zelden, er zijn tegenwoordig toch geen mensen meer met een houten poot, nou ja, ze laten hem in ieder geval niet meer zien”.
 
Dat is dus Henk, regelmatig te vinden bij Florencia met een bakkie en een plakkie (koffie en cake). “Neen, ik werk niet meer, mijn laatste baan was bij het schoolvervoer voor invalide kindertjes van rijke mensen, ja ook mensen met geld kunnen invalide kindertjes krijgen, 12 jaar met veel plezier gedaan, geen dag ziek, ze waren erg blij met me”.
 
Met mijn 75e moest ik stoppen, de rijkaart werd niet verlengd (zucht). Neen, ik verveel me nooit, heb een hele stapel videobanden in een doos gevonden, zoek ik allemaal uit, zat een complete tv serie tussen, van de Onedinlijn, helemaal afgekeken, prachtig.
“Henk ik schrijf verhaaltjes, vind je het goed dat ik wat over jou schrijf dan laat ik het je eerst lezen”. “Je doet je best maar, ik hoef mijn eigen verhaal niet te lezen, dat vind ik niks”. We zullen zien Henk!
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Website by Splendit 2021