CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.

Een wrede grap. Minks wekelijkse column 22-3-2018

Een wrede grap. Minks wekelijkse column 22-3-2018
 
Wanneer ik met mijn haar in coupe slagveld en rode ogen wakker word luister ik, tijdens mijn eerste onzekere stapjes, Radio 1.
En ja hoor: wederom de charmant stokkende stem van Erben Wennemars die mij maar weer eens bijpraat over………… schaatsen!
Heb zo langzamerhand wel genoeg van dit soort opblaas journalistiek.
Over naar Radio 4, al gauw wordt ik in mijn wakker-worden-middagritueel bijgestaan door sprankelende klassieke muziek.
Als teken van leven voor eventuele inbrekers is het gewoonte de radio bij het weggaan zacht fluisterend aan te laten .
 
Zo’n twaalf uren later is het brood verdiend en strompel ik diep in de nacht uit mijn auto, ik groet de allochtoonse buurman van de overkant, we praten eigenlijk nooit met elkaar, maar hij houdt me staande.
“Uw buurman is vandaag overleden, we komen net uit het ziekenhuis, zo jong nog”, zijn vrouw begint ook te praten: “dat u niets wist, hij is een paar dagen geleden ’s nachts met de ambulance weggehaald”.
Nou had ik van de week wel blauw zwaailicht langs de jaloezieën zien strijken maar een te kort aan sensatielust kon mijn nieuwsgierigheid niet doen ontvlammen laat staan aanwakkeren.
Verbijsterd loop ik naar het portiek, zijn patserauto staat voor de deur, zo’n Ram Air geval, ineens ziet hij er anders uit, enorm leeg.
 
Ik ga richting mijn voordeur, bij hun is alles al donker, wat een tragedie, die vrouw alleen en die dochter, ze was altijd bij haar vader, hij was haar grote held, wat moeten die twee nu zonder hem?
Binnengekomen staat Radio 4 nog aan, erg toepasselijk: Tomaso Albinoni’s Adagio (moest het wel even opzoeken) hier de link voor als je het wil beluisteren:  https://youtu.be/eLU5W1vc8Y 
 is echt de moeite, melancholiek en passend bij zo’n abrupt afscheid.
 
Niet dat ik hem veel zag, ben vaak weg, maar ik was aan hem gewend.
De dag er na aangebeld om te condoleren en mijn hulp aan te bieden.
Ogen tonen een schichtige mix van radeloosheid, wanhoop en onmacht.
De voile van verdriet doet mij deze gezichten nauwelijks herkennen.
Ik aanbid het leven en zie het als een prachtig cadeau, maar op dit soort momenten is het toch wel een erg wrede grap…………sterkte!
 
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Website by Splendit 2021