Den Haag kent veel groepen, twee types rijk vertegenwoordigd zijn de Kakker- en de Platte Hagenaar/nees. Dat er zo nu en dan een clash plaatsvindt zult u niet verbazen. Daar komt tie dan: De tank stond gecamoufleerd tussen hooibalen. “Knappe verkenner die ons vindt” sprak huzaar Out tegen zijn mede-tankbemanner Luitenant Kees, zeg maar ff een kleine semihoge pief.

Ze maakten zich op voor wat nachtrust in de deel van boer Harms. Kees, enkel in zijn sokken en onderbroek, stond op het punt horizontaal te gaan, de chauffeur lag al in zijn slaapzak te ronken en huzaar Out, ontbloot bovenlijf, legerkisten en de broek nog aan, was zoals altijd van de nacht een dag aan het maken.

Een legervoertuig draaide het erf op, de mannen hielden hun adem in, dit moest toeval zijn of was er verraad in het spel?? Het had veel weg van zo’n verzetsfilm, laarzen stampten over keien, lichtstrepen waaierden door de staldeurspleten, er werd geschreeuwd… Met een klap sloegen de staldeuren open en keken we in het felle licht van een stel koplampen, een tiental soldaten met machinegeweren stormden naar binnen en namen ons onder schot.

En daar was hij dan, vanuit het felle licht trad hij triomferend op de voorgrond: kapitein van Voorst tot Voren -zoals wij later vernamen-. Hij had zo’n stokje onder zijn arm waarmee hij zich onderscheidde van de rest, zijn gelaat was doordrenkt van arrogantie en als kers op deze taart sprak een Haagse hete aardappelstem: “Meuneumen die mannen”.
Kees z’n schriele lichaam, nagenoeg naakt met enkel rond de lendenen een legergroene Hema onderbroek, bungelde met gespreide armen tussen twee agressors in, hij had wat van de verlosser maar gezien de situatie was het dubieus of hij die rol vandaag nog zou vervullen.

Huzaar Out, die zich op zijn beurt weer onderscheidde door zijn langharige woeste krullenweelde (permanent), was niet van plan zich zonder slag of stoot over te geven, hij pakte een flinke hooivork, liep dreigend op Van Voorst tot Voren af en sprak in zoetgevooisd plat Haags: “Blèf mejje paute van Kees af!” (wordt vervolgd).

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Een gelukkig volk. Minks wekelijkse column 20-3-2019
Onderstaande mening in Minks wekelijkse column was onzeker vanwege het welles nietes gehalte maar enkel over makkelijke dingen schrijven vind ik laf, dus hier is tie dan toch maar!!!Ik hoef, in ieder geval, niet bang te zijn dat ik in een ambassade vermoord word, t’ gevang in ga, moet vluchten of mijn baan kwijt raak als ik schrijf of zeg wat ik vind. Lekker beschaafd landje dat Nederland, ik woon er graag!

Shitverhaal in Utrecht, mensen die een trammetje van A naar Beter nemen, als ratten in de val, neergemaaid, gewoon weg….treurig!!! Veel verlies, weinig winst, de ‘anti-buitenlanderlobby’ verkneutert zich top, velen hebben een onwrikbare mening en splitsen dit land op. Boute woorden smeden verbeten groepen in multimedialand. De regering slap???? Ja, wat wil je dan: het blijft een democratie.

“Was natuurlijk een moslim!!!” “Zeker weer een verwarde man!!!”Wat maakt dat nou eigenlijk uit, die Anders Breivik, die die jongeren van dat eiland schoot, was geen moslim en die lul van deze week in Christchurch, van die moskee aanslag, was volgens mij ook niet echt licht getint, om nog maar niet te spreken over ‘de tuinman’ die Pim Fortuin een zetje naar het hiernamaals gaf.

Mensen die dood en verderf zaaien, of ze nou ‘De Neus’ of Mohammed Ali heten, voor de rechter, eerlijk proces en afserveren. Waarom moet er een stempeltje op, of ze zich nou door Allah, liefde, God of geld laten leiden, ik zie geen verschil, er zit sowieso een steek aan los dus: verwarde mensen, – dan is dat ook weer duidelijk -.

Samenleven is best lastig maar we hebben niets aan verdeeldheid, noem me geen dromer, ik ben positief en geen verandering-vrezer. We zullen het met elkaar moeten doen, het alternatief kan totale chaos zijn, we zitten niet te wachten op een nieuw 1914-18 of 40-45. Tis mijn mening, denk er is over na, misschien heb je er wat aan.

Mijn stemadvies is te laat maar ik hoop dat u de goede keuze deed. We zijn no. 5 van de gelukkigste volkeren in de wereld, heeft u op verandering gestemd? Tja☺.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Stil in de stad.                    Minks wekelijkse column 13-3-2019

Tis maandagnacht, zoeken naar vertier in een stille binnenstad.

De gure wind trekt harder aan mijn opgestoken shaggie dan ik.

Pierre overleden, ik kan er maar niet aan wennen, sinds deze slechte tijding plopt hij telkens in mijn gedachten, dat heb je dan hé.

De laatste jaren zag ik hem een stuk minder, we zaten in verschillende werelden zal ik maar zeggen, ook best, wanneer we elkaar ’s nachts tegenkwamen was daar altijd dat gevoel van: het is goed.

Kon hem al een poosje, het begon met kippenpootjes in de Black. Ouderwets gezellige horeca, het verdwijnt, net als hun uitbaters.

Torenhoge karatetrofeeën op de bar, patsers die wilden weten wie die Kong Fu Pierre was werden plots veel rustiger als hij binnenkwam.

Hij had toen van die wetlook krulletjes, een creatieve taxichauffeur gaf hem de naam ‘Lange Prei’ welke Pierre met een glimlach droeg.     

1987 voetbalwedstrijd Oranje – Polen, Olympisch stadion, het regende pijpenstelen, de druppels rolden langs onze neuzen omlaag.

Wij hoog op de zittribune, beneden gingen toeschouwers staan, als een verticale wave richtte het stukje legioen, voor ons, zich op tot wij er ook aan moesten geloven. 

Ik stond al, Pierre niet, die trok, met een ruk en een ‘met mij valt niet te spotten blik’, zijn voorganger omlaag met een kortaf: “Zitten”!

De man keek om en sprak: “Maar ik zie niks”, “dat moet je tegen die gozah voor je zeggen!” De man gaf de boodschap door en binnen 5 minuten was onze tribune de enige in het stadion waar iedereen zat. 

Dat was nou Pierre, geen mak schaap dat volgde, neen, een Haagse streetwise gozah die risico’s durfde nemen om succes af te dwingen. 

Voor de geïnteresseerden, we speelden die avond 0-0 gelijk trouwens.

De altijd trouwe Gabors is nog open, de portier laat me binnen, drink mijn biertje zoals vaak met Pierre, zag hem voor het laatst op zijn 60^everjaardag bij de Coligny, oude bekende, lekker lullen zoals vroegah.

Bij het weg gaan liep hij nog even mee om mijn nep-Harley te bewonderen: Zo met zijn tweeën was nog ff goed: “Ik kom snel langs Mink, ’t wordt weer eens tijd”, we namen afscheid en dat was um dan.  

Pierre, het was een eer om met je mee te leven, ‘t is stil in de stad.

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl 

Stil in de stad.                    Minks wekelijkse column 13-3-2019

Tis maandagnacht, zoeken naar vertier in een stille binnenstad.

De gure wind trekt harder aan mijn opgestoken shaggie dan ik.

Pierre overleden, ik kan er maar niet aan wennen, sinds deze slechte tijding plopt hij telkens in mijn gedachten, dat heb je dan hé.

De laatste jaren zag ik hem een stuk minder, we zaten in verschillende werelden zal ik maar zeggen, ook best, wanneer we elkaar ’s nachts tegenkwamen was daar altijd dat gevoel van: het is goed.

Kon hem al een poosje, het begon met kippenpootjes in de Black. Ouderwets gezellige horeca, het verdwijnt, net als hun uitbaters.

Torenhoge karatetrofeeën op de bar, patsers die wilden weten wie die Kong Fu Pierre was werden plots veel rustiger als hij binnenkwam.

Hij had toen van die wetlook krulletjes, een creatieve taxichauffeur gaf hem de naam ‘Lange Prei’ welke Pierre met een glimlach droeg.     

