En ineens stond ze daar. Minks wekelijkse column 9-3-2016

En ineens stond ze daar.         Minks wekelijkse column 9-3-2016.

5 dagen per week vroeg uit bed, op zijn kreunende fiets naar het magazijn van de onlineshop, bestellingen inpakken, dag in, dag uit.

Na de dood van zijn moeder bleef hij alleen achter in het benedenhuisje. Eenzaam? Nou nee, hij keek veel naar de TV en zo.

‘s-Avonds, voor het naar bed gaan, maakt hij zijn ‘twaalf uurtje’ klaar, boterhammen, appel en een pakje houdbare melk met zo’n knikrietje.

Op zaterdag zijn huis schoonmaken: stofzuigen, dweilen, bed verschonen, stof af nemen en wat al niet meer.  

Tijdens het ijverig ramen zemen hoort hij een vriendelijk hallo, kijkt om en daar staat ze dan in een fleurig zomerjurkje.

Ze loopt wel eens voorbij zijn raam, met een hondje. In de buurt-Albert Heijn hadden ze, bij de kant en klaar maaltijden, wel eens een ‘keuvelend praatje’ gemaakt maar verder eigenlijk niks bijzonders.

Hij kijkt haar aan, knijpt van ingehouden hunkering de drijfnatte spons leeg, het water loopt in zijn sportschoenen, zijn rechter oog vertoont nerveuze ‘trekjes’.

 

Ze is zijn droomvrouw, in bed, denkend aan haar, kan hij de slaap maar moeilijk vatten. Nu ze daar ineens zo staat, kan hij een Neandertaalse drang, deze nimf zijn grot in te sleuren en dingen met haar te doen, ternauwernood onderdrukken.

“Vind je het leuk een keer met me uit eten te gaan?” Vraagt ze, de koe (stier) bij de horens vattend. “Ik betaal voor mezelf!” Dit wordt hem te veel hij weet zich geen raad, vlucht naar binnen, kan het niet aan, is zo gewend aan zijn gewone, eenzame, risicoloze leventje.

Ze drukt aanhoudend op de bel. Zijn bezweet voorhoofd leunt tegen de muur, amechtig hijgend brengt hij langzaam de huistelefoon naar zijn oor en droge mond: “Ja” fluistert hij na een poosje zachtjes.

“Zo behandel je een dame toch niet die je uit eten vraagt, doe ff open, je hoeft voor mij niet bang te zijn.”  

Hij overwint zichzelf en drukt de portiekdeur open, kijkt door de opening van zijn voordeur, ze lijkt naar hem toe te zweven, kijkt hem liefdevol aan en streelt met haar ranke hand zijn wang. “Heb je ook koffie?” Sprakeloos knikt hij. Ze glipt langs hem heen. Een vleugje parfum en de zachtheid van haar naakte slanke armen doen hem wankelen. Haar bewegingen nauwlettend volgend wordt hij verzwolgen door een oceaan van onstuitbare verliefdheid.                                                      (wordt wellicht vervolgd).

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                       Meer: www.conck.nl