Stil in de stad.                    Minks wekelijkse column 13-3-2019

Tis maandagnacht, zoeken naar vertier in een stille binnenstad.

De gure wind trekt harder aan mijn opgestoken shaggie dan ik.

Pierre overleden, ik kan er maar niet aan wennen, sinds deze slechte tijding plopt hij telkens in mijn gedachten, dat heb je dan hé.

De laatste jaren zag ik hem een stuk minder, we zaten in verschillende werelden zal ik maar zeggen, ook best, wanneer we elkaar ’s nachts tegenkwamen was daar altijd dat gevoel van: het is goed.

Kon hem al een poosje, het begon met kippenpootjes in de Black. Ouderwets gezellige horeca, het verdwijnt, net als hun uitbaters.

Torenhoge karatetrofeeën op de bar, patsers die wilden weten wie die Kong Fu Pierre was werden plots veel rustiger als hij binnenkwam.

Hij had toen van die wetlook krulletjes, een creatieve taxichauffeur gaf hem de naam ‘Lange Prei’ welke Pierre met een glimlach droeg.     

1987 voetbalwedstrijd Oranje – Polen, Olympisch stadion, het regende pijpenstelen, de druppels rolden langs onze neuzen omlaag.

Wij hoog op de zittribune, beneden gingen toeschouwers staan, als een verticale wave richtte het stukje legioen, voor ons, zich op tot wij er ook aan moesten geloven. 

Ik stond al, Pierre niet, die trok, met een ruk en een ‘met mij valt niet te spotten blik’, zijn voorganger omlaag met een kortaf: “Zitten”!

De man keek om en sprak: “Maar ik zie niks”, “dat moet je tegen die gozah voor je zeggen!” De man gaf de boodschap door en binnen 5 minuten was onze tribune de enige in het stadion waar iedereen zat. 

Dat was nou Pierre, geen mak schaap dat volgde, neen, een Haagse streetwise gozah die risico’s durfde nemen om succes af te dwingen. 

Voor de geïnteresseerden, we speelden die avond 0-0 gelijk trouwens.

De altijd trouwe Gabors is nog open, de portier laat me binnen, drink mijn biertje zoals vaak met Pierre, zag hem voor het laatst op zijn 60^everjaardag bij de Coligny, oude bekende, lekker lullen zoals vroegah.

Bij het weg gaan liep hij nog even mee om mijn nep-Harley te bewonderen: Zo met zijn tweeën was nog ff goed: “Ik kom snel langs Mink, ’t wordt weer eens tijd”, we namen afscheid en dat was um dan.  

Pierre, het was een eer om met je mee te leven, ‘t is stil in de stad.

Tekstverantwoording: Mink Out.                            

Het buurthuis. Minks wekelijkse column 6-3-2019

Dien en haar man Toon zaten, met de slaap nog in hun ogen, aan de keukentafel het eerste bakkie koffie naar binnen te werken. Die verjaardag van gister was erg gezellig, alleen nu was het ff minder, voor dag en dauw op, naar de groetenveiling, hun slag slaan, goedkope groenten. Laat in de middag naar de markt voor visvoordeel.

Dien kookte sinds jaar en dag in het buurthuis voor bewoners uit de omgeving die daar dringend behoefte aan hadden.Ze was een keukenprinses, beter nog, een keukenkeizerin, haar volgelingen waren, zo langzamerhand, talrijk. Niet in de minste plaats door de hoge standaard van Dien’ s kookkunst en de uiterst lage prijs.
Met een forse glimlach roerde ze in de kollossale pannen of het een lieve lust was. Overal hield ze rekening mee, oma Trien zoutloos, kleine Keesje glutenvrij, mooie Miranda vega en dan waren daar de Moslims en Hindoes met respectievelijk hun varkensvrees en runderrespect. Na veel creativiteit en puzzelen bleek in Dien toch te zijn gevonden, de kok die wél kon koken voor alle monden☺.

Een drankje bij het eten mocht, niet meer dan twee, een regel ingevoerd na een uit de hand gelopen handgemeen met een aantal ‘zwaar op de hand zijnde’ buurtalcohollisten die wel voor de lage prijs gingen maar niet voor het eten. Achteraf werden de slobberaars die hun hand overspeeld hadden toch nog de hand boven het hoofd gehouden en mochten zij weer aanschuiven mits ze hun dranklust en handen thuis hielden☺.

En dan is daar ook nog Gerard, een bazig type die wat moeite met autoriteit heeft zullen we maar zeggen, onlangs was hij door twaalf agenten na een lange cyclus van praten, duwen, trekken en vooral vloeken met ‘man en macht’ ingerekend en i.p.v. Dien’ s heerlijk eten een paar dagen op water en brood gezet. Als spijtoptant probeert hij zich nu te rehabiliteren door gedwee af te ruimen en af te wassen.

“Tis soms niet makkelijk” zegt Dien, “wegsturen is geen optie, juist voor deze mensen doen we het, dit buurthuis is voor velen het laatste dat rest”. Dien, dat je nog maar lang hun potje mag koken, je bent een topper!!!

Tekstverantwoording: Mink Out.

Tongen. Minks wekelijkse column 27-2-2019
Dit verhaal gaat niet over vis, het gaat over zoenen, met de tong weliswaar, in de volksmond ook wel tongen genoemd.U weet wel, dat gevecht of samenspel van organen welk een ieder, die anatomisch een beetje goed in elkaar steekt, bezit.Niet dat ik als man op gevorderde leeftijd zo nodig een uitlaatklep wil om mijn eventueel seksueel gemis te compenseren maar om een taboe bloot te leggen. Hoe iemand zoent, daar praat je niet over maar toch…
De gasten hadden het dringend advies van de barman weg te gaan opgevolgd, wat plakkers hoopten stilletjes op een schoonmaakpilsje.Het leek op dat schilderij: Nighthawks van Dennis Hopper, een paar nachtbrakers eenzaam aan de bar, wachtend op……eigenlijk niets.
Nou heb ik er, voor mijn columninspiratie, een gewoonte van gemaakt mensen af te luisteren, niet netjes maar wel doeltreffend.“Neen zo’n helikoptertong die gelijkmatige rondjes door je mond draait vind ik nou niet echt een seksueel opzwepende actie”. Ratelde de los tongige jonge vrouw wiens appetijtelijke schouder en halspartij me zo’n trek deed krijgen dat het moeite koste de hevig accentuerende spaghettibandjes er niet hongerig vanaf te eten.
“Had er ook ‘s één met zo’n hagedissenmanier, erin en eruit, zonder greintje gevoel, gewoon een soort van machinaal heen en weer gaan”, neen mannen snappen er niets van. Ik praat niet over een knaap van 18, ik heb het over een man van rond de 35. Hij had nog nooit klachten gehad, mij aankijkend of ik niet spoorde.Dat geen vrouw hem dat ooit verteld heeft is toch ook wel heel raar”.Sprak ze met dubbele tong, terwijl ze haar laatste slok wijn naar binnen kiepte.
Bij het La Bamba disco spektakel in de seventies had ik ook menig wisselend (tong) contact, zoals de hagedismanier of de helikopter cq centrifugeslag, ík zocht door tot een dartel dolfijnenspeelkwartiertje. Zij heeft jammerlijk genoeg nooit de goede getroffen, de stakker.Om mezelf plompverloren op te werpen als mannelijk tongvirtuoos ging me wat te ver, zoiets doe je natuurlijk niet. Ik heb maar gewoon gedaan of ik mijn tong verloren had☺.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Verloren tijd.                    Minks wekelijkse column 20-2-2019

Voor dag en dauw volgt paard en wagen het karrenspoor door de Turkse velden van Bahadin, kleine Ahmet zit bij opa op de bok.

De zon piekt over de einder en streelt dit weids land met zijn zilveren stralen, het gewas staat er prachtig bij, tijd om te oogsten.

Het kleine manneke helpt dapper mee om de schoven op de wagen te stapelen, zijn nurkse Turkse opa zegt weinig maar geniet zichtbaar.

Bovenstaande jeugdherinnering lijkt eeuwen geleden wanneer Ahmet hem tijdens een bakkie met een meewarige glans in zijn ogen vertelt.

Hij mist het, teruggaan? Ze zijn hier al zo lang, kinderen in Holland  geboren, de één studeert en de ander werkt bij de gemeente. 

Gul, zijn vrouw, heeft een verantwoordelijke baan dus die kan ook niet zo maar weg en dan hijzelf: de catering, neen weggaan zit er niet in.

Ik ben een kat uit de boom kijker, vandaar dat het zo’n 2 jaar duurde eer ik mijn ‘om de hoek’ buren Ahmet en Gulumser leerde kennen. 

Hij is kok en groente expert, die kennis van groente geleerd op de boerderij van zijn grootouders, Gul staat hem, wanneer mogelijk, bij. 

Het was mijn snertbuurman (maakt onze heerlijke snert) die vertelde dat Gul en Ahmet van om de hoek best geschikte lui waren.

“Doe dingen met ze, jouw café en hun mediterrane eten, samen sta je sterk, ga een bakkie drinken man, dat kan toch geen kwaad”.

Was ik er maar nooit aan begonnen, al snel werd het koffiedrinken een dagelijkse ritueel met cake, Turks fruit of andere tandglazuurslopers. 

Met enige regelmaat dwongen mijn terrashangers me van de koffie omdat ze het zat waren: dat gesloten café en hun onlesbare dorst.

De warmte komt je tegemoet, van het koken maar ook zeker door de vriendschap en hartelijkheid die de laatste jaren is gegroeid. 

Ik pak zelf koffie en schep mijn eten eigenhandig op, altijd opnieuw vraag ik of het mag want ook dat is vriendschap: respect voor elkaar. 

Samen met de snertbuurman hebben we een top clubje. 

Helaas zijn de dagen nu geteld, een betere locatie doet ze verkassen.

Mmmmmmmm, twee jaar de kat uit de boom gekeken, en nu, nu heb ik spijt van die kostbare verloren tijd.

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

De hel van Duindorp!!!          Minks wekelijkse column 13-2-2019

4,2 kilometer per week, langs zandstrand en paardenpad hardlopen moet mijn nieuw leven als gezond mens versterken.

Je valt er van af zegt men dus hollen met die geit, hoop dat de lanterfantende Schotse Hooglanderkoeien zo’n indringer tolereren. 

‘s Winters in het avondschemer is dit een desolaat gebied. Normale mensen zitten thuis met de verwarming op 21,5°, milieucriminelen;-). 

Ze schuiven hun benen onder een tafel met zo’n lamp  die de boerenkool met worst, juskuil en spekjes sfeervol belicht. 

Anderen zitten aan een dampend bord met gehaktbal, aardappels en spruitjes waarin een nootmuskaat gespikkeld klontje boter hulpeloos ten onder gaat gelijk ikzelf in mijn strijd tegen de woeste elementen. 

Regen striemt, wind geselt, kou bijt, springvloed, golven dringen zich schuimbekkend en rucksichtslos op, het te belopen zand langs de kustlijn is enkeldiep, zeg maar gerust moe makend mul. 

Gluiperig steenkoud water overspoelt mijn schoenen, duizend naalden piercen voeten, het sopt, ik struikel strompelend verder. 

Klassieke powermuziek, Karl Orf: Carmina Burana: O Furtuna (zelf ook even gecheckt) in mijn oortjes, houdt me op de been.

U kent het wellicht: hee hoo hee hoo hoo (paukenslagen), hee hoo hee hoo hoo (paukenslagen) enz. Het completeert mijn gevoel voor drama.

Stoppen kan niet, ik ploeg door, twee betrapte duinopgangen moet ik overslaan voordat de goede, richting Duindorp is bereikt, slecht zicht maakt zoeken zwaar, eindelijk de doorgang, ik worstel en kom boven.

De kille Runkeeper managersstem onderbreekt mijn muzikale stimulans met de mededeling dat ik al 45 minuten loop en een average heb van 13,2 minuten per km. Ik moet nog wel een stukkie, mijn traagste 4,2 km ooit zie ik dan ook maar als een soort record.

Op de laatste verharde kilometer richting eindstreep bundel ik mijn laatste krachten om er een ‘eindsprintje’ uit te flubberen. 

Met mijn zeiknatte ‘gevechtspak’ de smakelijke visschotel deze keer maar afhalen bij de Simonis bingohal, daar opeten is nu geen optie. 

Thuis gekomen voelt mijn warm bad als een warm bad, een hele week herstellen voor het volgende bezoek aan…………… de hel van Duindorp!!!      

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Niet te filmen.                         Minks wekelijkse column 6-2-2019

Op zondagavond is het nooit zo druk, altijd al zo geweest.           

Geen probleem, ik doe de klusjes in het café en koester het sluimerend genot dat ik waarschijnlijk vroeg weg kan.

Als ik alleen ben is de deur op slot, tegen plotselinge mafketels. 

Ik heb zo’n deurbel met een indringend deuntje, dat werkt best.

Niet dat ik bang ben, zeker niet, maar wel gewoon voorzichtig.

En ja hoor, net als ik het laatste flesje bijvul klinken de tonen van Londens Big Ben, ik verstijf en gluur over het barblad richting deur. Ze hebben me al gezien, dat wordt geen vroegertje, het zijn hunnie.

Ik open de deur en zeg meteen dat ik het niet te laat maak maar dat ze uiteraard welkom zijn, haar drie kussen heb ik al meteen te pakken. Tis hun vierde bezoek, vanaf het eerste dringt zij me dat familiaire gelebber op alsof ik haar al jaren ken, de horecahoer in me laat het beroepsmatig over zich heenkomen, bij hun 2e bezoek was mijn café ineens hun meest favoriete stamkroeg, niet veel gewend zeker???

Tussen het, in hoog tempo, wegklokken van zijn drankjes liep hij te vaak naar de wc. Coke gebruik, daar heb ik een neusje voorJ.

Nee, niet dat ik het zelf doe, vind het niks maar detecteer het altijd vrij snel, deze ‘gast’ was duidelijk een zwaar gevalletje neuzenvreugd. 

Tot nu toe kon ik hem niet betrappen, zoiets heeft tijd nodig.

Na het zoveelste toiletbezoek nam hij weer plaats aan de bar, hij zag wit om de neus, niet van het slopend poeder maar van de schrik.

“Er hangt een camera op het toilet”. “Ja dat klopt, buiten gebruik, is nog van vroeger, heb hem laten hangen, schrikt mensen af die op het toilet willen doen wat het daglicht niet velen kan”. “Ja uhhh, maar dat mag niet, het is een toilet”. “Nou het mag wel want hij hangt in het openbare gedeelte en áls hij het zou doen zie je niets waar een man zich voor zou kunnen schamen want dat zit achter het schaamschot”. Hij mokt door maar ze volgen toch mijn raad op en gaan bijtijds weg.

Dit verhaal is van zo’n vijf jaar geleden, het ‘popte plots op’ toen ik zelf vanachter het schaamschot naar de ongebruikte camera keek. 

Heb ze na dat gesprek eigenlijk nooit meer gezien in hun favoriete stamkroeg, met die uitbater om te zoenen. Niet te filmen toch.

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

Het blijft wel een dier? Minks wekelijkse column 30-1-2019

Een kattenspoor door een laagpolig sneeuwtapijt slingert richting tuinpoort. Het moet van Toon, mijn kwajongenskat zijn, die twee meisjes, Truus en Trees wagen zich niet in hondenweer. Neen Toon, onze gespierde, slungelkat met veel bravoure, houdt van avontuur, een plat Haags miauwende straatvechter en jager in één.

Propte, in de ochtend, een grote dooie zeemeeuw door het kattenluik om hem daarna, als cadeau, naast mijn bed te leggen. Krakend geluid deed me razendsnel snappen dat ik met het verkeerde been uit bed was gestapt, terwijl Toon, ondanks de met liefde geschonken prooi, mijn verwensingen aan zijn adres totaal niet snapte.

Ik ben geen mens van huisdier verering, het blijft natuurlijk een dier.Als je meer van de dieren gaat houden dan van de mensen is er toch ergens iets serieus mis gegaan. Ik weet wel dat niet iedereen deze mening deelt, en dat mag, maar die van mij telt ook gewoon mee, toch?

Amivedi: Oude Boomgaardstraat, rood witte kater, ongechipt, alles klopt, de straat is vlak achter die van mij. Snel er naar toe, hoop zo dat hij het is. Voor vertrek neem ik de boodschap nog eens door en lees bovenaan: overleden, hoop ineens heel erg dat hij het niet is.

Een plastic mandje en een handdoek, hij lag er eigenlijk nog best bij. “Ja dat is mijn Toontje” sprak ik opgelucht en teleurgesteld tegelijk.Uit piëteit trok het vrijwillig kattenmeisje zich stillekes terug.

Thuis, voordat hij zijn laatste spoor door de sneeuw trok had ik hem nog als een baby in mijn armen genomen en geknuffeld. Vond hij altijd zalig, hij spinde en klauwde met zijn lange poten zacht in mijn vlees ik tilde hem dan naar mijn mond en gaf een kus op zijn warm buikie. Nu, een afscheidskus op zijn diepvriesbuik, beetje raar, klaar.

In de tuin is de sneeuw gesmolten en heeft zijn laatste spoor gewist.Stoere jongensreuring uit huis verdwenen, het luik klapt niet meer fel. Einde van een brutale Haagse straatkat, einde van iets moois.

Liever geen condoleance, uiteindelijk blijft het toch een dier, doe maar een duimpje daar word ik veel vrolijker van.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Ik heb alles. Minks wekelijkse column 23-1-2019

De rede voor mijn winkeldrift, een C&A cadeaubon, bleek ondanks mijn niet te onderdrukken gevloek en koortsachtig zoeken onvindbaar, dan maar zelf betalen, vind hem wel weer.Knik de jaloezieën knakkend naar beneden, zie een witte tuin met een eenzaam kattenspoor, ze liggen binnen, is gewoonweg warmer.Op deze dag heb ik gewacht, trek mijn nog ongedragen schoenen uit de kast, heb ze bewaard tot sneeuwval de oude waardeloos zou maken.Veeg het stof er af, de penetrante leerlucht vergroot mijn genot. Ze voelen zalig stug aan, voorzichtig lopen, ze zijn nog niet ‘behandeld’.

Ergens bij de Passage schiet ik een soort van konditorei in, zo’n pouchzaak die door de oude Haagse sjiek, of wat er van over is, wordt gefrequenteerd. “Doet u mij maar zo’n heerlijke appelpunt en een dubbele cappuccino”, in een mum staat het voor me, met steenkoude appel, doe dat nou ff een tikkie in de magnetron geven, scheelt alles.De bediening doet een wedstrijdje zwangerschaps avonturen, alles komt voorbij, stuitligging, keizersnee, 39 uur weeën, navelstreng-verwurging, de razend knappe gynaecoloog had zoiets nog nooit meegemaakt …………… Tijd om op te stappen!!!!!“Tien euro”. “Doet u maar dertien”. “Was alles naar wens”. “Nou ik had die appelpunt ff warm gemaakt, een wereld van verschil”. “O sorry had het dan even gevraagd,” zegt ze met een gezicht als een appelgebakje.“Prettige dag nog verder, ”groet ze, op de automatische piloot.

In C&A kijk om me heen of ik door een tijdmachine ben neergekwakt, ik sta d’r wel maar heb hier niks te zoeken, in een roes weer buiten. Dan maar naar de Mediamarkt, kwijlend langs drones, camera’s, laptops en glasheldere breed, breder, breedstbeeldschermen. Of het voor niks is, ze staan te dringen, het is niet aan te slepen.
Alles wat ik zie, staat niet op mijn verlanglijstje of ik heb het al, ook hier verlaat ik onverrichterzake het pand, aan de ene kant voel ik een onverzadigde drang tot kopen en aan de andere kant ben ik best tevreden dat ik alles bezit wat ik nodig heb en eigenlijk nog veel meer.

Thuis gekomen vind ik de cadeaubon gewoon in mijn binnenzak, gebruik hem de volgende keer wel als ik echt iets nodig heb. Ja, ik heb alles al.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Zigzaggen. Minks wekelijkse column 16-1-2019

Verhaal van de zestiger, die tergend langzaam wegzakt in een verraderlijk moeras van mijmeringen, tot nog slechts enkele oppervlaktebubbels tonen dat zijn laatste woord is gesmoord ;-).Een verhaal, van begin jaren zeventig, toen Mink nog Minkie was.Met 12/13 jaar was ik een hele bink. ‘Met de kennis van nu’ blijkt dat de hang naar volwassenheid de realiteitszin een flinke loer draaide.
Zuur verdiende ‘zakcentjes’ vergaarde ik met rond brengen van veelal zoete spijzen in de poffertjeskraam op een landje naast de Markthof. Het afruimen en afwassen van de chaos, achtergelaten door verfomfaaide ouders met jengelkinderen, was één van mijn kerntaken.

Omdat de Microsoft Xbox One X (spelcomputer) nog eeuwen op zich liet wachten hadden mijn schoolvriend Martin en ik een vast ritueel. De zizagwandeling: vanuit de oude Rembrandstraat rechts om bij de volgende zijstraat weer links te gaan enz. De route werd steevast verlegd voor een reuze puntzak frites bekroond met een flinke klodder mayo bij het Limburgs patathuis in de Wagenstraat, heerlijk.

Met zijn braak liggende terreinen was Den Haag een gatenkaas, in de Schilderswijk sloeg de slopershamer het éne na het andere woonblok aan puin en in het centrum maaide hij ook aardig om zich heen. Het Centraal Station, in een vergevorderd stadium van zijn prenatale fase, maakte deze urbane jungle teneur compleet. De monotone cadans van grond penetrerende heipalen was een geluid dat, net als een voorbij rijdende tram, niet meer opviel, tegenwoordig trekt een incidentele heiklus meteen mijn onverdeelde aandacht.

Dichtgetimmerde huizen, afbraak, stuifzandvlaktes, snelle nieuwbouw, steigers, al mijmerend maakt nóg een leeg gevoel in me los, deze troosteloosheid waar we doorheen slalomden, op weg naar beter?

Nu, al zigzaggend door mijn stad, vind ik dat Den Haag er lekker bij staat, buiten de afgebroken pareltjes zoals de oude dierentuin en het Scala theater, ken ze alleen van foto’s maar toch een gemiste kans.
Voor het Limburgs patathuis hoef ik niet meer om, het bestaat allang niet meer, maar we hebben nu Piet Patat, auk lekkah.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Uiterjoon. Minks wekelijkse column 9 januari 2019
Jansje zit in het Uiterjoon, hét bejaardencentrum der Scheveningers, ze heeft net haar honderdste levensjaar binnen gehaald, de wethouder bracht een bosje bloemen, groot feest!!Verjaardagskaarten hangen aan een roze lint langs de muur.Honderd, wie had dat ooit kunnen denken toen ze zestien was.
Uitzicht over duinen en zee, helmgraspollen wuiven, aanrollende golven bruisen, gekrijs van dominante, langsscherende meeuwen. Tis allemaal prachtig, de hele dag dit levend zeegezicht.Fotoboeken met lang verdwenen en nieuw verschenen generaties liggen op tafel, een koude kop koffie staat nodeloos binnen handbereik, een boterham hagelslag heeft de hoop opgegeven.
Er was toen één haven, jongens en mannen, plunjezakken op hun schouders, beenden stoer naar hun loggers. Al kuierend met vriendinnen keek ze heimelijk verliefd wanneer Arie passeerde, de zee nam hem, 17 was hij en zij ontroostbaar.
Het eeuwfeest, de wethouder, het uitzicht, dit alles gaat voor een groot deel aan haar voorbij, ze kijkt emotieloos voor zich uit en wijst af en toe verdwaast op de foto’s, praten doet ze zelden.Ze heeft zo’n blik die je aankijkt en toch ook weer niet, hulpeloos, machteloos, ze heeft er duidelijk genoeg van, ze is moe, doodmoe. Soms, plots een helder moment, al worden deze met de dag zeldzamer: “de kisten waren op” of “ze zijn me vergeten”, zijn dan uitspraken die de hunkering naar een einde verraden. Zuidwester storm, regen striemt het raam, ’tis donker.Het weer, de zee, zij veranderen eigenlijk nooit, al honderd jaar niet.Het belletje van de pendule tingelt glashelder door haar kamertje, acht uur, de zuster legt haar op bed en knipt het grote licht uit.Ze sluit zachtjes de deur, Jansje staart in het flauw, dansend schijnsel van de nepkaars, tik tak, tik tak, tik tak, …………………………………

Uiterjoon: eindboei van een visnet, zeg maar even een zware dobber.
Tekstverantwoording: Mink Out.