Prachtvrouw?                     Minks wekelijkse column 18-9-2019

 

Deze keer moest het rendez-vous plaats vinden, had haar al meerdere keren genegeerd omdat andere dingen meer lokten.

Als ik bij thuiskomst vertelde dat ik haar wederom links had laten liggen verklaarde men mij voor gek, ze is onweerstaanbaar mooi en een sensatie om mee samen te zijn hadden ze me te melden.

Dus deze vakantie moest het echt gebeuren, mijn nieuwsgierigheid was niet meer te stuiten, het moest geen obsessie worden.

   

Behaagziek etaleerde ze van verre haar albasten lichaamspracht.

Een lust voor het oog haar ongenaakbare aanwezigheid tussen de heuvelen van dit vruchtbaar en zonovergoten Pyreneeënlandschap.

Na veel ‘o jee’ wegen reed ik op mijn nep-Harley het dorp Millau binnen, vroeger berucht om zijn onophoudelijke file Spanjegangers. Totdat zij, als een betonnen beschermengel met gespreide vleugels, neerstreek en het gehucht verloste zijn eeuwige kwelling.

 

Langs de ontzaglijke steunpilaren omhoog kijkend aanschouwde ik een wereldwonder, deze hoogste brug ter wereld: het viaduct van Millau. Nu moest en zou ik er overheen ook, de route ging zelfs Tom en Tom de pet te boven dus dat werd zoeken geblazen. Kon me, gezien de hoogte, niet voorstellen dat het vinden der juiste weg een kwestie van minuten was, bergopwaarts leek me in ieder geval wel gewenst.

 

Ik ging langs berg en door dal, na menig bocht liet ze zich in een flits glimlachend zien. Het tipje van de sluier, lonkend zoals sluwe vrouwen dat doen om een argeloze reiziger in hun dodelijk web te lokken.

Bergdorpen, vergezichten, bossen, alles heb ik gezien in dit prachtig stroomgebied van de Tarn, maar zij bleef onbereikbaar.

De zon ging onder en ik stond/lag weer gewoon aan haar voeten in Millau. Morgen moest ik verder, ik had zo graag met haar……. helaas.

 

De volgende dag een rit van zo’n 500 km richting Cote d’Azure. Tom, Tom en ik staan weer paraat maar dan, onverwachts, doemt ze in al haar schoonheid op, een laatste kans, ze strekt zich voor mij uit.

Rit van mijn leven, ongeremd gaat het gas er op, veel, sensationeel!!

Ik lach, ik gil, kijk naar bene, dit is wat ik wou van deze prachtvrouw.   

 

Tekst: Mink Out.       Binnenkort de bundel.                  Meer: www.conck.nl

Honden.                      Minks wekelijkse column 28-8-2019

 

‘s-Nachts op de Nep-Harley een boulevardje pikken, heerlijk.

Huiswaarts kerend een antiekwinkeltje, kan me niet bedwingen, kijk in de etalage……..……….. en daar staan ze dan als dieven in de nacht: twee witte, porseleinen honden.

Ze staren me stoïcijns aan, had wel wat meer gekwispel verwacht.

 

Tis zo’n zelfde stel dat heel vroeger de schoorsteenmantel in het geboortehuis van Den Ouden Neel sierde.

Haar papa (mijn opa) bracht ze mee uit het verre Engeland.

En zij, zij vond ze prachtig, kon haar pretoogjes er niet van af houden.

Na vaders plotseling, tragisch overlijden waren ze ineens spoorloos verdwenen, iets waar ze nog steeds niet over uit kan.

 

De deal is al snel beklonken, na wat gepingel heb ik het versteende duo voor een matsprijs in mijn bezit………… inclusief uitleg.

U weet hoe dat gaat: mannen, weken zonder vrouw op zee, in Engeland aan wal, ze eten een hap, drinken een glas, de enkeling wil wat meer.

En dat kon de pikbroek dan kopen bij een sexwerker, toen beter bekend onder de naam hoer, te herkennen aan jawel………….twee stoïcijns kijkende, porseleinen honden in de vensterbank.

Stonden de honden kop aan kop, dan was de flexwerker nog bezig met (ik schijf maar ff wat) koning, keizer, admiraal.

Was ze daarentegen open for business dan schurkten de Cocker Spaniëls stiekem hun konten tegen elkaar, simpel doch doeltreffend.

 

Om de oplettende, plaatselijke bobby te overtuigen dat de dame in kwestie slechts handelde in porseleinen honden waren deze bij de prijs van het jolig vertier inbegrepen en gingen mee naar huis als souvenir voor moeder de vrouw en de kinderschare.

 

De argeloze vissersvrouw, apentrots op het glimmend Beswick duo in de vensterbank zette deze na wat vreemde bezoekers, op aanraden van manlief, maar op de schoorsteenmantel aan weerszijde van Maria.   

De reden van de stoïcijnse blik hoeft volgens mij geen nadere uitleg.

In iedere visserswoning vond je wel een setje, waren ook gewoon in de souvenirwinkel te koop, daar heeft Neel’s vader ze uiteraard vandaan.

 

Tekst: Mink Out.      Binnenkort de bundel.                     Meer: www.conck.nl   

Eenzaam.                             Minks wekelijkse column 21-8-2019

 

Een kamer voor € 70 in Cannes is niet duur, al snel bleek waarom.

Onder een wenteltrap in de donkerste hoek van de galerij was mijn ‘suite’ met, tussen de treden door, uitzicht op strepen rots.

’t Had iets beklemmends, ook bij de balie viel de hoffelijkheid tegen. Op aanraden van de ‘herbergier’ begeef ik me voor het eten naar de oude stadskern van Mougins boven op de berg.

 

Daar rond kuierend zie ik hoofdzakelijk kunstgaleries met knot-baard 30ers of grijze-staart 60ers, als uitbater loerend op een jackpot.

De restaurants waren ook van het genre weinig voor veel, ten gunste van de baard- en staartmannen, niet echt mijn aanschuifplek.

Zoeken naar een supermarkt om eten voor een normale prijs te kopen, Google had ongelijk, hij was al dicht, beland bij een Italiaan met vriendelijke bediening en goed eten tegen een redelijke prijs, mazzel.

 

Zit alleen maar Emile Zola en mijn FB vrienden houden me gezelschap.

Ik leen peper en zout van een welopgevoede familie naast mij.

Nadat zij het al op alle slakken hadden gelegd, zat er nog zout in het vaatje, dat viel mee. Met hete aardappelen azijn pissend, over het volgens mij uitstekend eten, spoelde mijn aanvankelijk gevormd idee over ‘welopgevoed’ subiet van tafel.

 

Bij het verlaten van het terras groet ik ze alsnog ten afscheid, niemand reageert op mijn uiting van beschaafdheid, wel werpt de pater familias mij een hooghartige blik toe, een terechte opvoedkundige maatregel laat ik verbouwereerd achterwege.

De wankele muur van eenzaamheid begeeft het en komt met zijn volle gewicht op mij neer, in een roes loop ik naar mijn nep-Harley en rijd het duister in, op weg naar mijn miserabel wenteltrapkamertje.

Gedachten kwellen het vakantiegevoel en verhogen mijn aanzwellende mineurstemming.

 

Met gedoofde lichten wacht het zwembad mij rimpelloos geduldig op,

om niemand te wekken vlei ik mezelf er behoedzaam in.

Kil donker water omsluit geruisloos mijn lichaam, ik ga onder en blaas traag de lucht uit mijn longen……………… zo voelt dus eenzaam zijn.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Mooi.                                Minks vakantiegeleuter 14-8-2019

 

Route Napoleon, de achterdeur van Frankrijk door Bonaparte genomen om wederom zijn onstuitbare prestatiedrang te tonen.

Mijn nep-Harley trotseert hier colletjes van de hoogste categorie en wegen door lage vlaktes van uitzonderlijke schoonheid.  

Schoonheid om stil bij te staan, ik stop en bewonder, bijzonder mooi.

 

Verzengende hitte laat de lucht trillen, krekels tjirpen, een enkele bloem loopt in het verse gras…….. het risico geplukt te worden,

ik ga zijn pret niet bederven, deze dag is te mooi om te sterven.

 

Bossen, velden en wegen, heerlijkheden om eeuwig te willen leven. 

In dit gebied van vergane oorlogsgoden is vlinders ontwijken, als klevend op het asfalt, de erecode, deze dag is te mooi om te doden.

 

Bonaparte, ik had zijn graf een paar dagen geleden bezocht, daar hebben ze hem, omsloten door zes kisten, in een granieten sarcofaag gedaan, zekerheid voor alles, hier komt hij echt nooit meer vandaan.

Gedaan met het kijven, een dag als deze is voor mannen te mooi om levenloos op het slagveld achter te blijven.

 

Een kapel waar Napoleon bad, nu een bruiloft,  ja, dit is een zeer mooie dag voor een sprankelend, verblindende lach.

 

In het tankstationnetje giechelen kassasmeisjes wanneer mijn blik zich vastpint op haar lokkend landschap als ze, vooroverleunend, te lang……..gerekt, de betaalautomaat aanreikt. Bedwelmend mooi.

 

 

Boney N deed 375 km in 7 dagen, ik in 10 uur, te lang, voor mij dan.

Ga die Route Napoleon nimmer vergeten, hij is echt heel erg………mooi.

 

Na zijn Waterloo werd de vechtersbaas verbannen naar st. Helena, is hij nooit meer levend weg gekomen, ‘t was mooi genoeg geweest.

 

Er lag nogal wat stof op die sarcofaag, zou je niet verwachten.

Dat er nou niet één French maid of Frans-mannetje als eerbetoon, dagelijks ff de plumeau hanteert, dat staat wel zo…………….mooi;-)  

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                

Knagend schuldgevoel.         Minks wekelijkse column 24-7-2019

 

Modern kapsel, zonnebankbruin gezicht, mantelpakje, nagels gelakt en een goed figuur, het scheen een hang naar aandacht . 

“Ja ach, we kwamen niets te kort, hij reed op het buitenland, bloemen, het geld kwam met bakken binnen, een rijk leven.

Tot dat telefoontje, klem gezeten bij het laden, kantje boord maar hij kwam er doorheen, hield er een dwarslaesie aan over”.

 

De tranen stonden in haar met zorg opgemaakte ogen: “Goede uitkering, dat was het niet, moest mijn baan opzeggen, een nieuwe loopbaan als full time mantelzorger, tis je man, dat doe je gewoon.

In bed hadden we niks meer, behalve slapen dan, dat spel was uit.

20 jaar voor hem gezorgd, kinderen de deur uit, ik op fitness.

Ging goed, ik werd slanker, mannen zagen me weer staan.

Hij zat ook op cardio, leuke kerel, een stuk jonger, ook getrouwd.

Hij gaf me na lange tijd weer het gevoel dat ik een vrouw was.

 

Mijn vriendin verzorgde een alibi, een dagje naar de bollen of zo.

Wel vreemd, hotel ver weg om geen bekenden tegen het lijf te lopen. Een portier die zo naar je kijkt van: ik weet wat je gaat doen en dan in zo’n vreemde kamer, zwijgend uit de kleren op klaarlichte dag, het lijkt wel zoiets als een doktersbezoek maar dan anders, onwerkelijk, het had veel weg van een goedkope film, voelde natuurlijk niet goed.

 

Als ik thuis kwam liep ik met een dijk van een schuldgevoel in het rond, en dan die vragen: Was het leuk, wat hebben jullie gegeten, heb je nog foto’s gemaakt? En maar liegen, ik kon niet meer terug.  

Op een onbewaakt moment vroeg hij uit het niets: Is er een ander?

Die ogen, de teleurstelling van het ontdekt verraad, de haan kraaide. 

Tuurlijk niet” ik draaide mijn hoofd om me niet bloot te geven.

Die man van de sportschool heeft toch weer voor zijn eigen vrouw gekozen, kon ik wel begrijpen, twee kinderen in de puberteit.

Hij kon schijnbaar een stuk beter liegen dan ik.

 

“Mijn man hebben we twee maanden geleden begraven, tis beter zo, alleen het schuldgevoel, dat blijft, die ogen!!!!!”.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl