De jeugd van tegenwoordig. Minks wekelijkse column 16-4-2014
De jeugd van tegenwoordig. Minks wekelijkse column 16-4-2014
Van huis uit ben ik een control freak, liefst doe ik alles zelf, dan gaat het zoals ik wil. Het is bij lange na geen garantie voor succes, maar toch.
Deze week, moest ik toch, helaas, het één en ander uit handen geven om te voorkomen dat mijn krappe tijdsschema uit de klauwen zou lopen.
Ik belde een paar jeugdige, van tegenwoordig, en al snel was daar als eerste Tim, eigenlijk een jongensnaam maar haar ouders vonden het leuk; zo’n levenslang experiment voor deze prachtige zwaan in de dop. “Als ik nou die posters plak moet jij steeds die naam zwart verven, Tim” en daar begon ze. “Je gebruikt te veel verf”, sprak ik “alleswetend”. Ik nam de kwast over om te ontdekken dat het met minder verf niet ging. “Nou ja, ahum, als je maar zo weinig mogelijk gebruikt”, brabbelde ik mijn inschattingsfout weg. Een bekkie trekken, doet ze niet, daar is ze te verlegen voor, maar in haar prachtige, diep bruine ogen dacht ik, heel ver weg, toch iets van de lamlulblik te bespeuren.
Daar kwam de wat verlegen Kloris aan, nu nog, een wat dromerige slungel met een goed gevoel voor humor en een passie voor sport. Zes dagen per week trainen, hetgeen resulteert in een fenomenale conditie.
Als laatste komt Mitch aan, gekleed in zo’n bluf-trainingspak loopt hij, cool als altijd, het terras op. Alle drie 18, totaal verschillend van achtergrond, opvoeding en karakter, ik hield mijn hart vast.
“Ik heb last van mijn rug, dus als jullie die zware borden ff achterom lopen en bij dat dak zetten, kunnen ze er dadelijk op. Je wordt oud hé daagt het bluffertje me uit, ja en jij niet tut, als je zo doorgaat”, pareer ik hem. Terwijl Tim en ik ons plak en klodderwerk op de posters vervolgen, lopen Kloris en Mitch in no time de borden naar het dakje. “Hee Mink, die Kloris heeft aardig wat conditie, we lopen in 1 keer door, was verleden jaar met jou wel ff anders”, grapt Mitch vanaf de overkant. Van trots verschijnt bij Kloris een brede maneschijn glimlach. De zon gaat onder en de kou slaat genadeloos toe. De frêle Tim zit als een dood vogeltje, met haar jas aan op een terrasstoel de zwarte strepen te zetten. “Als je niet meer kan, ga je naar huis hé, Tim. Nee ik maak het af” piept ze met een benepen stemmetje.
In een mum stonden de borden compleet met verlichting op het dakje en waren de posters klaar, vol overgave geholpen door deze jeugd van tegenwoordig.
Met dit soort, relatief nieuwe, mensen komen we er wel, het zijn goede aflossers, nooit aan getwijfeld. “Lekker gewerkt; Hoe is ut”.
Tekstverantwoording: Mink Out.