1987 voetbalwedstrijd Oranje – Polen, Olympisch stadion, het regende pijpenstelen, de druppels rolden langs onze neuzen omlaag.

Wij hoog op de zittribune, beneden gingen toeschouwers staan, als een verticale wave richtte het stukje legioen, voor ons, zich op tot wij er ook aan moesten geloven. 

Ik stond al, Pierre niet, die trok, met een ruk en een ‘met mij valt niet te spotten blik’, zijn voorganger omlaag met een kortaf: “Zitten”!

De man keek om en sprak: “Maar ik zie niks”, “dat moet je tegen die gozah voor je zeggen!” De man gaf de boodschap door en binnen 5 minuten was onze tribune de enige in het stadion waar iedereen zat. 

Dat was nou Pierre, geen mak schaap dat volgde, neen, een Haagse streetwise gozah die risico’s durfde nemen om succes af te dwingen. 

Voor de geïnteresseerden, we speelden die avond 0-0 gelijk trouwens.

De altijd trouwe Gabors is nog open, de portier laat me binnen, drink mijn biertje zoals vaak met Pierre, zag hem voor het laatst op zijn 60^everjaardag bij de Coligny, oude bekende, lekker lullen zoals vroegah.

Bij het weg gaan liep hij nog even mee om mijn nep-Harley te bewonderen: Zo met zijn tweeën was nog ff goed: “Ik kom snel langs Mink, ’t wordt weer eens tijd”, we namen afscheid en dat was um dan.  

Pierre, het was een eer om met je mee te leven, ‘t is stil in de stad.

Tekstverantwoording: Mink Out.                            

Het buurthuis. Minks wekelijkse column 6-3-2019

Dien en haar man Toon zaten, met de slaap nog in hun ogen, aan de keukentafel het eerste bakkie koffie naar binnen te werken. Die verjaardag van gister was erg gezellig, alleen nu was het ff minder, voor dag en dauw op, naar de groetenveiling, hun slag slaan, goedkope groenten. Laat in de middag naar de markt voor visvoordeel.

Dien kookte sinds jaar en dag in het buurthuis voor bewoners uit de omgeving die daar dringend behoefte aan hadden.Ze was een keukenprinses, beter nog, een keukenkeizerin, haar volgelingen waren, zo langzamerhand, talrijk. Niet in de minste plaats door de hoge standaard van Dien’ s kookkunst en de uiterst lage prijs.
Met een forse glimlach roerde ze in de kollossale pannen of het een lieve lust was. Overal hield ze rekening mee, oma Trien zoutloos, kleine Keesje glutenvrij, mooie Miranda vega en dan waren daar de Moslims en Hindoes met respectievelijk hun varkensvrees en runderrespect. Na veel creativiteit en puzzelen bleek in Dien toch te zijn gevonden, de kok die wél kon koken voor alle monden☺.

Een drankje bij het eten mocht, niet meer dan twee, een regel ingevoerd na een uit de hand gelopen handgemeen met een aantal ‘zwaar op de hand zijnde’ buurtalcohollisten die wel voor de lage prijs gingen maar niet voor het eten. Achteraf werden de slobberaars die hun hand overspeeld hadden toch nog de hand boven het hoofd gehouden en mochten zij weer aanschuiven mits ze hun dranklust en handen thuis hielden☺.

En dan is daar ook nog Gerard, een bazig type die wat moeite met autoriteit heeft zullen we maar zeggen, onlangs was hij door twaalf agenten na een lange cyclus van praten, duwen, trekken en vooral vloeken met ‘man en macht’ ingerekend en i.p.v. Dien’ s heerlijk eten een paar dagen op water en brood gezet. Als spijtoptant probeert hij zich nu te rehabiliteren door gedwee af te ruimen en af te wassen.

“Tis soms niet makkelijk” zegt Dien, “wegsturen is geen optie, juist voor deze mensen doen we het, dit buurthuis is voor velen het laatste dat rest”. Dien, dat je nog maar lang hun potje mag koken, je bent een topper!!!

Tekstverantwoording: Mink Out.

Tongen. Minks wekelijkse column 27-2-2019
Dit verhaal gaat niet over vis, het gaat over zoenen, met de tong weliswaar, in de volksmond ook wel tongen genoemd.U weet wel, dat gevecht of samenspel van organen welk een ieder, die anatomisch een beetje goed in elkaar steekt, bezit.Niet dat ik als man op gevorderde leeftijd zo nodig een uitlaatklep wil om mijn eventueel seksueel gemis te compenseren maar om een taboe bloot te leggen. Hoe iemand zoent, daar praat je niet over maar toch…
De gasten hadden het dringend advies van de barman weg te gaan opgevolgd, wat plakkers hoopten stilletjes op een schoonmaakpilsje.Het leek op dat schilderij: Nighthawks van Dennis Hopper, een paar nachtbrakers eenzaam aan de bar, wachtend op……eigenlijk niets.
Nou heb ik er, voor mijn columninspiratie, een gewoonte van gemaakt mensen af te luisteren, niet netjes maar wel doeltreffend.“Neen zo’n helikoptertong die gelijkmatige rondjes door je mond draait vind ik nou niet echt een seksueel opzwepende actie”. Ratelde de los tongige jonge vrouw wiens appetijtelijke schouder en halspartij me zo’n trek deed krijgen dat het moeite koste de hevig accentuerende spaghettibandjes er niet hongerig vanaf te eten.
“Had er ook ‘s één met zo’n hagedissenmanier, erin en eruit, zonder greintje gevoel, gewoon een soort van machinaal heen en weer gaan”, neen mannen snappen er niets van. Ik praat niet over een knaap van 18, ik heb het over een man van rond de 35. Hij had nog nooit klachten gehad, mij aankijkend of ik niet spoorde.Dat geen vrouw hem dat ooit verteld heeft is toch ook wel heel raar”.Sprak ze met dubbele tong, terwijl ze haar laatste slok wijn naar binnen kiepte.
Bij het La Bamba disco spektakel in de seventies had ik ook menig wisselend (tong) contact, zoals de hagedismanier of de helikopter cq centrifugeslag, ík zocht door tot een dartel dolfijnenspeelkwartiertje. Zij heeft jammerlijk genoeg nooit de goede getroffen, de stakker.Om mezelf plompverloren op te werpen als mannelijk tongvirtuoos ging me wat te ver, zoiets doe je natuurlijk niet. Ik heb maar gewoon gedaan of ik mijn tong verloren had☺.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Verloren tijd.                    Minks wekelijkse column 20-2-2019

Voor dag en dauw volgt paard en wagen het karrenspoor door de Turkse velden van Bahadin, kleine Ahmet zit bij opa op de bok.

De zon piekt over de einder en streelt dit weids land met zijn zilveren stralen, het gewas staat er prachtig bij, tijd om te oogsten.

Het kleine manneke helpt dapper mee om de schoven op de wagen te stapelen, zijn nurkse Turkse opa zegt weinig maar geniet zichtbaar.

Bovenstaande jeugdherinnering lijkt eeuwen geleden wanneer Ahmet hem tijdens een bakkie met een meewarige glans in zijn ogen vertelt.

Hij mist het, teruggaan? Ze zijn hier al zo lang, kinderen in Holland  geboren, de één studeert en de ander werkt bij de gemeente. 

Gul, zijn vrouw, heeft een verantwoordelijke baan dus die kan ook niet zo maar weg en dan hijzelf: de catering, neen weggaan zit er niet in.

Ik ben een kat uit de boom kijker, vandaar dat het zo’n 2 jaar duurde eer ik mijn ‘om de hoek’ buren Ahmet en Gulumser leerde kennen. 

Hij is kok en groente expert, die kennis van groente geleerd op de boerderij van zijn grootouders, Gul staat hem, wanneer mogelijk, bij. 

Het was mijn snertbuurman (maakt onze heerlijke snert) die vertelde dat Gul en Ahmet van om de hoek best geschikte lui waren.

“Doe dingen met ze, jouw café en hun mediterrane eten, samen sta je sterk, ga een bakkie drinken man, dat kan toch geen kwaad”.

Was ik er maar nooit aan begonnen, al snel werd het koffiedrinken een dagelijkse ritueel met cake, Turks fruit of andere tandglazuurslopers. 

Met enige regelmaat dwongen mijn terrashangers me van de koffie omdat ze het zat waren: dat gesloten café en hun onlesbare dorst.

De warmte komt je tegemoet, van het koken maar ook zeker door de vriendschap en hartelijkheid die de laatste jaren is gegroeid. 

Ik pak zelf koffie en schep mijn eten eigenhandig op, altijd opnieuw vraag ik of het mag want ook dat is vriendschap: respect voor elkaar. 

Samen met de snertbuurman hebben we een top clubje. 

Helaas zijn de dagen nu geteld, een betere locatie doet ze verkassen.

Mmmmmmmm, twee jaar de kat uit de boom gekeken, en nu, nu heb ik spijt van die kostbare verloren tijd.

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

De hel van Duindorp!!!          Minks wekelijkse column 13-2-2019

4,2 kilometer per week, langs zandstrand en paardenpad hardlopen moet mijn nieuw leven als gezond mens versterken.

Je valt er van af zegt men dus hollen met die geit, hoop dat de lanterfantende Schotse Hooglanderkoeien zo’n indringer tolereren. 

‘s Winters in het avondschemer is dit een desolaat gebied. Normale mensen zitten thuis met de verwarming op 21,5°, milieucriminelen;-). 

Ze schuiven hun benen onder een tafel met zo’n lamp  die de boerenkool met worst, juskuil en spekjes sfeervol belicht. 

Anderen zitten aan een dampend bord met gehaktbal, aardappels en spruitjes waarin een nootmuskaat gespikkeld klontje boter hulpeloos ten onder gaat gelijk ikzelf in mijn strijd tegen de woeste elementen. 

Regen striemt, wind geselt, kou bijt, springvloed, golven dringen zich schuimbekkend en rucksichtslos op, het te belopen zand langs de kustlijn is enkeldiep, zeg maar gerust moe makend mul. 

Gluiperig steenkoud water overspoelt mijn schoenen, duizend naalden piercen voeten, het sopt, ik struikel strompelend verder. 

Klassieke powermuziek, Karl Orf: Carmina Burana: O Furtuna (zelf ook even gecheckt) in mijn oortjes, houdt me op de been.

U kent het wellicht: hee hoo hee hoo hoo (paukenslagen), hee hoo hee hoo hoo (paukenslagen) enz. Het completeert mijn gevoel voor drama.

Stoppen kan niet, ik ploeg door, twee betrapte duinopgangen moet ik overslaan voordat de goede, richting Duindorp is bereikt, slecht zicht maakt zoeken zwaar, eindelijk de doorgang, ik worstel en kom boven.

De kille Runkeeper managersstem onderbreekt mijn muzikale stimulans met de mededeling dat ik al 45 minuten loop en een average heb van 13,2 minuten per km. Ik moet nog wel een stukkie, mijn traagste 4,2 km ooit zie ik dan ook maar als een soort record.

Op de laatste verharde kilometer richting eindstreep bundel ik mijn laatste krachten om er een ‘eindsprintje’ uit te flubberen. 

Met mijn zeiknatte ‘gevechtspak’ de smakelijke visschotel deze keer maar afhalen bij de Simonis bingohal, daar opeten is nu geen optie. 

Thuis gekomen voelt mijn warm bad als een warm bad, een hele week herstellen voor het volgende bezoek aan…………… de hel van Duindorp!!!      

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Niet te filmen.                         Minks wekelijkse column 6-2-2019

Op zondagavond is het nooit zo druk, altijd al zo geweest.           

Geen probleem, ik doe de klusjes in het café en koester het sluimerend genot dat ik waarschijnlijk vroeg weg kan.

Als ik alleen ben is de deur op slot, tegen plotselinge mafketels. 

Ik heb zo’n deurbel met een indringend deuntje, dat werkt best.

Niet dat ik bang ben, zeker niet, maar wel gewoon voorzichtig.

En ja hoor, net als ik het laatste flesje bijvul klinken de tonen van Londens Big Ben, ik verstijf en gluur over het barblad richting deur. Ze hebben me al gezien, dat wordt geen vroegertje, het zijn hunnie.

Ik open de deur en zeg meteen dat ik het niet te laat maak maar dat ze uiteraard welkom zijn, haar drie kussen heb ik al meteen te pakken. Tis hun vierde bezoek, vanaf het eerste dringt zij me dat familiaire gelebber op alsof ik haar al jaren ken, de horecahoer in me laat het beroepsmatig over zich heenkomen, bij hun 2e bezoek was mijn café ineens hun meest favoriete stamkroeg, niet veel gewend zeker???

Tussen het, in hoog tempo, wegklokken van zijn drankjes liep hij te vaak naar de wc. Coke gebruik, daar heb ik een neusje voorJ.

Nee, niet dat ik het zelf doe, vind het niks maar detecteer het altijd vrij snel, deze ‘gast’ was duidelijk een zwaar gevalletje neuzenvreugd. 

Tot nu toe kon ik hem niet betrappen, zoiets heeft tijd nodig.

Na het zoveelste toiletbezoek nam hij weer plaats aan de bar, hij zag wit om de neus, niet van het slopend poeder maar van de schrik.

“Er hangt een camera op het toilet”. “Ja dat klopt, buiten gebruik, is nog van vroeger, heb hem laten hangen, schrikt mensen af die op het toilet willen doen wat het daglicht niet velen kan”. “Ja uhhh, maar dat mag niet, het is een toilet”. “Nou het mag wel want hij hangt in het openbare gedeelte en áls hij het zou doen zie je niets waar een man zich voor zou kunnen schamen want dat zit achter het schaamschot”. Hij mokt door maar ze volgen toch mijn raad op en gaan bijtijds weg.

Dit verhaal is van zo’n vijf jaar geleden, het ‘popte plots op’ toen ik zelf vanachter het schaamschot naar de ongebruikte camera keek. 

Heb ze na dat gesprek eigenlijk nooit meer gezien in hun favoriete stamkroeg, met die uitbater om te zoenen. Niet te filmen toch.

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

Het blijft wel een dier? Minks wekelijkse column 30-1-2019

Een kattenspoor door een laagpolig sneeuwtapijt slingert richting tuinpoort. Het moet van Toon, mijn kwajongenskat zijn, die twee meisjes, Truus en Trees wagen zich niet in hondenweer. Neen Toon, onze gespierde, slungelkat met veel bravoure, houdt van avontuur, een plat Haags miauwende straatvechter en jager in één.

Propte, in de ochtend, een grote dooie zeemeeuw door het kattenluik om hem daarna, als cadeau, naast mijn bed te leggen. Krakend geluid deed me razendsnel snappen dat ik met het verkeerde been uit bed was gestapt, terwijl Toon, ondanks de met liefde geschonken prooi, mijn verwensingen aan zijn adres totaal niet snapte.

Ik ben geen mens van huisdier verering, het blijft natuurlijk een dier.Als je meer van de dieren gaat houden dan van de mensen is er toch ergens iets serieus mis gegaan. Ik weet wel dat niet iedereen deze mening deelt, en dat mag, maar die van mij telt ook gewoon mee, toch?

Amivedi: Oude Boomgaardstraat, rood witte kater, ongechipt, alles klopt, de straat is vlak achter die van mij. Snel er naar toe, hoop zo dat hij het is. Voor vertrek neem ik de boodschap nog eens door en lees bovenaan: overleden, hoop ineens heel erg dat hij het niet is.

Een plastic mandje en een handdoek, hij lag er eigenlijk nog best bij. “Ja dat is mijn Toontje” sprak ik opgelucht en teleurgesteld tegelijk.Uit piëteit trok het vrijwillig kattenmeisje zich stillekes terug.

Thuis, voordat hij zijn laatste spoor door de sneeuw trok had ik hem nog als een baby in mijn armen genomen en geknuffeld. Vond hij altijd zalig, hij spinde en klauwde met zijn lange poten zacht in mijn vlees ik tilde hem dan naar mijn mond en gaf een kus op zijn warm buikie. Nu, een afscheidskus op zijn diepvriesbuik, beetje raar, klaar.

In de tuin is de sneeuw gesmolten en heeft zijn laatste spoor gewist.Stoere jongensreuring uit huis verdwenen, het luik klapt niet meer fel. Einde van een brutale Haagse straatkat, einde van iets moois.

Liever geen condoleance, uiteindelijk blijft het toch een dier, doe maar een duimpje daar word ik veel vrolijker van.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl