’t Komt voorbij.          Minks wekelijkse column 22-11-2023

Een piano speelt enkele tonen down tempo. Eenzame tonen, ja een beetje dreigend zelfs. Hij kijkt nog even in de coulissen, ze knikken hem bemoedigend toe. Dat melkmuiltje barst straks in janken uit denk ik. Stiknerveus komen zijn eerste klanken.

Een shot op zijn vriendin die het janken eerder te pakken heeft dan hij.

De zijkant-supporting-mannen trekken haar uit het tranendal op het droge.

En daar staat hij dan, on his own. De eenzaamheid galmt langs de jury en het veelkoppig publiek. Je ziet ze meevoelen in de tragiek van dit lied.

Zijn handen haken in elkaar of rond de microfoon om het trillen te maskeren.

Na een paar seconden lijkt hij een traag openende bloem die met zijn uitbundige kleurenpracht zijn toeschouwers weet te binden.

Dancing on my own heet het nummer dat hij omvormt tot een waar kunstwerk.

Het publiek staat met tranen in de ogen. Bij vlagen klinkt opbeurend gejoel. Verwonderd laten ze zich door zijn plotselinge professionaliteit overvallen.

In zijn helder blauwe jongensogen is geen spoortje vrees meer te bekennen.

Uit het niets staat hier gewoon een megaster met een fabuleuze stem.

Dan is het klaar, iedereen gaat staan. Gejuich buldert door de studio.

De zanger, Calum Scott, wrijft vertwijfelt door zijn haar, hij is verbijsterd.

Dan is er dat moment, jurylid Simon geeft een klap op de gouden buzzerknop.

Vanuit de coulissen stormt de vriendin op de zanger af, ze omhelzen elkaar.

Gouden snippers vallen op het paartje dat zich, als bange resusaapjes, aan elkaar vastklampt. Het publiek staat bijkant op de stoelen. Zachte muziek.

Een ontlading. De emoties nemen de overhand. De hele zaal schokschoudert. Zelfs bij mij staat het zielsgelukkige “jumping in my shirt gevoel” te dringen. Zouden ze zich, staand in de gouden regen, beseffen dat hun leven vanaf nu een totaal andere wending krijgt? Kunnen die benen de weelde wel dragen.

Zou jammer zijn, het leken me van die echte ‘met de voeten op de grond’ mensen die naast je wonen en af en toe gewoon een bakkie komen doen.

**Tijdens het checken van dit stukje blijkt het filmpje al van 2016 te zijn.

Calum blijkt het goed te doen, het was zeker geen one day fly.

Hoe het met die vriendin is afgelopen weet ik niet, maar de zanger is openlijk voor zijn homoseksualiteit uitgekomen. Al met al een mooi verhaal toch.

Naar wat ik kan vinden is de man wel lekker normaal gebleven, gelukkig maar.  

Ik kijk nooit naar dit soort programma’s, maar het komt gewoon voorbij hé.

Tekst: Mink Out                           Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.n

 

Ca. 1623 Singing Zinc Player. Gerrit van Honthorst (Dutch painter and draftsman) 1590 – 1656.  

Onderweg naar Bali.   Minks wekelijkse column 15-11-2023

Ik kreeg een berichtje van Jo en Joop. Ze waren op vakantie en dat wilden ze me graag even mededelen, toch aardig, was het niet dat ik Jo en Joop nog nooit in het echt gezien had.

Wel heb ik ze wellicht een keer, in mijn onstuitbare hunkering naar nog meer lezers, ooit toegevoegd aan mijn gewaardeerde vriendenkring.

Mijn Facebook vriendenkring welteverstaan. Met velen van deze “vrienden” heb ik wel een soort van band. Zo wissel ik van gedachten met mensen van over de hele westerse wereld. Die andere wereld wantrouw ik, na wat missers.

Neen, niet van die Russische golddiggers waar enkele van mijn mannelijke leeftijdsgenootjes aan ten prooi zijn gevallen. Natuurlijk waren ze verliefd, zij op zijn geld en hij op haar jeugdigheid die hem al ruimschoots ontglipt was.

O ja, later stuurde Jo en Joop ook nog een tweede berichtje. Zouden ze zowaar toch wat meer sociaal willen participeren in de sociale-media-vijver?

Neen hoor, met een kokosnotencocktail in de hand, deelden ze ons, miezerige thuisblijvers, mee dat het afzien was in de zon van hun Balinees palmenstrand.

Ik heb er niet zo’n probleem mee als dit soort grappen komen van regulars, zeg maar ff mensen die vaker wat te melden hebben, maar dit riekt toch wel zwaar naar mensen de ogen uitsteken. Je hoort nooit wat van ze, en nu ineens?

Ik heb Jo en Joop subiet ontvriend, dat zal ze leren. Het terugkeergeluk vanaf het paradijselijk Bali van deze engbekken blief ik niet meer.

Het zijn zo van die irritaties die je op FB tegenkomt. Ik heb er nog steeds veel gein in, maar er zijn van die dingen waar ik van denk, pppfffftttt.

Bovenstaande is er wel een met stip in mijn top tien van: moet dat nou?

O ja, ook van die foto’s die men allang deelt, waar maak je je druk om man?

Denk je nou echt dat die tronie van jou of mij ooit op de cover van de Life Magazine zal prijken? Mocht je willen. En foto’s van de kleinkinderen? Ik zou er van die smileys opplakken om herkenning te voorkomen, wel belangrijk toch.

Kom op, dat fotoverhaal en dat delen door FB? Dat delen doen de meesten van ons zelf al. Dat plakken en kopiëren van dat bericht ter voorkoming daarvan is al jaren een grote hoax, HOU ER MEE OP, TIS NIET NUTTIG!

Je moet volgens mij alleen beslissen of je € 30 wil betalen voor reclamevrije FB of gratis wil, zoals het al jaren is. Of je stopt er gewoon mee, dat kan ook.

Neen, die kokosnootfoto van Jo en Joop op dat strand van Bali, die zal zeker de voorpagina halen, en dan net nu ik ze ontvriend heb, das wel jammert.

  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1896 The Lonely Ones (Two People). Edvard Munch.  

30 jaar een Café.       Minks wekelijkse column 8-11-2023

“Ja we gaan het vieren” zegt Kell. “Waarom?” pareer ik. “Feestjes vieren is mijn beroep, ik heb er al zat dacht ik zo”.

“Neen, dit laten we niet voorbij gaan. 30 jaar is een mooi aantal”.

Ja tis zeker een aardig aantal. 30 kerstbomen, 30 oud en nieuws, 30 lentes, 30 zomers, 30 herfsten en 30 winters. Die eerste dag zit nog in mijn hoofd als was het gisteren. Voelde me als een kat in een vreemd pakhuis. Wist amper waar het bier stond, wat een hel.

Nu weet ik alles van dit pand. Ik herken ieder geluidje, hoe miniem dan ook.

Eigenlijk ben ik de verpersoonlijking van dit café of andersom. Mijn karakter zie je terug in dit pand. De lach, de traan, de straffe hand, de losse pols. Het petieterige, het groteske, de accuratie en de chaos. Je zou het niet zeggen, maar deze cafébaas lijkt toch ook wel verdomd veel op een echt mens.

Zit nu aan 2 miljoen pilsjes. Niet opgedronken, maar getapt. “Niet allemaal zelf”, sprak een hulpstuk laatst bijgoochemig. Ja, met die wijsneuzen ga ik ook al 30 jaar door de bocht. Nu anders dan toen, maar het lukt nog steeds.

Soms een crime, maar zonder hen zou de Conckelaer niet meer bestaan. Je hebt mensen nodig, alleen gaat het niet. Bij deze een dikke bedankt voor hen.

Moet er ook wel ff bij zeggen dat ik aan de meeste enorm veel plezier beleef.  

Ook ff een pluim op de hoed van de mensen die kwamen voor het laven en snaaien. Ik noem ze expres mensen en niet gasten of klanten. Gasten laat je niet betalen, en klanten past niet zozeer bij de gezelligheid die ik nastreef.

En dan de buren, die bedank ik ook. De slechtsten zijn gelukkig allang weg en met die van nu kunnen we het goed vinden. Das een pak van mijn hart.

Ook voor de leveranciers en goedgezinde overheden: hartelijk dank.

 

Heb je wat met de Conckelaer, kom dan vrijdag 1 december vanaf ong. 21.00 uur langs en hef met ons het glas op de volgende dertig jaren. Graag Liever niet op een manier zo van: “Die heb ik lekker van die kroegbaas te pakken”, want op dat soort mensen zit en zat ik nooit te wachten”. Ik wil mensen om me heen die als vrienden zijn, met respect voor mij, de hulpstukken en elkaar.

Nog even dit: in april word ik 67, een ander gaat met pensioen, dat is ze van harte gegund, maar ik blijf. Gesteund door de AOW zilvervloot red ik me wel.

En ik wil toch wel heel erg graag die Heeswijk Petra en Raph inhalen;-).

Zoals Astrid zong: “Ik doe wat ik doe” en liefst nog maar eens 30 jaar.   

 Tekst: Mink Out.                         Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1883 La Brasserie. Jean Béraud.    

Vreemdgaan.               Minks wekelijkse column 1 november 2023

Jolig kwamen ze binnen. Hij, een aardige gozer, kwam wel vaker. Haar, een semi-aantrekkelijke griet, zag ik voor het eerst.

Hij stelde haar voor als Josje, een vriendin van de basisschool.

Ze gingen twee keer paar jaar stappen, allemaal erg onschuldig.

De wederzijdse echtgenoten wisten er van en gunden de twee hun pleziertje.

We spraken over beider kinderen, bakfietsen, de oude school en dat het daar zo leuk was. Dit gechitchat vergeet men sneller dan dat het ter oren komt, maar werkt altijd wel goed als bindmiddel voor de onderlinge sociale cohesie.

Ze hadden elkaar nooit uit het oog verloren en dat deden ze op deze avond ook niet. Hun beider ogen verraadden een soort van adoratie. Nou ben ik een wantrouwige horecajongen, dus ik zou het me wel verbeeld hebben.

Er kwamen meer mensen binnen en het werd alsmaar drukker en drukker, ik moest aan de bak. De mensen wilden drank en ik moest ook overleven.

Tijdens het werken ben ik een soort van vuurtoren, ik zie (bijna) alles.

Had hij nou een hand op haar been of nog verder? Haar ogen schitterden. Schichtig keek ze opgewonden om zich heen, spannend vond ze het zeker, of speelde mijn horecawantrouwen me weer parten. Laten we het daar op houden.

Of ze even de feestzaal mochten zien voor een reünie, ja waarom niet.

De disco, de bloemen en het draaidoek gingen aan. Ik deed mijn best om ook dit feestje binnen te halen. Het ging lukken, ze sloegen zelfs aan het dansen.

Op de camera in de hal zag ik nog meer mensen binnen komen. “Ik moet ff snel naar boven, ben zo terug”, riep ik terwijl ik drie tree-ig de trap oprende.

Ik werkte me rot. Op zo’n moment wil iedereen alles tegelijk en dan nog meer.

Na drie kwartier kwamen de twee ex-scholieren weer aan de bar zitten.

Was ze door de drukte helemaal vergeten. Heur haar zat een stuk minder in de vrijdagavonduitgaansmodus en hij toonde coupe versleten afwasborstel.

De betovering was verbroken, the thrill was gone, de glans verdwenen.

Ze rekenden af. Heb ze nooit meer gezien. Hem niet en haar niet.

Later gehoord dat hij in scheiding lag, wellicht was de tijd meer dan rijp.

Hoe zou het voelen als je na zo’n uitstapje bij je partner in bed aanschuift?

  

U begrijpt natuurlijk wel dat dit verhaal van A tot Z verzonnen is. Zoiets kan bij mij niet gebeuren. O ja, en alle vergelijkingen berusten óók op puur toeval.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl  

Gezellig avondje.                 Minks wekelijkse column 25-10-2023

De stamgasten van café Het Afdak waren politiemensen en journalisten die hier in de Haagse binnenstad werkten.

Vrijdagavond was de vaste kaartavond. Hun kokette vrouwen spraken over mode, make-up en de nieuwe 12 kanaals kleuren TV.

Om lastige klanten te weren had kroegbaas Pim Snoep een knopje waarmee hij de deur kon openen. Ongure types kwamen er niet in, een goed systeem.

Tot op deze avond. De deur zat blijkbaar niet zo goed in het slot als gedacht.

Een grote man, wiens voorkomen overduidelijk niet voldeed aan de eisen om een druk op de knop aan te wagen, was plots binnen. “Bier”, brulde hij en liet zich lomp en opvallend dicht bij de kokette Katinka’s, op een barkruk vallen.

“We gaan over een half uur dicht”, sprak Pim koel, terwijl hij vol bravoure een biertje voor de verstekeling neerzette.

De vreemdeling was duidelijk op vrijersvoeten en sprak de dames aan.

Zijn taalgebruik was grof en ‘meneer’ werd regelmatig handtastelijk.

Vooralsnog konden de vrouwen zich afdoende weren, maar dit moest mis gaan.

De spanning was te snijden. De kaarters hielden hun vrouwen en de bully in de gaten, terwijl Pim met sussende grimassen de vrede probeerde te bewaren.

“Ff zeiken” sprak Don Juan terwijl hij langs de kaarttafel naar de wc zwalkte.

Hij liet de deur wijd open staan. Joop, een van de kaarters zat het dichts bij. Tussen het gekletter door keek deze om en gaf de deur een sluitende zwiep.

“Hij heeft nog een kleintje ook” sprak Joop luid met zijn opvallende piepstem.

“Wie zei dat?” schreeuwde manneke Pis toen hij furieus het toilet uitkwam.

Het bleef stil, totdat hij een van de dienders hardhandig beetpakte.

Genoeg was genoeg, binnen vijf tellen was de reus gevloerd en lag hij onder de politiemacht. Hij kon geen kant op. Joop hing boven zijn gezicht en draaide de reuzenneus venijnig tussen duim en wijsvinger heen en weer. Bij elke draai herhaalde hij piepstemmerig irritant: “En wie was hier nou zo vervelend?”.

Onder dekking van het duister hebben ze hem, niet zachtzinnig, met zijn hoofd tegen de lantarenpaal voor de deur aangelegd. Hij sliep als een roosje.

Een belletje naar het bureau was genoeg om het vuilnis op te laten halen.

Een paar dagen later kreeg Pim Snoep bezoek van de Manneke Pis familie.

Voor geleden schade moest er een soort van vergoeding betaald worden.

Het was een beruchte Haagse familie die je niet als vijand nodig had.

Pim heeft ze een vuurtoren (250 gulden) gegeven en daarmee was de kous af.

  

Tekst: Mink Out. Binnenkort wellicht de nieuwe bundel: www.conckshop.nl

1857 Arguing card players in a tavern. Herman Frederik Carel ten Kate 1822 – The Hague – 1891  

Bezit.                                   Minks wekelijkse column 18-10-2023

Ik denk dat jullie niet ontsnapt zijn aan mijn euforische bekendmaking over de aanschaf van mijn ultieme droommotor.

Nog een paar nachtjes kwijlend met mijn duim in de mond onrustig slapen en het is zover. Ik ben er enorm blij mee.

Ondanks mijn wijze lijfspreuk: “niet het bezit maar het vruchtgebruik telt”, ben ik er nu toch ingetrapt. Bezit was de enige mogelijkheid om op deze BMW motor, alias de Soepblikkenboxer, regelmatig te kunnen berijden.

De aflevering kon pas over 12 dagen plaatsvinden, te druk in de werkplaats.

Niet echt blij mee, maar in tegenstelling tot een kind, dat aankoerst op het Sinterklaasfeest, ben ik een “wijze” oudere man die beheerst zal wachten.

Er moest, verzekerings- en kentekentechnisch, nog wel een hoop gebeuren, alvorens ik de eerste maagdelijke kilometers af kon leggen.

Neen, trouwen was nooit iets voor mij, maar om van deze nieuwe vriendin te kunnen genieten waren er qua eisen en handtekeningen niet veel verschillen.

Eerst de verzekering. Een nieuw certificaat van het alarm moest er komen. Ook eisten ze een slot ‘ART 5’. Nooit van gehoord, maar de dief schijnt zich, bij het ontdekken van deze beveiliging, huilend en spartelend van onmacht ter aarde te storten. Dan moest er ook maar meteen een ART 4 remschijfslot bij.

Per slot;-) van rekening wil je zo’n motor toch ook niet gelijk weer kwijtraken.

Door al deze antidiefstalmaatregelen werd ik wel een ietwat onrustig.

De verantwoording, die plots op mijn schouder ruste, drukte de pret.  

Nou ben ik al niet zo’n held in relaties. Wat als iemand mijn grote glimmende liefde plots zou kapen. Ik voelde een teneinde-raadje opkomen.  

De verlatingsangst joeg mijn bindingsangst naar ongekende hoogten, maar bedwelmd door het hevig vuur der liefde, had ik mijn jawoord al gegeven.

Ik kon onmogelijk terug, daar was het al te laat voor. Ik hing er zogezegd aan.

Ja, dan heb je ineens bezit, en dan ook nog iets dat je niet graag kwijtraakt.

De slapeloze nachten zullen niet van de lucht zijn. Ontelbare schapenwolkjes trekken gestaag en arrogant voorbij zonder dat ik de slaap zal vatten.

Nou ja, die donkere kant van mij kan ik maar beter niet te veel belichten.

Ik sta, ondanks de onrust, nog steeds achter mijn enorm besluit om tegen een hoge prijs, weer een relatie aan te gaan, noem het dan maar geen bezit.

Bezit in een verbintenis is geen goede basis, ik ga zo lang als mogelijk voor het genot, want genot vind ik, hoe dan ook, wel het ultieme bezit.

Tekst: Mink Out.                            Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

S.d. The Lady of tha House. William Henry Margetson (British 1861-1940).  

Jacobpienie.               Minks wekelijkse column 11-10-2023

Jacob was lange tijd geleden mijn vierpotige huisvriend.

Zodra ik thuiskwam riep ik hem vanaf mijn Schilderwijkbalkon. Macho, wat ik in die tijd trachtte te zijn, klonk dat niet echt. Probeert u zo’n naam als Jacob maar eens stoer te annonceren. Das niet te doen. Om mijn mannelijkheid nog wat te redden hadden mijn prachtige vriendin en ik een verbastering uitgevonden, zijnde Jacobpienie.

Dat klonk ook niet top, maar wel beter, vooral wanneer je de laatste twee lettergrepen overdreven nasaal richting achtertuinen en daken schreeuwde.

Dan kwam hij op een holletje over de daken aangerend, kikke beestje.

Op een dag hing er een stukje staart aan slechts een flintertje huid. Ik trok er aan en had plots het puntje van Jacobs’ staart tussen duim en wijsvinger.

Raar, maar je moet toch verder. Zo ook Jacobpienie, dus deden we dat maar.

Na volgens bovenstaande belofte, een aantal dagen verder te hebben geleefd,

werd de staart verderop ietwat kaal en wit. Er zou toch niet nog een stuk????

Als deze cyclus zich in dit tempo voortzette, zou er niet veel meer overblijven van onze geliefde Jacobpienie. Actie was van levensbelang.

“Amputeren” sprak de dierenarts in de oude Wesselstraat. Er zit nu een Lidl.

“We doen dat op deze plek” Zijn hand als een soort van hakmes voor de witte plek zettend. “Nou ja dokter kan dat dan niet een beetje verderop. Als u daar hakt blijft er een soort van lulvormig ding achterop zijn kont staan.

Kan nou niet echt zeggen dat dat een esthetisch topstukje zal worden.

U kan toch net zo goed aan het begin van die staart hakken, zodat je een soort bokseridee krijgt, ja zo’n hond u weet wel”.

“Neen meneer Out het gaat hier niet om esthetiek maar om noodzaak.

De bloedvaten in de staart zijn afgekneld dus sterft de boel af.        

Cosmetische ingrepen zijn bij dieren niet toegestaan”. “Ja maar dokter zeg nou zelf, tis toch geen gezicht zo’n ding op zijn rug”. “Neen meneer Out!”

Bij het afhalen van onze geamputeerde Jacobpienie had hij zowaar een kont als een boxer met zo’n klein stompje achterop. “Verkeerd gemikt” sprak de dokter met een snelle knipoog, aardige kerel.

Jacobpienie deed in de dakgoot al snel weer zijn dubbele flikflak en zo.

Zelfs zonder staart ging hem dat goed af. Leuk beestje, is nog lang bij me gebleven, die prachtige vriendin overigens niet;-).

Tekst: Mink Out.        Bundel wellicht snel beschikbaar op: www.conckshop.nl

Geloven.                              Minks wekelijkse column 4-10-2023

Vroeger stond er in de Grote Marktstraat, onder de V&D kap, regelmatig een groep mensen het winkelend publiek te bekeren.

Enerzijds lachte ik schamper (in mijzelf). Anderzijds had ik ook wel weer respect voor hun lef en doorzettingsvermogen.

Er bleef bijna nooit iemand staan zo van hee, dat lijkt me interessant.

De meeste mensen stiefelden door om een dreigende privépreek te ontlopen.

Te vuur en te zwaard werd het woord Gods verkondigd. E.e.a. aangevuld door foldertjes met lokkende teksten, zoals: en toch kan God u helpen. 

De leider was een 50er die Bijbelteksten net zo gemeend uitsprak als een ouderling zijn vloeken, wanneer deze net vernomen heeft dat zijn jongste dochter zwanger is geraakt van een buitenstaander.

De groep leek naar mijn idee op Romeins keizerrijkje met een bak vol intriges.

Ineens waren er ook twee rivaliserende groepen, die de passanten probeerden te overtuigen dat de God die zij brachten beter was dan die van de anderen.

De leider van de tweede groep was Freek, de voormalige rechterhand van de baas van groep 1. Hij was voor zichzelf begonnen. Met het schuim op de lippen en veel consumptie verkondigde hij nu zelf het woord van de ware God.

‘Vooraanstaand’ en zeer gedreven bespeelde hij, tussen de teksten door, zijn gitaar. Naast hem stond, altijd en ‘onlosmakelijk’, zijn devote vrouw Suzan.

De groepen bestonden veelal uit van die sloebers. Het type dat zaterdag vroeg in de morgen op een gammele fiets, hoopvol naar het centrum reden.

Sjofel geklede mensen, die allang blij waren dat ze ergens bij mochten horen.

De leiders onderscheidde zich duidelijk door hun strakke kapsels en kleding.

Groep 1 was op een bepaald moment ineens van het straattoneel verdwenen, dus had groep 2 het (konink)rijk helemaal voor zichzelf. Op een dag was zij er ineens bij. Een opvallend mooi meisje op een onopvallende plek.

Schuchter maar uiterst geconcentreerd bespeelde zij slechts de triangel.

Ondanks die plek had ik haar niet over het mooie hoofdje gezien, maar ook voor onze prekende nep-Eric Clapton was ze niet onopgevallen gebleven.

Suzan was plotseling uit beeld en Mooihoofdje stond nu vooraan, naast de door haar aanbeden Freek, vol overgave met een tamboerijn te zwaaien.

Haar prachtige verschijning bleek een ware attractie, mensen kwamen in drommen van heinde en ver. Ze genoot, nimmer was het preken zo succesvol. 

Of dit verhaal precies zo in elkaar stak als hierboven beschreven weet ik niet zeker. Het is mijn visie. Waar of niet waar, ik zou het gewoon geloven…….   

Tekst: Mink Out.                 Binnenkort wellicht de bundel: www.conckshop.nl

1860 Hagepreek buiten Utrecht. Bastiaan de Poorter.  

June 1885 Peasant Woman Seated. Vincent van Gogh.

De koperen trekbel van het herenhuis klonk vermoeid. In het schemerlicht sjokte ik over een sleetse traploper naar boven.

Een inboedel moest getaxeerd en als het even kon, gekocht.

Er hing hier een penetrante lucht. Alles hier was gedateerd.

Boven gekomen werd ik verwelkomt door een ietwat bedrukte vrouw.

Zo’n Van Gogh-achtige potige boerin van gevorderde leeftijd.

Dat boerinachtige was redelijk ingeschat. Ze sprak me in Zeeuws dialect aan.

“Mijn broer is hier overleden. De inboedel moet er zo snel mogelijk uit.

Ik verblijf hier 1 nacht in een hotel, dus als het morgen afgehandeld is zou dat fijn zijn”. Taxerend liep ik door het huis. Het was een bende, veel waardeloze rommel rijp voor het groot vuil. Dat iemand hier zo kon wonen.

Met mijn haviksogen zag ik door de dikke stoflaag nog wel wat waardevolle stukken, die wezen op relatieve rijkdom uit een ver verleden.

Na mijn ronde bleef ik op de overloop, boven aan de trap staan. Deze klus zou een hoop manuren gaan kosten. De vrouw moest bijbetalen, wilde ze het pand bezemschoon opgeleverd hebben. Tijdens deze uitleg steunde ik met mijn hand op de eikel van de baluster aan het eind van de balustrade.

Plots sperde ze haar ogen wijd open. Ze wees op de plek waar ik stond en sprak duidelijk aangeslagen: “Daar heeft hij gelegen”.

Mijn blik gleed, als een volgspot in het theater, traag van het starre gezicht af via haar lichaam, over de vloer naar mijn lompe werkschoenen.

Hier aangekomen bleek ik in een forse plas geronnen bloed te staan.

In paniek, gillend als een keukenmeid, weghollen leek me hier ongepast.

Na een keer geslikt te hebben verliet ik geforceerd kalm de bloederige plek, pakte haar arm en sprak: “U lijkt me een sterke vrouw, u kan het wel dragen”.

Haar broer scheen met zijn hoofd op de eikel van de baluster te zijn gesmakt. Hij had, in dit warme zomerweer, een week levenloos op deze plek gelegen.

Ik heb haar naar beneden begeleid, we trokken de deur dicht. Ik gaf haar mijn kaartje. Ze kon me de hele avond nog bellen als ze mijn aanbod aannam.

Nog geen uur later belde ze op, of ik het vandaag nog voor haar kon afronden, dan zou ze de trein naar Zeeland nog kunnen halen, ze wilde hier gewoon weg.

Ze kon opgelucht naar huis, ik heb haar nog naar het station gebracht.

Het ontruimen was een dag werk, maar ook wij gingen tevreden huiswaarts.

Tekst: Mink Out.        Binnenkort wellicht de nieuwe bundel: www.conckshop.nl

 

  

June 1885 Peasant Woman Seated. Vincent van Gogh.

 

Parkeerplek.                        Minks wekelijkse column 20-9-2023

Op vol volume klinkt de tune van een James Bond film als ik met Tutje (*1) aankom bij de inrit van een ondergrondse garage.

Hou mijn druppel op de voeler, een zwaar rolluik opent gestaag.

Vloeiend rij ik van de helling af naar binnen. Terwijl de TL’s ongelijk aanplonken, tonen mijn achteruitkijkspiegels het weer sluitend rolluik.

Bij elke draai aan het stuur klinkt een langgerekt gepiep van de banden op het glad glanzend beton in deze holle ruimte onder de bebouwing.

Even opletten welke plek de mijne is. Behendig steek ik Tut er achteruit in.

De James Bond muziek stopt. Het is plots doodstil. Ik draai mijn contact uit en blijf zitten. Kijk dommig om me heen en trommel wat met mijn vingers op het stuur. Na zo’n vijf minuten gaan de TL lampen uit. Ik doe het contact weer aan en rijd met gezwinde spoed weer naar buiten het daglicht tegemoet.

U zult wel denken: waarom? Nou, ik zal het nog gekker vertellen. Ik heb dit in- en uitrijritueel zeker zes keer herhaald en wel achter elkaar door ook nog.

Kon er gewoon geen genoeg van krijgen, mijn eigenste overdekte parkeerplek.

Dat sjieke met die elektronische sleutel (druppel), dat automatisch rolluik, die aan- en uitfloepende TL verlichting. Heerlijk na al jaren van parkeermisère.

Voor hen die dat niet weten, ik woon in hartje Den Haag. Dat is die omgeving, welke men met alle geweld autoluw en fietsersvriendelijk wil maken.

Nou vind ik de meeste fietsers helemaal niet vriendelijk, maar dit terzijde.

En over dat autoluw, steeds meer parkeerplekken worden opgeofferd aan groen en fietspaden dus als ik ‘s-nachts thuiskom is parkeren vaak een crime.

Voor ingewijden; op de Noordwal en in de Torenstraat kan bijna geen auto meer staan, zodat de achterliggende straten overvol zijn als ik thuis kom.

Dat betekent dat betaalbare parkeergarages met een kaars te zoeken zijn.

Ik heb dus enorm veel mazzel met mijn plek in die James Bond garage.

Ook Tutje haalt opgelucht adem als de tijd rond oud en nieuw weer daar is.

Raamloos is zij een sitting duck voor achteloos geplante vuurwerkbommen.

Een gesmolten Tutje zal voor sommige jeugdigen uit de buurt wellicht eeuwige roem betekenen, maar het zou voor mij een eeuwige domper zijn.

Met die garage is ook dat risico flink geslonken. Nou ben ik al vijf jaar aan het lonken naar een nieuwe, prachtige motah. Hij is veel te duur en ik ga hem nooit kopen, maarrrrrr zijn parkeerplek kan maar alvast geregeld zijn dacht ik zo;-)

Tekst: Mink Out.        Wellicht binnenkort de nieuwe bundel  www.conckshop.nl

*1. Tutje, mijn klein elektrisch Autootje.

1927 Wintery Evening in Times Square. Charles Hoffbauer.